Σε ένα βίντεο ρώτησαν ένα μικρό παιδί προσφύγων, «Τι τρως τόσες μέρες;» Δεν πρέπει να ήταν παραπάνω από έξι ετών. Τους είπε πως έχει να φάει δυο μέρες και πως τρώει μόνο χόρτα για να μην είναι άδεια η κοιλιά του. Όταν το ρώτησαν «ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό?» Εκείνο είπε «Το ψωμί!»
Σε ένα άλλο, στη περιοχή της Συρίας, παιδί ντρεπόταν να ζητήσει φαγητό επειδή πεινούσε.
Σε ένα άλλο το κρατούσες στα χέρια, γιατί δεν το βάσταγαν τα πόδια του απ’ τον υποσιτισμό.
Νομίζω πως η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο είναι «Γιατί κλαίει το παιδί;» Καμία άλλη δεν πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται κριτικές.
Τα παιδιά έχουν το ταλέντο να υπομένουν. Αυτό μπορεί να πηγάζει από την άγνοια εναλλακτικών λύσεων, μα όταν εκείνες πηγάζουν απ’ το ίδιο επίπεδο της συνείδησης που δημιούργησε το πρόβλημα και που θα λειτουργήσει ως πρότυπο, θα είναι και η μόνη του κληρονομιά.
Η μόνη λύση πλέον, είναι εκείνη της «δημιουργικής καταστροφής»!
Τα παιδιά σου δεν σου ανήκουν. Είναι γιοι και κόρες της ίδιας της ζωής. Πολίτες του κόσμου. Έχουν πια μεγαλώσει όταν κάνουν ερωτήσεις που έχουν απαντήσεις, ειδικά όταν είναι σαν κι αυτές, που εσύ έπλασες από τα εγωιστικά σου είδωλα, για να γεμίσεις τα κενά σου.
Τα παιδιά είναι το κόκαλο, που πάνω σ’ αυτό ακονίζεις τα δόντια σου.
Ρίξε μια ματιά, ρε υποκριτή, στα κελιά των ορφανοτροφείων, που είναι τα μόνα φωτεινά δωμάτια στη φυλακή που έχτισες και άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να υιοθετήσουν βρίσκουν αντιμέτωπους κάποιους σαν κι εσένα, επειδή είσαι εγκλωβισμένος στις ομοφοβικές σου σκέψεις. Το ξέρεις, πως μπορείς να υιοθετήσεις και δεν αναφέρομαι στο νομικό-γραφειοκρατικό κομμάτι, μα στην πρόθεση της ηθικολογικής σου στάσης απέναντι στο πρόβλημα και στις λύσεις που υπάρχουν.
Δεν θα πάρει, όμως, την ομορφάδα σου και την περίσσια εξυπνάδα σου ε;
Ρίξε μια ματιά στις βρώμικες εγκαταστάσεις από ελενίτ, όπου ψήνονται ή ξεπαγιάζουν μικρά παιδιά.
Που η παιδική εργασία χτίζει τον χαρακτήρα τους και όχι το παιχνίδι.
Που πουλάει χαρτομάντιλα στα φανάρια.
Που σπρώχνει ναρκωτικά σε σκοτεινά σοκάκια.
Που κάθε άρρωστο κτήνος, εμπορεύεται το σώμα τους και απλώνει τα βρωμερά κουλά του στην τρυφερή ψυχή τους.
Που για να τρως εσύ σοκολάτα εκείνα κουβαλάνε βαριά κομμάτια κακαόδεντρου κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.
Σταμάτα να γεννοβολάς λες και είσαι κουραδομηχανή.
Σταμάτα που θα μου πεις, κιόλας, ότι είμαι και κατά της ζωής.
Το παιδί δεν προκύπτει από ατύχημα, ρε δίποδο, λες και πάτησες μπανανόφλουδα, ούτε γεννιέται για να καλύψει τις ανασφάλειές σου. Και επειδή έχει γίνει τόσο κλισέ το «παραμένει παιδί κάποιος», σε όλη αυτή την αοριστολογία, για να δικαιολογήσει μια εγωιστική ή ψυχασθενική ενέργεια στα πλαίσια της ανεξήγητης μαγκιάς.
Κατάλαβε πως, η ανώριμη ανεμελιά, απέχει έτη φωτός απ’ την ώριμη ανεμελιά. Ειδικά όταν αυτή συναντηθεί, στο πρόσωπο ενός νέου πλάσματος που επηρεάζεται η ψυχοσύνθεσή του, όταν εκείνο βρίσκεται στο προπαρασκευαστικό στάδιο της ηλικίας του. Γιατί ο πραγματικός μας Κόσμος, είναι η επιστροφή στα παιδικά μας χρόνια.
Υπάρχουν και μανάδες που τα μεγαλώνουν μόνες τους, αντιμέτωπες με χίλια δυο στερεότυπα και ζόρια ενός φαλλοκρατικού οικοδομήματος.
Υπάρχουν και ομόφυλα ζευγάρια που τους δίνουν τόση αγάπη, αποδεικνύοντας πόσο όμορφες ψυχές είναι. Άσχετα, άμα αδυνατείς εσύ να καταλάβεις κάτι τέτοιο, επειδή η δική σου ψυχή, είναι ο ορισμός της ασχήμιας.
Υπάρχουν, όμως, και οικογένειες που δεν έχουν γάλα και πάνες για το μωρό και η άλλη πάει και αγοράζει κρέμα υαλουρονικού οξέως και ο άλλος gadget για να το παίξει μούρη.
Υπάρχουν, όμως, και βαθύπλουτες μεγαλοαστές υπο-οντολογίες, που το παίζουν υπόδειγμα οικογένειας σε free μιντιακές πρέζες και που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο, παρά νεκρές σκέψεις και ανέσεις.
Τώρα, το παιδί Σου. Για εκείνο που υποτίθεται ότι τα έκανες όλα αυτά (!), βλέπει πόσο εγωιστικό τομάρι είσαι. Να το ξέρεις αυτό.
Θα ακούσεις το «Εγώ τη νέα γενιά σκέφτομαι και το πώς θα ζήσει», είπε και ψήφισε πάλι. Τα έβαλε με πρόσφυγες, έπαιξε κουτσό προσπερνώντας άστεγους για να πάει για ψώνια, άναψε κερί αντί ν’ αγοράσει ένα καρβέλι για έναν πεινασμένο, ζέστανε την μηχανή στο τρακτέρ πριν σβήσει από κάνα ψιλό επιδότησης ή ΕΣΠΑ (που ούτως ή άλλως μέσω αυτών ελέγχονται οι πρωτογενείς τομείς και οι επιχειρηματικές δραστηριότητες της χώρας σου) και ψάχνει ακόμα και τώρα, να χώσει στον Δήμο την κοράκλα Του ή τον γιόκα Του!
«Άσε που τα είχε όλα έτοιμα!», σε έχω ακούσει να λες πολλές φορές. Ναι, έτσι, κατηγόρησέ το κιόλας. Αντί να το βουλώσεις και ν’ αφήσεις κατά μέρος τις φθηνές δικαιολογίες, θα απολογηθεί κιόλας, για την κόλαση στην οποία το έφερες. Ηλίθιε!
Γιατί μια ζωή κοιτούσες και έκανες, όπως έλεγες, τα πάντα για το δικό σου παιδί (άσχετα άμα είχες χεσμένα των υπολοίπων) την στιγμή που εσύ ο ίδιος του κατέστρεψες το μέλλον.
Ακόμα και τώρα, όμως, έχεις την απαίτηση να αλλάξει την κατάσταση.
Οι αυτοκτονίες, πλέον, έχουν να κάνουν με μικρότερες ηλικίες (μιας και βλέπουν ότι συνομήλικοί του, που έφυγαν για ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό, τους λένε για την διαφορά αυτή στη ζωή τους, ενώ εκείνα πλέον έχουν εγκλωβιστεί στο βούρκο, χωρίς να βλέπουν καμία προοπτική στον ορίζοντα).
Σύμφωνα με την αποχή των τελευταίων εκλογών, η νεότερη γενιά έδωσε την απάντηση της, την στιγμή που εσύ για άλλη μια φορά, διάλεξες ανάμεσα στην, ούτως η άλλως, χαμένη σύνταξή σου ή τον ανύπαρκτο μισθό σου, απ’ το ίδιο του το μέλλον.
Όχι, δεν έχει καμία υποχρέωση να μείνει. Και αν μείνει, θα πρέπει να αφανίσει και εσένα, εκτός απ’ τον βόθρο που δημιούργησες, με ό,τι αυτός εκπροσωπεί.
Βγαλε το όσο είναι νωρίς απ’ τον λάκκο με τα σκατά.
Γιατί όσο υπάρχει το παιδί, υπάρχει και ελπίδα!