Από το Θανάση Ξένο
Ένα βιβλίο αγόρασα σήμερα.
Μπήκα με λαχτάρα στο βιβλιοπωλείο παρακινούμενος από την πρόταση ενός φίλου. Δεν βρήκα τον βιβλίο που μου πρότεινε αλλά κάθισα ώρα αρκετή να χαζεύω διάφορους τίτλους. Κάθε φορά είναι σαν μια μικρή εκδρομή.
Από τους τσελεμεντέδες, φανταστικό κολατσιό για το δρόμο, στα παιδικά παραμύθια με τα χρωματιστά εξώφυλλα να μου θυμίζουν τα παιχνίδια στην εξοχή μέχρι εκείνα τα βιβλία που πάντα ονειρεύεσαι να διαβάζεις κάτω από έναν ίσκιο σε μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα, δροσερό αεράκι να σου γυρίζει τις σελίδες.
Συνήθως καταλήγω σε εκείνο που η περιγραφή του θα με ερεθίσει συναισθηματικά. Δεν είναι τόσο το θέμα, ο συγγραφέας ή οι κριτικές. Μου αρκεί μονάχα να μου εξάψει τη φαντασία, να με παρακινήσει να βουτήξω στις εικόνες που περιγράφονται. Να γίνω ο ήρωας. Να το κάνω κτήμα μου. Να ταυτιστώ.
Είναι το πέμπτο ή έκτο που παίρνω τις τελευταίες μέρες.
Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα από αυτά.
Πιο πολύ ντρέπομαι που συμπεριφέρθηκα με τον ίδιο τρόπο στους ανθρώπους που γνώρισα τον τελευταίο καιρό.
Μαγεύομαι όταν έχουν ένα παραμύθι να μου διηγηθούν, να με πάνε μια εκδρομή. Πρόθυμος να τους ακολουθήσω στα ταξίδια τους και αν τη φαντασία μου εξάψουν θα απλώσω το χέρι μου.
Μα όπως δεν διάβασα κανένα από αυτά έτσι δεν γνώρισα κανέναν ουσιαστικά.
Πήρα απλώς αυτό που ήθελα. Ένα ωραίο εξώφυλλο και μια την περίληψη της ιστορίας που είχαν να μου πουν. Μια γεύση και μετά τίποτα. Τους εκμεταλλεύτηκα. Με τράβηξαν και θέλησα κτήμα μου να τους κάνω. Καπηλεύτηκα το ρόλο του ήρωα τους. Τους κέρδισα και μετά τίποτα.
Δεν επιχείρησα ούτε λίγο να τους “ανοίξω” να δω τι κρύβουν μέσα τους. Στην άκρη τους άφησα. Πέντε, δέκα μέρες το πολύ, τόσο κράτησε η επιθυμία μου.
Χάθηκε πια η υπομονή μου ή φοβάμαι τι έχουν να μου πουν; Μου αρκεί μονάχα το αίσθημα της επιβεβαίωσης;
Αποφάσισα να μην ξαναπάρω βιβλίο αν η κατάληξή του είναι απλώς να στέκει βουβό σε κάποιο ράφι.
Αποφάσισα να μην φέρομαι έτσι στους ανθρώπους. Ποιο το νόημα να γίνω ο ήρωας τους αν δεν μείνω κοντά τους να κυνηγάω ανεμόμυλους για εκείνους;
Νιώθω όμως ότι και πάλι δεν είναι αρκετό. Δεν φτάνει μόνο να τους “διαβάσω”.
Ίσως θα έπρεπε τον εαυτό μου να βάλω στο ράφι. Να αφεθώ να με επιλέξει κάποιος, να αφεθώ να μάθει την ιστορία μου, να γίνει ο δικός μου ήρωας. Ανοιχτό βιβλίο να γίνω ξανά, να μην κρύβω σκέψεις και συναισθήματα. Να μη φοβάμαι την κριτική. Να αφεθώ και να αφήσω να με πλησιάσουν.
Θα κάτσω να τα διαβάσω, αύριο θα τα χαρίσω και κάποιον θα αφήσω να μπει στη ζωή μου.
Θανάσης Ξένος, για το Νόστιμον ήμαρ