Μετάφραση: Άννα-Μαρία Αρβανιτίδου
Η ανία είναι κάτι καθημερινό για τον σύγχρονο άνθρωπο. Βαριέται καθημερινά. Βαριέται περιμένοντας στον γιατρό, καθισμένος στο μετρό, διαβάζοντας για εξετάσεις, στα ψώνια με φίλους κλπ. Και σκέφτεται “Τώρα βαριέμαι.” ή “Τι να κάνω για να μη βαριέμαι;”.
Εδώ και αρκετά χρόνια οι επιστήμονες ερευνούν τι συμβαίνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο την ώρα που βαριέται. Οι επιδράσεις είναι καλές οι κακές; Στην ερώτηση αυτή απάντηση δίνει ο γιατρός κι αντιπρόεδρος του ASEPP Antonio Lopez αναφερόμενος στους Έλληνες με της εξής φράση “Θυμηθείτε τη σημασία που έχει η υπέρβαση του τίποτα και στη διάκριση ανάμεσα στον χαμένο χρόνο και στην ανία. Η επιλογή μας να σκοτώσουμε τον χρόνο μας είναι σκόπιμη για να ξεφύγουμε από τη δύνη της καθημερινότητας και τον τρόπο ζωής που ζούμε καθημερινά και δε μας ικανοποιεί. Έτσι, αυτός ο χρόνος μοιάζει σαν χρυσάφι μέσα στη σκούρα ζωή μας. Το προτείνω μάλιστα και σε ασθενείς μου.”
Και για ποιο λόγο έχουμε απαγορεύσει από τον εαυτό μας να υπάρχουν στιγμές που να μην κάνουμε τίποτα; Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είστε δημιουργικοί ακόμη κι αν δεν κάνετε τίποτα φαινομενικά. Εισχωρήστε στον εσώτερο εαυτό σας κι αφήστε ελεύθερο το μυαλό σας. Αυτό θα σας αφήσει να ονειρευτείτε και να να ενεργοποιήσει τη φαντασία σας.
Ακόμα κι αν δεν κάνουμε κάτι ο εγκέφαλός μας εργάζεται είτε σκεπτόμενος άλλους ανθρώπους είτε σκεπτόμενοι εμάς τους ίδιους. “Δεν έχουμε συνηθίσει να κάνουμε ενδοσκόπηση στον εαυτό μας. Η κοινωνικοποίηση με τον εαυτό μας φτάνει σε επίπεδα που προτιμάμε την ηρεμία, τη χαλάρωση για να μπορέσουμε μετά να επιστρέψουμε στην ενεργοποίηση.” αναφέρει ο ψυχολόγος του επίσημου κρατικού κέντρου ψυχολογίας της Μαδρίτης Jose Elias και προσθέτει “Είναι καλό στη δουλειά να ξεφεύγουμε για μισή με μία ώρα περίπου για να μπορούμε μετά να επιστρέφουμε στην κανονικότητα.”
Η διάκριση του να μην κάνουμε τίποτα και του να βαριόμαστε. Το να κοιτάμε για δυο ώρες το ταβάνι είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό γιατί αγωνιζόμαστε ανάμεσα στο βύθισμα της ανίας και στην έλλειψη κινήτρων. Αυτά με τη σειρά τους παράγουν απάθεια, κόπωση, ανηδονία και τη διαταραχή στα όνειρά μας που οδηγούν σε κατάθλιψη ή στο στρες.
Όταν η ανία είναι χρόνια τότε εμπλέκονται δύο εγκεφαλικά συμπαγή κυκλώματα. Οι πιο ενεργοποιημένοι άνθρωποι κατορθώνουν απλά καταφέρνουν να κάνουν πιο τακτικά τα αντικείμενα που τους ενδιαφέρουν γιατί τα ίδια αποτελούν κίνητρα ενεργοποίησης. Αυτοί που αναστέλλουν τους δουλειές τους το κάνουν είτε γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή κάποιος κίνδυνος.
“Για να λειτουργήσει ένας εγκέφαλος χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στην πλήρη ενεργοποίηση και στην αναστολή του εγκεφάλου. Αν ζούμε μόνιμα ενεργοποιημένοι, σίγουρα θα οδηγηθούμε σε άγχος και στρες. Το ίδιο που συμβαίνει και όταν βρισκόμαστε μόνιμα σε αναστολή. Χρειαζόμαστε πράγματα που θα μας παθιάζουν.” εξηγούν οι ψυχοθεραπευτές. Η συμβουλή τους είναι “Δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς κίνητρα. Ο εγκέφαλος χρειάζεται να βρει μερικά για να είναι ισορροπημένος”
Έτσι λοιπόν, τις Κυριακές μπορούμε να διαβάζουμε ένα βιβλίο ή να ονειρευόμαστε στον καναπέ μας. Αυτά θα γίνουν πριν πούμε ότι βαριόμαστε.
*Μετάφραση από El Pais.