Δισκοκριτική: BADBADNOTGOOD – IV

Από τον Κωνσταντίνο Βιτσαρά

***Πως μια κατεξοχήν live* *μπάντα μπορεί να βγάλει έναν πολύ καλό δίσκο***

Στην τέταρτη δουλειά τους, το instrumental hip-hop και jazz σχήμα από το Τορόντο, έγινε με την προσθήκη του Leland Whitty στο σαξόφωνο απο τρίο κουαρτέτο και συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε με το album „ΙΙΙ“.

Αφήνοντας πίσω τις διασκευές σε γνωστά hip-hop και soul κομμάτια και βάζοντας τους αυτοσχεδιασμούς τους σε στουντιακές φόρμες με pop παραγωγή, προσφέρουν έναν πολύ ενδιαφέρον δίσκο που κυλά αβίαστα και η χρήση του δεν περιορίζεται ως μουσικό χαλί.

Ανοίγοντας με το „And That, Too.“ μας προετοιμάζουν για ένα σύμπαν όπου κυριαρχεί το σαξόφωνο και τα βελούδινα πλήκτρα, πατώντας πάνω σε ατίθασα drums και λιτές funky μπασογραμμές.

Το single „Speaking Gently“ που ακολουθεί απογειώνει τον ήχο τους και ακούγεται σα να τζαμάρει ο Kamasi Washington με την μπάντα του Mac de Marco – ένα chillwave jazz-rock κομψοτέχνημα.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν με τη jazz-rap των MF Doom, Odd Future και Flying Lotus, κυκλοφορούν τον πιο ώριμο δίσκο τους και ακροβατούν ανάμεσα σε εγκεφαλικούς αυτοσχεδιασμούς και άμεση τραγουδοποιία.

Στο „Time Moves Slow“ με τον frontman των Future Islands, Sam Herring, στα φωνητικά, οι BADBADNOTOGOOD αφήνουν χώρο στον τραγουδιστή να απλώσει το ερμηνευτικό του ταλέντο, παραδίδοντας ένα retro, σαγηνευτικό κομμάτι.

Αντιμετωπίζοντας με τον ίδιο σεβασμό και γενναιοδωρία όλους τους guests του δίσκου, οπως τον Mick Jenkins στο jazz-rap „Hyssop of Love“ ή την Charlotte Day Wilson στο old-school RnB „In Your Eyes“, η μπάντα αποδεικνύει την ευκολία με την οποία μπορεί να συνθέσει τραγούδια-singles ντύνοντας ερμηνευτικές απαiτήσεις και διαχρονικότητα.

Η μικρή κοιλιά στη μέση με το „Chompy’s Paradise“ μοιάζει να μην ενοχλεί, καθως λειτουργει ως χαλαρό διάλλειμα μέχρι τη δυνατή συνέχεια με τον jazz χείμαρο „IV“. Όπως όλα τα κομμάτια τους, έτσι κι αυτό, ακούγεται ευχάριστα ακόμα και σε μη μυημένους στη jazz ακροατές, ενώ με το „Structure No 4“, ένα σκοτεινό hip-hop instrumental, περνάνε ξυστά από τα εδάφη των Kilimanjaro darkjazz ensemble και ευχαριστούν αυτούς που προτιμούν τις πρώτες τους δουλειές.

Στο καταπληκτικό „Confessions Part II“ έχουμε την έκπληξη του δίσκου με τον experimental σαξοφωνίστα Colin Stetson να μοιάζει κατά περίεργο λόγο μέλος των BADBADNOTGOOD, περιπλέκοντας αρμονικά με την μπάντα και προσφέροντας ένα από το ομορφότερα instrumental της χρονιάς. Ειδικά απο το 3^ο λεπτό και μετά, το κομμάτι απογειώνεται σε άγνωστα ύψη, κάνοντας τους να ακούγονται σαν μια έμπειρη post-rock μπάντα.

Μεταπηδώντας με ευκολία από την jazz στην pop και χαλιναγωγόντας τις παρορμήσεις των αυτοσχεδιασμών τους, προσφέρουν με το „IV“ το lounge soundtrack του 2016.

8/10

IV: