Δισκοκριτική: Animal Collective – Painting With

Ανέμπνευστο συνονθύλευμα όλων των γνωστών Animal Collective στοιχείων

7 Χρόνια μετά το αριστουργηματικό „Merriweather Post Pavilion“ και με το μέτριο „Centipede Hz“ στο ενδιάμεσο, οι Animal Collective επιστρέφουν με το album „Painting With“.

Η freak-folk , experimental pop μπάντα από τη Βαλτιμόρη μας χάρισε τη δεκαετία 2000 – 2010 μία σειρά από εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές με κύριο χαρακτηριστικό την αποδόμηση της ποπ και μια ακραία, σχεδόν παγανιστική διάθεση για πειραματισμό. Συνδύαζαν πάντα περίεργα ηλεκτρονικά ηχοτόπια με ακόμα πιο περίεργους φυσικούς ήχους και ασυνήθιστες φωνητικές αρμονίες με σουρεαλιστικούς στίχους, οδηγώντας ενίοτε σε αλλόκοτα punk ξεσπάσματα, άλλοτε πάλι σε ψυχεδελικούς χορευτικούς οργασμούς. Ανεξαρτήτως αποδοχής, ποιος μπορεί να μη θυμάται την πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με ένα „Grass“, ένα „Peacebone“ η το „My Girls“;

Ξεκινώντας με το πρώτο single „Floridada“, που μας συστήθηκε ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, το „Painting With“ ξεκαθαρίζει από την αρχή: το στοιχείο της έκπληξης που ήταν πάντα το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι απών, η συνταγή θυμίζει ένα συνονθύλευμα όλων των γνωστών Animal Collective στοιχείων.

Δυστυχώς όμως η ηχητική τους παλέτα δεν αρκείτε μόνο στο αναμάσημα, κάτι που ίσως θα αρκούσε στο να φτιαχτεί ένα καλό album και να κερδίσουν ενδεχομένως νεότερους φαν, αλλά επιπρόσθετα απογυμνώνεται από την ελλειψη έμπνευσης και ταυτόχρονα τον επαγγελματισμό. Και εξηγούμαι για το τελευταίο. Η μαγεία των Animal Collective στο παρελθόν χρωστούσε πολλά στον αυτοσχεδιασμό, την ανέμελη διάθεση και τον εναγκαλισμό με το τυχαίο. H απόφαση των οικογενειαρχών πλέον Panda Bear, Avey Tare και Geologist να μπουν προσχεδιασμένα στο studio για να ηχογραφήσουν ψυχαναγκαστικά όπως φαίνεται ένα album, έχει φανερά άσχημο αντίκτυπο.

Και αν η αρχή με το „Floridada“ και το „Hocus Pocus“ (στο οποίο συμμετέχει με drone ο John Cale) κεντρίζει κάπως το ενδιαφέρον, η συνέχεια είναι απογοητευτική. Κομμάτια όπως το „Vertical“, το „The Burglars“ και το „Summing the Wrench“, για να αναφέρω τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, με τα κουραστικά πλεον αλά Beach Boys φωνητικά, τα επιτηδευμένα στρώματα ήχων και τις ανούσιες αλλαγές κατά τη διάρκεια τους, καταστρέφουν το „Painting With“.

Στο τέλος του album έχουμε το „Golden Gal“, μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, κλείνοντας με το „Recycling“ στο οποίο ο Colin Stetson φυσάει για λίγο πνοή ζωής, πριν τον αναπόφευκτο επιθανάτιο ρόγχο.

Εν γένει, το „Painting With“ περιλαμβάνει υλικό που προορίζεται για τη λήθη και κομμάτια όπως το πιασάρικο „Floridada“ ή το όμορφο „Golden Gal“ δε μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Λαμβάνοντας υπόψη και τις τελευταίες σόλο δουλειές του Panda Bear, ενδεχομένως για τους Animal Collective να μην υπάρχει πλέον δρόμος για την επιστροφή στην καλλιτεχνική τους επιτυχία.