Του Δημήτρη Βεργίνη
Ένα παιδί δε γεννήθηκε σε νοσοκομείο. Δε γεννήθηκε με γιατρούς και νοσοκόμες δίπλα του. Δεν γεννήθηκε σε ένα καθαρό δωμάτιο με καθαρά σεντόνια. Δε γεννήθηκε και μπήκε σε θερμοκοιτίδα, δε γεννήθηκε και θήλασε, δε γεννήθηκε και έκλαψε την πρώτη του νύχτα.
Ένα παιδί δεν μεγάλωσε πλάι στη μητέρα του, δε μεγάλωσε με τη μητέρα του. Δε μεγάλωσε γελώντας, παίζοντας, πηγαίνοντας σχολείο. Δε μεγάλωσε κάνοντας φίλους, ματώνοντας τα γόνατά του, ραγίζοντας την καρδιά του, δίνοντας κάποτε ένα πρώτο φιλί.
Ένα παιδί δεν έζησε στη χώρα του, δε βρήκε μια άλλη χώρα να την κάνει χώρα του. Δεν καταγράφηκε σε κάποιο μητρώο, δεν απέκτησε ιθαγένεια, δεν μπήκε στην ιστορία αυτού του πλανήτη.
Ένα παιδί γεννήθηκε σε ένα κοντέινερ, σε μια χώρα μακριά από της μητέρας του, σε ένα καμπ προσφύγων στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Έζησε μερικές ώρες και κάηκε μέσα στην κουβέρτα του μαζί με τη μητέρα του. Κι αυτό είναι ο κόσμος μας στις 29 του Σεπτέμβρη στα 2019.