Από τον Πάνο Χριστοδούλου
Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν το γνωστό πνεύμα κουρασμένο και προβληματισμένο. Η περσινή του περιπέτεια με τους δέκα μικρούς αριστερούς το κούρασε. Δε θα έμπλεκε με αριστερούς φέτος. Η αλήθεια είναι ότι τους βαρέθηκε, πέρα από το ότι πάντα βρίσκουν μια καλή δικαιολογία για να συγχωρεθούν στο τέλος. Το φάντασμα πέρσι είχε επιλέξει να συγχωρέσει και τους δέκα μικρούς αριστερούς και ήθελε να πάρει τη ρεβάνς τώρα, να στραφεί σε κάτι πιο σίγουρο. Και τι καλύτερο από τον φρικιαστικό Κόμη Δράκουλα.
Για κάποιο περίεργο λόγο ο χρόνος και ο χώρος μπερδεύονται πάλι. Το φάντασμα όμως δεν αντικρίζει τον Cristopher Lee όπως ήλπιζε, αλλά κάτι που μοιάζει με τον Gary Oldman. Αυτός ο Δράκουλας έχει το κάτι διαφορετικό. Δεν είναι το κλασσικό τέρας που περίμενε, ο απόλυτα κακός κόμης που χωρίς λόγο και αιτία δαγκώνει λαιμούς από αθώα θύματα. Η ατμόσφαιρα επίσης είναι περίεργη: κάτι από Κωνσταντινούπολη, κάτι από Γοτθικό Λονδίνο, κάτι από Τρανσυλβανία. Σε κάθε περίπτωση ομίχλη και κρύο.
Το φάντασμα παρατηρεί την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Ένας νεαρός βοεβόδας (πρίγκηπας) συνεχίζει να αντιστέκεται στον Οθωμανικό Στρατό. Ντυμένος με μια κόκκινη πανοπλία σκοτώνει και υπερασπίζεται το Σταυρό της Ορθοδοξίας. Το τοπίο γεμίζει ξαφνικά αίματα. Η πριγκίπισσά του έχει αυτοκτονήσει, νομίζοντας τον για νεκρό, και το ιερατείο του ανακοινώνει την αιώνια καταδίκη του πνεύματος της. Όλοι οι αγώνες, οι θυσίες για την Εκκλησία οδηγούν σε αυτό.
Ο νεαρός πρίγκηπας, όμως, αψηφά τους κανόνες. Δεν έχει σκοπό να δεχτεί με δάκρυα την απόφαση του ιερατείου. Αρπάζει το ξίφος του και καρφώνει το Σταυρό της Εκκλησίας. Ορκίζεται να μη πεθάνει ώστε σε συμμαχία με τις δυνάμεις του σκότους να εκδικηθεί. Ο Πόλεμος με τους Τούρκους είχε μόλις τελειώσει, ο πόλεμος με το Θεό είχε μόλις αρχίσει.
Κάπου ανάμεσα στην ομίχλη και στο φως του γκαζιού, ο Δράκουλας βλέπει ένα πρόσωπο που του θυμίζει την αγαπημένη του πριγκίπισσα. Αποφασίζει ότι μπορεί να ξαναγαπήσει. Φυσικά ο Van Helsing συνεχίζει να τον καταδιώκει. Η νέα αγαπημένη του παντρεύεται έναν νεαρό δικηγόρο και η νιότη ξαναφεύγει από το πρόσωπο του Δράκουλα. Δε σταματά όμως. Δε σταμάτησε ποτέ. Ο πολέμαρχος που διοίκησε στρατούς και έθνη δε φοβάται τους διώκτες του ή τους κανόνες.
Η αναζήτηση του για να ξαναγίνει άνθρωπος τον οδηγεί με ένα μαχαίρι στην καρδιά μπροστά σε μια Εκκλησία και επιλεγεί να μπει μέσα και να ρωτήσει επιτέλους το Θεό γιατί τον εγκατέλειψε. Ο Θεός αποφασίζει να τον δεχτεί πίσω στον Παράδεισο.
Κάπου εδώ το φάντασμα εκπλήσσεται: η συγχώρεση ήταν το τελευταίο που περίμενε. Από την άλλη, βέβαια, ο Δράκουλας έδωσε για χρόνια μάχες που δεν ήταν δικές του, πιστεύοντας σε λάθος άτομα. Όταν επέλεξε να μη δίνει την πίστη του σε ψεύτικα είδωλα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, υπήρχαν πάλι θύματα της εκδίκησης του. Όμως δε σταμάτησε να αγωνίζεται. Και το φάντασμα αποφάσισε ότι και αυτός θα συγχωρεθεί. Όχι για τις μάχες που έδωσε, αλλά για τις μάχες που συνέχισε να δίνει. Για έναν ρομαντισμό και ηρωισμό πίσω από την ομίχλη.
Έτσι κι αλλιώς, ο Θεός τον συγχώρεσε ήδη. Τι θα μπορούσε να κάνει το φάντασμα από το να μην τιμωρήσει κάποιον και φέτος; Εξάλλου έκανε κάτι επαναστατικό: αναρωτήθηκε για την κατάσταση που βρίσκεται. Και είχε το θάρρος να την αλλάξει. Για την αγάπη, όχι για κάποιο είδωλο. Αυτό εξάλλου δεν είναι το νόημα των Χριστουγέννων;