Του Κωνσταντίνου Βιτσαρά
«.. Ήμασταν σε έναν ομόκεντρο. Ο εαυτός μας προσδιορίζεται μέσα από την δημιουργία, μας είπε, και αυτό … είναι το διάστημα.»
Απο τις περιπτώσεις όπου η μουσική κυκλοφορία αποτελεί μεγαλύτερη είδηση από το περιεχόμενό της: Οι θρυλικοί Στέρεο Νόβα επέστρεψαν ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια!
Αδιαμφισβήτητα ένα από τα ελάχιστα σχήματα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής με τόσο βαριά κληρονομιά, διαλύθηκε όταν έπρεπε χωρίς να αφήσουν ίχνος αμφιβολίας των προθέσεων τους: Η ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη μουσική έκφραση, απόρροια καθαρά φιλίας και συλλογικής έμπνευσης.
Τα μέλη τους ακολούθησαν σόλο πορείες. Ο Μιχάλης ως Mikael Delta με δυνατές house και ατμοσφαιρικές κυκλοφορίες, ο Κωνσταντίνος Βήτα συνέχισε επιτυχημένα αρχικά με πιο πειραματικά ηλεκτρονικά μοτίβα και αργότερα σε πιο ποπ φόρμες, ενώ έγραψε και μουσική για πολυάριθμες θεατρικές παραστάσεις αλλά και για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.
Όταν οι δυο τους συμφιλιώθηκαν και ανακοίνωσαν μία από κοινού μικρή εμφάνιση, είχε ήδη περάσει μια δεκαετία. Αρκετοί ήταν αυτοί που πίεζαν ρωτώντας τους αν θα συνεχίσουν μαζί κυκλοφορώντας καινούριο υλικό για να πάρουν κάθετα αρνητική απάντηση.
Σήμερα, άλλα 10 χρόνια μετά, το έκαναν πραγματικότητα κυκλοφορώντας από την Ιnner Εar Records το άλμπουμ «Ουρανός».
Από τα 14 κομμάτια (και ένα ρεμίξ), τα 10 είναι ορχηστρικά και αποτελούν τη δύναμη, τις φλέβες έμπνευσης του δίσκου.
Στα υπόλοιπα 4, η ερμηνεία του Κ. Βήτα είναι ώριμη αλλά ταυτόχρονα αμήχανη και απόμακρη ενώ οι στίχοι μοιάζουν να πέφτουν μπερδεμένοι κάτω αντί να μένουν μέσα μας για να ανθίσουν.
Για κάθε «Όπως η παρακμή έτσι και η αξία από τον πλούτο γεννήθηκε η νοθεία» ή «Μία σακούλα διάφανη πλαστική διασχίζει την νύχτα σ έναν τοίχο που καίγεται» υπάρχει και ένα «Είμαι ένα μπισκότο σε μια ασύμμετρη διάταξη» να διώχνει τον ειρμό ή τις όμορφες εικόνες από το κεφάλι μας.
Στη μέση του δίσκου, η «Νέα Μόδα» με το πιο ποπ ρεφραίν στη δισκογραφία τους: «Αν φτιάχναμε μια γεφυρα γι‘αυτά που μας χωρίζουν, δε θα ‘ταν ανεξήγητο το νόημα της ζωής». Και ενώ τα φωνητικά του Κωνσταντίνου είναι ενοχλητικά ηχογραφημένα, το κομμάτι καταλήγει πιασάρικο και το φανταζόμαστε άνετα να παίζει σε beach bar τις μεσημεριανές ώρες, οσο βλάσφημο (;) κι αν ακούγεται αυτο.
Αυτό το feeling όμως του κομματιού έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με την απόμακρη, απόκοσμη αισθητική του υπόλοιπου «Ουρανού» και μοιάζει εντελώς αποκομμένο να διώχνει τη ροή του.
Techno–ambient που δανείζεται κάτι από τα κρυστάλλινα ηχοτόπια του Jon Hopkins, τη space disco του Lindstrøm και την προσέγγιση των Μoderat και εν γένει το άλμπουμ δείχνει να είναι εναρμονισμένο με την εποχή του.
Από την άλλη, οι συνθέσεις στην πλειοψηφία τους δείχνουν να αδυνατούν να προσφέρουν ερεθίσματα / λαβές να πιαστείς για να τα ακούς ξανά και ξανά.
Η υπόγεια δύναμη για παράδειγμα του εναρκτήριου «Τρίγωνο Φως» δεν ξεσπάει ποτέ και το κομμάτι τελειώνει μετέωρο δίνοντας τη θέση του στον dubstep ρυθμό του «Ισορροπία» να τροφοδοτεί την αμηχανία. Τα πιο επιθετικά «Δέντρα» που ακολουθούν μπερδεύουν με τη δομή τους ενώ ακόμα σε σημεία, όπως στο ομότιτλο κομμάτι, μοιάζει να υπάρχουν λάθη κάνοντας τον ρυθμό να τρεκλίζει.
Η ατμόσφαιρα στο σύνολό της είναι γοητευτικά σκοτεινή μοιάζει όμως ξένη, ανίκανη να βρει τη γεωγραφία της. Η σχετική απουσία μελωδιών, αυτές που έντυσαν το soundtrack της Αθήνας πίσω στα 90s, μοιάζει ανυπόφορη και κάνουν την όποια προσμονή να ξεθωριάζει σαν απόηχος.
Ωραίες εξαιρέσεις ευτυχώς υπάρχουν όταν από τη στιγμή που μας κλείνουν το μάτι με την «Πισίνα» – ένα αστείο (και πικρό) ιντερλούδιο, ανοίγει το τελευταίο και καλύτερο μέρος του δίσκου.
Η «Θηβών» έιναι ενα μελαγχολικό ιντστρουμένταλ που μας παρηγορεί με τη ζεστή του μελωδία να ξετιλίγεται σιγά σιγά, η «Διασταύρωση Ρέηβ» είναι ενα διαμάντι με νοσταλγικό τέλος και ο «Διαυλος 7» μοιάζει να έχει βγει απο την εποχή του «Ασύρματου Κόσμου» και του «Τέλσον».
Το κομμάτι όμως από τη δίνη του οποίου δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κάποιος, είναι το «Βίντεο Κλαμπ».
Ας ξεχάσουμε για λίγο τις προηγούμενες παρατηρήσεις:
Μήπως τελικά το μοναδικό πρόβλημα με τον «Ουρανό» είναι πως δεν μπορεί να αγνοηθεί η σκέψη πολλών απο μας οτι ο Κ. Βήτα και ο Μ. Δέλτα μπορουσαν να κυκλοφορήσουν κατι ανώτερο, αντάξιο της παρακαταθήκης των Στέρεο Νόβα;
Πόσο εγωιστικό είναι όμως να αντικατοπτρίζεις τις προσδοκίες και τη νοσταλγία σου σε ένα καινούριο έργο τέχνης ειδικά όταν θες να το κρίνεις αντικειμενικά;
Είναι λίγο αργά για συναισθηματισμούς και νωρίς για πορίσματα.
Ας αφήσουμε το χρόνο να δείξει τη θέση που θα πάρει ο «Ουρανός» στην πορεία αυτού του τόσο σημαντικού μουσικού κεφαλαίου που ονομάζεται Στέρεο Νόβα.
Στο άκουσμα του ονόματος του και μόνο πλημμυρίζουμε απο αγάπη – και αυτό εγγυημένα δε θα αλλάξει ποτέ.
Στις 18 Iουνίου 2018 οι Στέρεο Νόβα θα παίξουν ζωντανά στο Summer Nostos Festival στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος με ελεύθερη είσοδο.