Δισκοκριτική: Iggy Pop – Post Pop Depression

Γερνώντας με τσαμπουκά στην μετά-πανκ εποχή

Και να λοιπόν που ο λατρεμένος Iggy Pop κυκλοφορεί στα 68 του χρόνια το 17^ο solo album του, το πολυαναμενόμενο „Post Pop Depression“.

Ο κατά κόσμον James Newell Osterberg Jr. έχει μακρά μουσική ιστορία καθώς μας συστήθηκε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 60 με την θρυλική μπάντα του The Stooges.

Το απίστευτα ωμό ντεμπούτο των Stooges έγινε σταθμός στην ιστορία της rock μουσικής θέτωντας ουσιαστικά τα θεμέλια για την πανκ σκηνή, ενώ ο Iggy με την απρόβλεπτη σκηνική του παρουσία (ο πρώτος που έκανε το λεγόμενο stage diving) άλλαξε ριζικά τη σχέση και τη δυναμική μεταξύ κοινού και ερμηνευτή.

Με τη διάλυση της μπάντας το 1974, ο εθισμός του στα ναρκωτικά και η έλλειψη καλλιτεχνικής διεξόδου έστειλαν τον Iggy σε ψυχιατρική κλινική. Τακτικός επισκέπτης εκεί ήταν ο φίλος του David Bowie, ήδη καταξιωμένος τότε, ο οποίος του πρότεινε να τον ακολουθήσει στο Βερολίνο – μία όπως είπε καλή ιδέα για αποτοξίνωση (!) και έμπνευση. Ο Bowie με αυτήν του την κίνηση όχι μόνο του έσωσε τη ζωή, αλλά γράφοντας μαζί του τα album „The Idiot“ και „Lust For Life“, με κομμάτια όπως το „The Passenger“, τον βοήθησε να επανεκκινήσει την καριέρα του και να καταφέρει εμπορική επιτυχία.

Σήμερα και 15 δίσκους μετά, o Iggy επιστρέφει, αυτή τη φορά με τον Josh Homme των Queens of the Stone Age στην παραγωγή και συνεργάτες τους Dean Fertita των Dead Weather και Matt Helders, drummer των Arctic Monkeys. Έχοντας ήδη γλυκαθεί από τα κομμάτια που κυκλοφόρησαν, το „Gardenia“ και το „Break Into your Heart“, ήρθε η στιγμή να βουτήξουμε στα άδυτα του „Post Pop Depression“.

Το „Break Into Your Heart“ που ανοίγει το δίσκο, αποτελεί μια καλή εισαγωγή για τον κόσμο που μας συστήνει ο Iggy με αυτή του την κυκλοφορία. Ένα πιασάρικο και δομικά ποπ κομμάτι, με βαριά όμως ενορχήστρωση, αιχμηρές desert blues κιθάρες και 70’s synth σκιές, να συνοδεύουν τους πιο άμεσους (και όπως θα δούμε αργότερα, θυμωμένους) στίχους που έχει ξεστομίσει εδώ και καιρό.

Το άλλο ήδη γνωστό μας κομμάτι είναι το „Gardenia“ που ακολουθεί. Ενώ ξεκινά ως ένα σχεδόν shoegaze, ακτινοβόλο κομμάτι, μεταφερόμαστε σε ένα φτηνό μοτέλ και ο Iggy τραγουδά “All I wanna do is tell Gardenia what to do tonight„ για να μουγκρίσει αργότερα το σαρκαστικό „America‘s greatest living poet was ogling you all night..“. Ένα πικρό, μετα-ηδονιστικό κομμάτι με ερμηνεία που θυμίζει πολύ έντονα τον Bowie, ενώ η fuzzy γέφυρα του Homme προς το τέλος το απογειώνει.

Ύστερα έχουμε 2 πιο αδύναμα συγκριτικά τραγούδια, το „American Valhalla“ και το „In the Lobby“. Στο πρώτο, η αλά Dead Weather σύνθεση αδυνατεί να δώσει στήριγμα στην εύθραυστη απολογία του Iggy: „Where is American Valhalla – Death is the pill that’s tough to swallow – Is there anybody in there? – Who do I have to kill? – I’m not the man with everything – I’ve nothing, but my name“, ενώ η psych-punk ατμόσφαιρα του „In the Lobby“ μοιάζει παράταιρη και καταλήγει σε ένα ανιαρό φινάλε.

Το „Sunday“ στη μέση του δίσκου, ενώ ακούγεται αισιόδοξο και παρασέρνει με τον στιβαρό ευχάριστο rock παλμό του, ο Iggy τραγουδά απογοητευμένος „I crawl for Sunday when I don’t have to move, caught up in dreams untangled one day, where I don’t have to prove“ με γυναικεία φωνητικά στο υπόβαθρο, σβήνοντας στο τέλος σε ένα κινηματογραφικά μελωδικό ορχηστρικό.

Στη συνέχεια με το πιο πειραματικό και σκοτεινό 3λεπτο „Vulture“ με ψίγματα folk, όπου ο Iggy δοκιμάζει στο τέλος τα όρια της φωνής του και το „German Days“, το πιο stoner κομμάτι του album. Σε αυτό o Iggy ακούγεται να τραγουδά περισσότερο ως crooner με τον Homme να τον συνοδεύει κατά σημεία στα φωνητικά: „Brilliant brains and the end of pain, Germany must germinate“ και η σύνθεση απογειώνεται προς το τέλος με δυνατές στροφές και την προσθήκη εγχόρδων.

Το „Chocolate Drops“ είναι μια μελωδική σχεδόν-μπαλάντα που ξετιλίγεται όμορφα στα αυτιά μας, ένα αισιόδοξο κομμάτι με πιάνο, καμπάνες, λυρικές κιθάρες και τον Homme σαν σε ντουέτο να αντηχεί κι αυτός περιπαικτικά τις ειρωνικές λέξεις του Iggy: „When you get to the bottom, you’re near the top – the shit turns into chocolate drops“.

Και ακολουθεί το „Paraguay“ για να κλείσει το „Post Pop Depression“ με τον καλύτερο τρόπο: Το πιο δυνατό και ειλικρινές κομμάτι που μας προσέφερε ο Iggy Pop τα τελeυταία 20 χρόνια και ένα απο τα καλύτερα „κλεισίματα“ σε rock album που έχουμε ακούσει τελευταία. Διαχρονική rock ενορχήστρωση, μελωδικό refrain, χορωδιακή ατμόσφαιρα και με τον απίστευτο μονόλογο του Iggy στο τέλος να υψώνει το μεσαίο του δάχτυλο και να μας αφήνει πορωμένους.

Ως πηγή άντλησης έμπνευσης τα 70‘s και κυρίως την εποχή του Βερολίνου, ο Iggy δεν επαναπροσδιορίζει ακριβώς την καριέρα του ούτε ο Homme του προσφέρει ακριβώς αυτή τη σύγχρονη ώθηση που μπορεί να ελπίζαμε.

Δεν εμπεριέχει την καλλιτέχνικη έκρηξη που κάποιοι ίσως περίμεναν από αυτή τη συνεύρεση, ο Iggy όμως εξακολουθεί μετά απο τόσες δεκαετίες να στέκεται περήφανα στο ύψος των περιστάσεων και να μας παραδίνει ένα δυνατό rock album. Το „Post Pop Depression“ είναι γεμάτο καλές στιγμές με groovy τραγούδια που δε ξεθωριάζουν όσο τα ακούς και ώριμους, ανήσυχους, προσωπικούς στίχους.

Ας κλείσουμε με τις τελευταίες λέξεις του „Paraguay“:

„There’s nothing awesome here
Not a damn thing
There’s nothing new
Just a bunch of people scared
Everybody’s fucking scared
Fear eats all the souls at once
I’m tired of it
And I dream about getting away
To a new life
Where there’s not so much fucking knowledge
I don’t want any of this information
I don’t want YOU
No
Not anymore
I’ve had enough of you
Yeah, I’m talking to you
I’m gonna go to Paraguay
To live in a compound under the trees

..To somewhere where people are still human beings
Where they have spirit
You take your motherfucking laptop
And just shove it into your goddamn foul mouth
And down your shit heel gizzard
You fucking phony two faced three timing piece of turd
And I hope you shit it out
With all the words in it
And I hope the security services read those words
And pick you up and flay you
For all your evil and poisonous intentions
Because I’m sick
And it’s your fault
And I’m gonna go heal myself now
Yeah!“

7.5/10

Tracklist: