Δισκοκριτική: Deftones – Gore

Θα μπορούσε εν έτη 2016 ένας nu metal δίσκος να αποτελέσει σημείο αναφοράς;

Χωρίς πολλά πολλά και περιττές εισαγωγές, το „Gore“ ξεκινά με το „Prayers/Triangles“ κεντράροντας κατευθείαν στην καρδιά του γνώριμου στυλ των Deftones: Εναλλαγές κοφτών μεταλλικών riff με synth μελωδίες και emo/screamo φωνητικά.

Το 8^ο album του Chino Moreno και της παρέας του περιέχει όμως ευτυχώς και κομμάτια που ξεφεύγουν από αυτήν την πεπατημένη. Τραγούδια που μπορούν να ξεχωρίσουν και ταυτόχρονα να σταθούν όρθια χωρίς τις πατερίτσες κάποιου τρέχοντος μουσικού trend.

Θυμίζουν τους πρώιμους Tool στο κολλητικό „Doomed User“, στο πιο πειραματικό „Hearts/Wires“ τα μπλέκουν με το new wave, το „(L)Mirl„ είναι ένα σκοτεινό, σχεδόν 90΄s, alternative rock κομμάτι και το ομότιτλο ένα πνιγηρό metal κομψοτέχνημα. Υπάρχουν βέβαια και οι αδιάφορες έως κακές στιγμές όπως το „Xenon“ ή το“Phantom Bride“ που όμως δεν καταφέρνουν να σε απομακρύνουν από το δίσκο.

Το μεγάλο μείον του „Gore“ – και ενδεχομένως συνολικά της δουλειάς των Deftones – όμως είναι η στιχουργική. Δεν είναι τόσο η θεματική, οπού τα πάντα περιστρέφονται γύρω από ανεκπλήρωτους έρωτες και απογοητεύσεις, αλλά η προσέγγιση της καθώς, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις στο δίσκο, εμπλέκονται γραφικά με προσωπικούς δαίμονες και επιτηδευμένες εσωτερικές „ανησυχίες“. „There’s a new strange godless demon awake, inside me, there’s a force divine terrorizing the angels I keep while we dream“ ακούγεται στο εναρκτήριο κομμάτι, ή „ Stuck with illusion now I drown in your sea I hope that you’ll first save yourself and then come for me“ από το „Hearts/Wires“ ως αντιπροσωπευτικά δείγματα. Από την άλλη όμως είναι κάτι πλέον αναμενόμενο για μια nu metal μπάντα, ενω δεν μπορούμε να παραλείψουμε την αξία της αναλοίωτης και λειτουργικής φωνής του Moreno.

Εν γένει και συγκριτικά με τις κακές προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές των Deftones, το „Gore“ αποτελεί ευχάριστη έκπληξη και κατά διαστήματα όαση έμπνευσης. 11 κομμάτια και 50 λεπτά, συνθέσεις που εμπλέκονται με τον ψηφιακό θόρυβο της παραγωγής του Matt Hyde σε έναν δίσκο που ίσως και να είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μετά απο το „White Pony“ του 2000.

Θα μπορούσε εν έτη 2016 ένας nu metal δίσκος να αποτελέσει σημείο αναφοράς στη μουσικη επικαιρότητα; Μάλλον όχι.

Κανείς όμως δε μπορεί να κατηγορήσει τους Deftones για ευκολία και φυγοπονία μιας και στο „Gore“ καταφέρνουν κάτι πλέον αρκετά δύσκολο για το είδος: Να ακούγονται γνώριμοι και συνεπείς στους οπαδούς τους και ταυτόχρονα να δοκιμάζουν τα όρια της συνθετικής τους φαντασίας.

7/10

Tracklist: