Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και οι μαζικές αντιδράσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας απέναντι στην διαφαινόμενη “πολιτική δολοφονία” ενός κρατούμενου, έχουν δώσει νέες διαστάσεις και στην έννοια της λογοκρισίας από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Μετά από σελίδες και προφίλ δεκάδων δράσεων και συμπολιτών μας που όρθωσαν το ανάστημα τους και διατύπωσαν την άποψη τους, το Facebook δεν προσπαθεί καν να προσαρμόσει τον “αλγόριθμο” του στις πολύ ιδιαίτερες συνθήκες που διαμορφώνει η κυβερνητική στάση απέναντι στον Δημήτρη Κουφοντίνα.
Η μάχη για τα δικαιώματα ενός κρατούμενου έχει μεταφραστεί από το Facebook ως στήριξη ενός τρομοκράτη και με αυτό το πρόταγμα προχώρησε στην διαγραφή και της σελίδας “Έφοδος στον Ουρανό”, της οποίας ανακοίνωση ακολουθεί:
Η ανακοίνωση
Η σελίδα “Έφοδος στον Ουρανό” ξεδημοσιεύτηκε τα ξημερώματα της Κυριακής 28 Φεβρουαρίου, αρχικά για τις επόμενες 30 ημέρες και αργότερα, όπως καταλάβαμε, οριστικά. Έπεσε δε, λόγω μπλοκαρίσματος και προσωπικών προφίλ συντρόφων και η δεύτερη απόπειρα να σηκώσουμε τη σελίδα.
Το ίδιο συμβαίνει αυτές τις ημέρες με σελίδες αλλά και προσωπικά προφίλ, όχι μόνο συντρόφων και συντροφισσών, πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά και με σελίδες δικηγόρων όπως του Θανάση Καμπαγιάννη, δημοσιογράφων όπως του Κωνσταντίνου Πούλη, ενημερωτικών μέσων, ανθρώπων που απλά αναφέρουν ότι το αίτημα του Δ. Κουφοντίνα είναι αίτημα δίκαιο, όπως είναι και ο αγώνας του.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε αυτή την κίνηση, όχι ως κίνηση που αφορά μόνο την διαφαινόμενη κρατική εντολή για εφαρμογή της θανατικής ποινής στον κομμουνιστή πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα και σίγουρα όχι μόνο τις συγκεκριμένες σελίδες που πλήττονται σήμερα.
Ο συντονισμένος αυτό μηχανισμός λογοκρισίας κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο το ποια είναι τα φυσικά, και όχι αλγορυθμικά, χέρια που τον έθεσαν σε λειτουργία.
Είναι τα χέρια της κυβέρνησης, μίας αστικής κυβέρνησης που μέσα στην πανδημία έχει επιλέξει να δώσει δισεκατομμύρια ευρώ στο κεφάλαιο, σε πολεμικό εξοπλισμό, στους μπάτσους, στα καθεστωτικά ΜΜΕ την ίδια στιγμή που αφήνει το δημόσιο σύστημα υγείας να ρημάζει.
Μίας κυβέρνησης που λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. όπου δικαιώματα και ελευθερίες περιστέλλονται, ενώ ακόμα και μουσικοί όπως ο Πάμπλο Χασέλ οδηγούνται στη φυλακή επειδή με τους στίχους τους εναντιώθηκαν στην μία και μόνη αλήθεια του Κεφαλαίου, του Κράτους και του Ιμπεριαλισμού.
Μίας κυβέρνησης που εισβάλει στα πανεπιστήμια όπως έγινε πρόσφατα στο ΑΠΘ, ξυλοκοπώντας και βασανίζοντας φοιτητές και φοιτήτριες, την ίδια στιγμή που τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά και η Παιδεία υποβαθμίζεται διαρκώς έτσι ώστε να δοθεί και άλλος χώρος για κερδοφορία των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων.
Μίας κυβέρνησης που έχει καταργήσει κάθε δομή και έννοια κοινωνικής πρόνοιας, που αφήνει το 90% των 1.200.000 επίσημα εγγεγραμμένων ανέργων χωρίς επίδομα, μίας κυβέρνησης που νομοθετεί ότι της ζητήσει το κεφάλαιο, που διοχετεύει σε αυτό τις εποδητήσεις της Ε.Ε., που περνάει νομοσχέδια που καταργούν την Κυριακάτικη αργία, που αυξάνουν και αφήνουν απλήρωτες τις υπερωρίες, που ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, τσακίζοντας τα εισοδήματα και τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων.
Μίας κυβέρνησης που ετοιμάζεται να χαρίσει χιλιάδες πρώτες κατοικίες στα αρπακτικά των τραπεζών, που ιδιωτικοποιεί κάθε δημόσια δομή και υπηρεσία, που έχει μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε μία απέραντη νατοϊκή βάση.
Μίας κυβέρνησης που απαγορεύει τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, που καλεί γιατρούς σε απολογία γιατί πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις που ζητούσαν ενίσχυση της Υγείας.
Μίας κυβέρνησης που αυστηροποιεί τον ποινικό κώδικα, που ποινικοποιεί κάθε μορφή κοινωνικής, πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης με προλεταριακό και αγωνιστικό πρόσημο, που αναβαθμίζει διαρκώς νομοθετικά και υλικά τη γραμμή κρούσης της αστικής τάξης, την αστυνομία και το στρατό.
Μίας κυβέρνησης που έχει χρησιμοποιήσει αριστοτεχνικά την πανδημία έτσι ώστε να επιβάλλει το αντεπιστημονικό μέτρο απαγόρευσης κυκλοφορίας μιλώντας για την ατομική ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς, τη στιγμή που μας στιβάζει σε σχολεία, χώρους δουλειάς και λεοφωρεία.
Μίας κυβέρνησης που εμβολιάζει τα στελέχη της κατά προτεραιότητα, μίας κυβέρνησης που καλύπτει ακόμα και παιδοβιαστές και μάλιστα όχι για πρώτη φορά.
Όλα τα παραπάνω, αποτελούν φυσική συνέχεια των όσων εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και μοναδική διέξοδο για την ντόπια αλλά και την παγκόσμια αστική τάξη μέσα σε μία πρωτόγνωρη – σε βάθος και έκταση – οικονομική κρίση.
Οχυρώνονται, λογοκρίνουν, καταστέλλουν και πλέον είναι ξεκάθαρο: ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ.
Φοβούνται του αγώνες μας, τις απεργίες μας, τις εξεγέρσεις μας, την προοπτική της πολιτικής και ταξικής οργάνωσής μας, το ότι όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως υπάρχει ζωή και χωρίς καπιταλισμό, και ακόμη παραπέρα, πως ότι ζούμε σήμερα αποτελεί μία απλή καρικατούρα της.
Ότι συμβαίνει σήμερα με την απεργία του Δ. Κουφοντίνα, αύριο θα το δούμε για κάποιον φοιτητικό αγώνα, μεθαύριο για μια καμπάνια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, στο μέλλον ακόμα και για μια συνέλευση γειτονιάς.
Η Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών) με όλες τις αντιφάσεις της και με τις μικρές της δυνάμεις και παρά την οξυμένη καταστολή, ως σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του λαού θα συνεχίσει να προσπαθεί να είναι μπροστά όπου μπορεί, να συμβάλει στην προετοιμασία και στο ξέσπασμα νέων αγώνων, στη στήριξη ήδη υπάρχοντων, στην οικοδόμηση της οργάνωσης που έχει ανάγκη η τάξη μας, η εποχή μας.
Δεν πιστεύουμε ότι οι απηχήσεις και τα like, αλλάζουν τον κόσμο. Διαχέουν όμως πληροφορία, διαμεσολαβημένη και ελεγχόμενη, αλλά πληροφορία.
Και θεωρούμε, ότι η Έφοδος αυτούς τους μήνες που λειτούργησε βοήθησε τόσο στην προώθηση των θέσεων της ομάδας, όσο και στην ανάδειξη γεγονότων που περνάν στα ψιλά από τα κυρίαρχα και κυριαρχικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην Έφοδο εκτός από τις ανακοινώσεις και τις δράσεις μας, φιλοξενήθηκαν άρθρα για μία σειρά από κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, για την κατάσταση της ντόπιας και της παγκόσμιας οικονομίας, για το μέγεθος της τρέχουσαν κρίσης, για τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, για τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, την έμφυλη καταπίεση. Άρθρα που πιστεύουμε ότι συνέβαλαν στο να ανοίξουν κουβέντες αλλά και δίοδοι κριτικής και ριζοσπαστικής σκέψης σε οργανωμένους συντρόφους αλλά και ευρύτερα σε πολύ κόσμο της κοινωνικής βάσης, που με την πάροδο του χρόνου ενημερωνόταν και από τη σελίδα αυτή.
Είχαμε όπως και να έχει σκοπό να δώσουμε περισσότερη βαρύτητα σε μία ιστοσελίδα της “Εφόδου” στο άμεσο μέλλον, καθώς διαβλέπαμε ότι η στιγμή της διαγραφής της σελίδας δε θα ήταν μακρυά. Ο στόχος αυτός παραμένει, και θέλουμε η παρουσία στο Facebook να είναι παράλληλη και συμπληρωματική, κάτι που όμως δεν μπορούμε να κάνουμε άμεσα, αυτές τις ημέρες.
Θεωρώντας λοιπόν πολλές τις τριάντα μέρες διαγραφής της σελίδας μας, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε νέα σελίδα, μέχρι, με καθαρό μυαλό προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα.
Συλλήψεις, παρακολουθήσεις, λογοκρισία δεν μας τρομάζουν.
Μαζί με το λαό θα τραβήξουμε μπροστά.
Γιατί κανένας χειμώνας δεν κρατάει για πάντα…