Το παλιό ξυπνητήρι του παππού χτύπησε στις εννιά το πρωί. Η Ελπίδα σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ, έβαλε ένα βινύλιο της Nina Simone να παίζει και ετοιμάστηκε να πάει στο θέατρο. Εκείνη την περίοδο έκαναν πρόβες για το 1984 του George Orwell. Ήταν έτοιμη να φύγει όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Αλέξανδρος από το θίασο.
«Ευτυχώς σε πέτυχα. Η πρόβα ακυρώνεται για σήμερα» της είπε.
«Οκ σε ευχαριστώ που με ειδοποίησες. Ήμουν έτοιμη να έρθω. Αλλά δεν πειράζει, θα έκανα μια βόλτα στην πόλη.»
«Ελπίδα, μήπως ήρθε η ώρα να πάρεις κι εσύ ένα κινητό; Δηλαδή πραγματικά, θα σου διευκολύνει τη ζωή. Εγώ απλά είδα το μήνυμα όταν ξύπνησα και μετά κοιμήθηκα και λίγο παραπάνω.»
«Κάποια στιγμή θα πάρω κι εγώ. Τώρα που τα παλιά Nokia γίνανε ρετρό ίσως ήρθε η ώρα», είπε γελώντας.
«Οκ, τότε ξέρουμε τι δώρο θα σου κάνουμε στα γενέθλιά σου. Φιλιά!»
Η Ελπίδα έκλεισε το τηλέφωνο κι αποφάσισε αφού είχε ελεύθερο το πρωινό της να πάει μια βόλτα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς να χαζέψει.
Πολλοί τη θεωρούσαν περίεργη κοπέλα. Ηθοποιός και να μην έχει Instagram και Facebook. Πού ακούστηκε!
Να μην έχει ούτε κινητό. Τη ρωτούσαν έκπληκτοι πως βγάζει φωτογραφίες. «Με φωτογραφική μηχανή. Θέλω να εκτυπώνω τις φωτογραφίες που τραβάω, όχι να τις κοιτάω σε μία οθόνη. Πολλές φορές χρησιμοποιώ και την polaroid.»
Αφού πέρασε το πρωινό της αγοράζοντας βιβλία, γύρισε σπίτι. Στο γραμματοκιβώτιό της είχε δύο γράμματα. Το ένα ήταν διαφημιστικό από μία αμερικάνικη εταιρία. Της έκανε τρομερή εντύπωση γιατί πριν λίγο καιρό είχε λάβει δύο παρόμοια διαφημιστικά.
DNA test. Βρείτε πόσο τοις εκατό Έλληνας είστε. Φτιάξτε το γενεαλογικό σας δέντρο. Ανακαλύψτε τις γεωγραφικές και εθνικές καταβολές των προγόνων σας. Δείτε τι αποκαλύπτουν τα γονίδιά σας για την καταγωγή σας.
Το δεύτερο διαφημιστικό ήταν μια προσφορά ενός δωρεάν iPhone. Έπρεπε απλά με το συγκεκριμένο χαρτί να πάει σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα κινητών και το νέο iPhone θα γινόταν δικό της.
Η Ελπίδα πέταξε και τα δύο χαρτιά στον κάδο της ανακύκλωσης, έβαλε τζαζ μουσική, ξάπλωσε στον καναπέ και άρχισε να διαβάζει.
Είχε χαλαρώσει αρκετά με το διάβασμα κι είχε φτάσει στη μέση περίπου του βιβλίου όταν χτύπησε το κουδούνι. Δεν περίμενε κάποιον. Σηκώθηκε νυσταγμένη ν’ ανοίξει.
Στην πόρτα στέκονταν ένας άντρας και μια γυναίκα ντυμένοι σαν τραπεζίτες και της ζήτησαν ευγενικά να περάσουν. Η Ελπίδα παραξενεύτηκε, τους είπε ότι δεν χρωστάει κάτι, ότι πληρώνει στην ώρα της όλους της τους λογαριασμούς κι ότι μάλλον έχει γίνει κάποιο λάθος.
Την καθησύχασαν, δεν ήταν εφοριακοί, θα της έκαναν απλά κάποιες ερωτήσεις. Τους άφησε να περάσουν.
Κάθισαν όλοι στο τραπέζι. Ο άντρας που κουβαλούσε ένα μαύρο χαρτοφύλακα, έβγαλε ένα laptop και επικεντρώθηκε σε αυτό, ενώ η γυναίκα κοιτούσε επίμονα την Ελπίδα στα μάτια.
«Κάνουμε απλά μια δημοσκόπηση για τις νέες τεχνολογίες. Έχετε κινητό;», τη ρώτησε ήρεμα.
«Όχι, ε, δεν χρησιμοποιώ, δεν μου χρειάζεται», απάντησε η Ελπίδα και ένιωσε τα χέρια της να ιδρώνουν.
«Ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον», απάντησε η γυναίκα. «Δεν είχατε ποτέ;»
«Είχα πριν κάποια χρόνια, ναι. Μετά χάλασε και δεν αγόρασα καινούριο. Δεν έτυχε, όχι ότι δεν ήθελα. Χρησιμοποιώ το σταθερό τηλέφωνο. Και φυσικά το e-mail.»
Στο άκουσμα της λέξης e-mail οι δύο επισκέπτες κοιτάχτηκαν συνωμοτικά. Ο άντρας συνέχισε να γράφει στο laptop του και η γυναίκα ρώτησε την Ελπίδα με ύφος σοβαρό: «Χρησιμοποιείτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης;»
«Όχι, η αλήθεια είναι πως όχι. Δεν έχω προφίλ στα social media.»
«Μάλιστα. Μπορώ να ρωτήσω και για ποιες χρήσεις χρησιμοποιείτε τον υπολογιστή; Και γενικά το ίντερνετ; Τι αναζητάτε συνήθως;»
«Εμ, συγνώμη που ρωτάω» είπε η Ελπίδα, ενώ αυτή η σκέψη γυρνούσε από την αρχή της συζήτησης στο μυαλό της αλλά φοβόταν να ρωτήσει. Το ύφος των δύο αγνώστων της δημιούργησε ένα δυσάρεστο συναίσθημα που δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς, αλλά την έκανε να αισθάνεται ενοχές, σαν να είχε κάνει κάτι πολύ κακό. «Από ποια εταιρία δημοσκοπήσεων είστε; Δεν συστηθήκαμε στην αρχή.»
Ο άντρας σταμάτησε να πληκτρολογεί και έκλεισε την οθόνη του laptop. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Σήμερα το πρωί λάβατε ένα γράμμα που έλεγε ότι σας χαρίζεται το νέο iPhone. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, θα πήγαινε αμέσως στο κοντινότερο μαγαζί να το παραλάβει δωρεάν. 800 ευρώ δώρο! Κανείς δεν λέει όχι! Κανείς! Τι μας κρύβετε;»
Το αόριστο αίσθημα ανησυχίας που είχε η Ελπίδα μετατράπηκε σε φόβο. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατότερα και ένιωσε να ζαλίζεται.
«Δεν καταλαβαίνω. Τι εννοείτε; Μάλλον θα έγινε κάποια παρεξήγηση. Δεν έχω να κρύψω κάτι, δεν έχω τίποτα να κρύψω. Είμαι ηθοποιός, παίζω στο θέατρο. Αυτή την περίοδο κάνουμε πρόβες για το 1984. Αυτό σας ενοχλεί; Σχετίζεται με αυτό;»
Η γυναίκα έβαλε τα γέλια. Ήταν ένα γέλιο τρομακτικό και απόκοσμο που έκανε την Ελπίδα να ανατριχιάσει.
«Το 1984; Να μας ενοχλεί; Καμία σχέση. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα μάλιστα. Επιστημονική φαντασία, παρακολουθήσεις, μεγάλος αδερφός. Συναρπαστικό! Τρομερή φαντασία. Σας εύχομαι καλή επιτυχία με τις παραστάσεις. Ίσως έχετε δίκιο, έγινε κάποια παρεξήγηση. Αφήστε με να σας εξηγήσω.»
Η Ελπίδα προσπαθούσε να ηρεμήσει αλλά ένιωθε το κεφάλι της να πονάει και την αναπνοή της να κόβεται. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν, ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και τι ακριβώς ήθελαν. Προσπάθησε να χαμογελάσει στη γυναίκα δείχνοντας της ότι ήθελε να την ακούσει.
«Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την επικοινωνία, την επαφή, την επιβεβαίωση, έχουν ανάγκη να είναι διασυνδεδεμένοι. Θέλουν να βλέπουν τι κάνουν οι φίλοι τους, τι stories ανεβάζουν, τι φαγητό τρώνε, πόσα likes πήραν, τι ταινία είδαν, σε ποιο event θα πάνε, που κάνανε check-in, πότε είναι online. Είμαστε πολύ τυχεροί αλήθεια που ζούμε σε έναν κόσμο που μας δίνει αυτή τη δυνατότητα. Θα έλεγα είναι αχαριστία να μην εκτιμάμε τα αγαθά που μας προσφέρει η τεχνολογία. Μην ανησυχείτε όμως, είμαστε εμείς εδώ. Σας φέραμε ένα δώρο. Ναι, η εταιρία μας σας κάνει ένα μεγάλο δώρο. Σας φέραμε δώρο ένα κινητό, το νέο iPhone. Ορίστε. Δώρο»
Ο άντρας άνοιξε το μαύρο χαρτοφύλακα και έβγαλε ένα συσκευασμένο κουτί.
«Ορίστε το κινητό και ένας φορτιστής. Φαντάζομαι δεν έχετε. Μην ανησυχείτε, είμαστε εμείς εδώ», είπε ο άντρας και έσπρωξε τα κουτιά προς το μέρος της Ελπίδας. Στα τελευταία αυτά λόγια η έκφρασή του άλλαξε, το παγερό του πρόσωπο έσπασε και φάνηκε κάτι πιο ανθρώπινο σε αυτό.
«Θα σας πρότεινα να εγκαταστήσετε πρώτα το Instagram. Θα σας βοηθήσει στην καριέρα σας. Έχετε μέλλον αγαπητή μου», συνέχισε και της χαμογέλασε.
Η Ελπίδα δεν ήξερε τι να πει. Ήταν σαν να ζούσε σε όνειρο. Είπε μόνο «ευχαριστώ πολύ» και πήρε στα χέρια της το κουτί. Τα χέρια της όμως έτρεμαν. Τότε η γυναίκα της έπιασε τα χέρια και με ύφος συμπονετικό της είπε «Μα εσείς τρέμετε. Μήπως δεν είστε καλά στην υγεία σας; Κοιμάστε καλά το βράδυ; Περπατάτε, γυμνάζεστε αρκετά; Ανησυχούμε πολύ για τη φυσική σας κατάσταση.»
Τότε ο άντρας άνοιξε πάλι το μαύρο χαρτοφύλακα και έβγαλε ένα μικρότερο κουτί που το ακούμπησε δίπλα στην Ελπίδα.
«Ορίστε κι ένα Apple watch. Μπορεί να σας βοηθήσει. Θα μετράει τους παλμούς σας, τα βήματά σας και τον ύπνο σας. Μπορεί να συνδεθεί και με το κινητό σας» είπε η γυναίκα και της χαμογέλασε.
Η Ελπίδα ένιωθε ζαλισμένη, ήταν ιδρωμένη κι έτοιμη να λιποθυμήσει. Ένιωθε ότι δεν υπήρχε άλλος αέρας στο δωμάτιο. Προσπαθούσε να μη δείχνει τόσο ταραγμένη αλλά δεν μπορούσε να υποκριθεί ότι ήταν ήρεμη. Ένιωσε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν και όλα γύρω να σκοτεινιάζουν.
~~
Όταν ξύπνησε δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει. Είχε όμως αρχίσει να νυχτώνει. Ανακάθισε στο κρεβάτι της και προσπαθούσε να καταλάβει που βρισκόταν και τι είχε συμβεί. Κοιτάζοντας το χέρι της, είδε ότι της είχαν πάρει αίμα. Τρόμαξε.
«Πώς βρέθηκα εδώ, τι έγινε; Τι μου κάνατε;» ούρλιαξε.
«Μην ανησυχείς, λίγο αιματάκι σου πήραμε μόνο για μια απλή ανάλυση DNA. Η εταιρία μας κάνει και γενετικά τεστ. Λιποθύμησες και ανησυχήσαμε ότι μπορεί να έχεις κάποιο πρόβλημα, κάποια γενετική ασθένεια. Δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράγματα. Και ξέρεις η ασφάλεια υγείας σου θα ενδιαφέρεται πολύ να μάθει ότι είσαι καλά. Μη φοβάσαι, πιστεύω ότι όλα θα είναι εντάξει, ίσως ήσουν κουρασμένη. Πρέπει να ξεκουραστείς. Θα έχεις τα αποτελέσματα σε μία εβδομάδα. Θα μάθεις και το γενεαλογικό σου δέντρο. Μπορεί να ανακαλύψεις συγγενείς σου σε όλο τον κόσμο. Λοιπόν, εμείς πρέπει να φύγουμε τώρα που σιγουρευτήκαμε ότι είσαι καλά. Μας ανησύχησες ξέρεις», της είπε η γυναίκα αγγίζοντας την φιλικά στον ώμο.
«Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα έχεις πρόβλημα, σου κάναμε και ένα τελευταίο δώρο. Ορίστε το εγκαταστήσαμε ήδη. Απλά πες Alexa και θα ακούσουμε όλα όσα θες να μας πεις. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.» της είπε ο άντρας και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας.
Έξω είχε σκοτεινιάσει. Η Ελπίδα έμεινε μόνη.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Εύη Βούλγαρη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής