Δισκοκριτική: DIIV – Is The Is Are

Η ανία και η παραίτηση ως δημιουργός δύναμη και αισθητική

Το πολυαναμενόμενο δεύτερο album των νεουρκέζων DIIV, „Is The Is Are“ κυκλοφόρησε ύστερα από αρκετές καθυστερήσεις, σκάνδαλα και διαφωνίες μεταξύ των μελών της μπάντας και πολλά, πολλά ναρκωτικά.

Ο 31χρονος frontman και επίσης εμπνευστής αλλά και παραγωγός του album Zachary Cole Smith, έχοντας χαρακτηριστεί μεταξύ άλλων ατάλαντος hipster, έρχεται με αυτήν την κυκλοφορία να διαψεύσει όσους θεωρούσαν τους DIIV μια indie φούσκα.

Το 17 τίτλων και διάρκειας πάνω από μια ώρα „Is The Is Are“ , διατηρώντας τις shoegaze επιρροές και την dream pop τραγουδοποιία του ντεμπούτου τους „Oshin“, προχωρά με θάρρος παραπέρα και εκτοξεύεται σταδιακά κομμάτι με κομμάτι σε ένα σύγχρονο ροκ έπος. Κάπως δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι προέρχεται από μια μπάντα με βαριεστημένο στυλ κάπου σε ένα δωμάτιο να γράφει τραγούδια για τον εθισμό και την αποτυχία.

Ξεκινώντας με το σχεδόν twee pop „Out of Mind“, το single „Under the Sun“, το αλά My Bloody Valentine „Bent (Roi’s Song)“ και το παλαιότερο „Dopamine“, ο δίσκος μοιάζει να είναι η συνέχεια του „Oshin“, με μια όμως διαφορά: το reverb είναι πλήρες ελεγχόμενο και οι κιθάρες έχουν έρθει πλέον περισσότερο στο προσκήνιο.

Και ενώ οι κιθαριστικές μελωδίες μοιάζουν αχτίδες φωτός να απλώνονται στο χώρο, έχουν την αποστολή να συνοδεύουν στίχους όπως „I lost you when you said one hit couldn’t hurt a bit“ ή „When it feels right, you just lost the fight“ δημιουργώντας αντίθεση που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με αυτή των Cure εποχής „Seventeen Seconds“.

Στο „Blue Boredom (Sky’s Song)“ που ακολουθεί έχουμε την φίλη του Smith, Sky Fereira να ερμηνεύει ως άλλη Kim Gordon σε ένα πιο σκοτεινό και αφαιρετικό κομμάτι με δυνατό μπάσο. Έπειτα τη σκυτάλη παίρνει το παιχνιδιάρικο „Valentine“ και το post-punk „Yr Not Far“ ακούγοντας τη μπάντα να αρχιζει σιγά σιγά να πειραματίζεται και να αποκεντρώνεται απο τις προσταγές του ήχου που τη χαρακτήριζε μέχρι εκείνο το σημείο.

Καθώς μπαίνει το πιο βαρύ „Take Your Time“ γίνεται πλέον αντιληπτό οτί το „Is The Is Are“, δεν είναι απλώς πιο φιλόδοξo από το „Oshin“ αλλά ένα ώριμο ολοκληρωμένο album που κυλάει ανερυθρίαστα ακόμα και γι‘αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον shoegaze ήχο.

Η συνέχεια με την kraut rock αλα Neu! στο ομότιτλο τρίλεπτο κομμάτι να ξαφνιάζει ανεβάζοντας λίγο το ρυθμό καθώς ο Smith τραγουδά: „Last time i walked down this street I wanted to die / Now i’m fighting I feel like i’m fighting for my life“ και ακολουθούν τo δυνατό single „Mire (Grant’s Song)“, ένα κομμάτι που θα ζήλευαν οι Sonic Youth, και το όμορφο „Incarnate Devil“ για να συνηθίσουμε πλέον για τα καλά στην ιδέα ότι οι DIIV έχουν εξελιχθεί σε ένα σπουδαίο rock συγκρότημα.

Το „Healthy Moon“ έιναι μια μπαλάντα που θυμίζει την πρώτη περίοδο των R.E.M. με περάσματα απο πιάνο δίνοντας τη ψευδαίσθηση μιας ελπίδας για αδιέξοδο, κάτι που κόβεται απότομα στο „Loose Ends“ που ακολουθεί: „Does it feel watered down/ Do you feel older now?“

Το album συνεχίζει να κορυφώνεται ακόμα και όταν παραβάλεται από ιντερλούδια όπως το „(Fuck)“ και το „ (Napa)“ και δε χάνει το ρυθμό του. Φτάνοντας προς το τέλος, το „Dust“ σκληραίνει την ατμόσφαιρα και προσθέτοντας σαρκασμό στον επιπόλαιο νιχιλισμό τους ο Smith λέει “I’m fucked to die in a world of shit“ σε μία μελωδία που αρχίζει να θυμίζει grunge.

Το album κλείνει με το ονειρικό „Waste of Breath“, στο τέλος του οποίου στρώματα από ασυνήθιστα λυρικές αλλά και βαρύτερες κιθάρες έρχονται μπροστά και μπλέκονται μελώδικα σε ένα υπέροχο κρεσέντο θυμίζοντας τις καλύτερες στιγμές των Ride, για να μας αφήσουν με τον πικρό στίχο: „It’s no good, it’d be a waste of breath“.

Σαφώς μοναδικό μειονέκτημα του δίσκου είναι τα αδύναμα φωνητικά του Smith, οπου όμως αν υποθέσουμε οτι ειναι επιτηδευμένα, καλύπτουν πάντοτε πλήρως το ρόλο τους και ενσωματώνονται στην νωχελική ονειρική ατμόσφαιρά του.

H μέθη όμως από τις επαναλαμβανόμενες κιθαριστικές reverb μελωδίες, τα στροβιλιζόμενα κοφτά ντράμς και η cool νεανική καταθλιπτική ατμόσφαιρα του album, καταστούν σαφές ότι το „Is The Is Are“ ανεβάζει ψηλά τον πήχη για εναν indie rock δισκο με τον βαθύ και συναρπαστικό ήχο του: Ένα ελεγειακό πορτραίτο για την εθισμό και την ανάγκη για διέξοδο.

Τραγούδια όπως το „Incarnate Devil“, το „Dust“ και το „Waste of Breath“ χτυπούν στο κέντρο των εφηβικών συναισθημάτων και υπαρξισμού – είναι η ίδια ακριβώς δύναμη που ώθησε κάποτε τα λυκειόπαιδα να φορούν τις μπλούζες των Nirvana ή των Smashing Pumkins, για να υπερβάλλουμε. Ακόμα και αν τα παιδιά αυτά δεν κατανοούν την πολιτιστική επίδραση και το πλαίσιο της υποκουλτούρας αυτής, ταυτίζονται ξεκάθαρα με την απογοήτευση, την αμφιβολία και τη σύγχυση, πράγματα πάντοτε διαχρονικά.

9/10

Tracklist: