Το πολύχρωμο άγαλμα του Όσκαρ Ουάιλντ στο Δουβλίνο, Ιρλανδία
Σήμερα κλείνουν 162 χρόνια από την γέννηση του ανεπανάληπτου Όσκαρ Ουάιλντ. Ένας από τους σοφότερους ανθρώπους που άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο σε όσους τον γνώρισαν και σε όσους τον διάβασαν και τον διαβάζουν. Αντί βιογραφικού σημειώματος και περαιτέρω ύμνων διάλεξα μερικά αγαπημένα και σπάνια αποσπάσματα της ιδιοφυούς σκέψης του.
Όμοιος με τους Έλληνες αρχαίους φιλοσόφους, ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν viveur. Ζούσε και συζητούσε την σοφία του εμπιστευόμενός την ασυλλόγιστα στην ρευστή μνήμη των ανθρώπων, σαν να την έγραφε στο νερό…
Όπως έλεγε ο ίδιος … ”έβαλα όλη μου την μεγαλοφυΐα στη ζωή μου και μονάχα το ταλέντο μου στα έργα μου…”
Ιδού μερικές από τις πιο σπάνιες προσωπικές σκέψεις του Όσκαρ Ουάιλντ όπως τις μεταφέρει ο Αντρέ Ζιντ, οι οποίες είναι αποκαλυπτικές για την αισθητική προσέγγιση του Ιρλανδού φιλοσόφου (In Memoriam, ο Ψαράς και η Ψυχή του)
”Υπάρχουν δύο είδη καλλιτέχνες: οι πρώτοι δίνουν απαντήσεις και οι άλλοι ερωτήσεις. Πρέπει κανείς να ξέρει αν είναι απ’αυτούς που απαντούν ή μήπως από κείνους που ρωτούν. Γιατί εκείνος που ρωτάει ποτέ δεν είναι αυτός που απαντάει. Υπάρχουν έργα που προσμένουν, και που για κάμποσο καιρό μένουν ακατανόητα -και τούτο γιατί δίνουν απαντήσεις σ’ερωτήσεις που δεν έγιναν ακόμα. Γιατί η ερώτηση πολλές φορές φτάνει τρομερά αργότερα απ’την απάντηση”
”Η ψυχή γεννιέται γερασμένη στο κορμί. Και για να μπορέσει να την ξανανιώσει το κορμί γερνάει….Ο Πλάτων είναι ακριβώς η νιότη του Σωκράτη”
”Νομίζουν πως οι σκέψεις γεννιούνται γυμνές…Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορώ να σκεφτώ αλλιώς παρά με ιστορίες. Ο γλύπτης δε γυρεύει να ερμηνεύσει τη σκέψη στο μάρμαρο. Απευθείας σκέπτεται στο μάρμαρο”
”Πρέπει να καταλάβετε ως υπάρχουν δύο κόσμοι. Εκείνος που υπάρχει δίχως να τον αναφέρουμε, τον ονομάζουν κόσμο πραγματικό, γιατί δεν είναι ανάγκη να μιλάμε γι’αυτόν για να τον βλέπουμε. Ο άλλος, είναι ο κόσμος της τέχνης, εκείνος για τον οποίον πρέπει να μιλάμε γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε”