Ο κύριος Κ δεν ήταν καθόλου κεφάτος τις τελευταίες μέρες, γι’ αυτό προσπαθούσε συνέχεια να διασκεδάζει. Οι τρέχουσες εξελίξεις τον είχαν επηρεάσει τα μάλα. Είχε μαλώσει βαριά με την κοπέλα του, δεν πέρασε εκείνο το μάθημα και η ομάδα του έχανε και, η χώρα του βρισκόταν σε πλήρη κοινωνική, πνευματική και ηθική εξαχρείωση3. Αύριο όμως ήταν Τετάρτη τουλάχιστον και θα βρισκόταν με τους φίλους του για μπύρες και Β6. Έως ότου βέβαια οι άρχοντες τους το επέτρεπαν τούτο. Βίωνε ένα αποπνικτικό συναίσθημα για το οποίο αγνοούσε τις κατάλληλες λέξεις να το περιγράψει. Βγήκε στο μπαλκόνι να καπνίσει ένα τσιγάρο και ενώ κοίταξε πολύ προσεκτικά το τίποτα, μπήκε βιαστικά μέσα και άρχισε να γράφει ένα γράμμα στον πατέρα του, όπως σπανίως έκανε.
- του Νικηφόρου Καλαφάτη
Καλησπέρα μπαμπά,
Εδώ που ζω ο ουρανός είναι άσπρος, έχει και σύννεφα αλλά συνήθως είναι το καυσαέριο. Έχω μάθει να τα ξεχωρίζω όπως ξέρει κάποιος να ξεχωρίζει πράγματα μόνο εμπειρικά. Επίσης είναι μόνο πάνω ο ουρανός εδώ γιατί από το σπίτι μου βλέπω τοίχους με διάφορα χρωματιστά γράμματα. Δε μου αρέσουν και πολύ. Έψαξα κάποια από αυτά ωστόσο. Ένα γκράφιτι κίτρινο που λέει “1up” ακριβώς απέναντι το είχε κάνει ένα crew από το Βερολίνο και είναι ξεχωριστό μπαμπά είναι από το Βερολίνο αυτοί που το έκαναν. Ενώ τα άλλα είναι από κάτι παιδιά από εδώ μάλλον τίποτα αλήτες που βάφουν τους τοίχους με λουλούδια. Ενώ το άλλο ίσως ήρθαν εδώ μόνο για να κάνουν αυτό. Αυτό του Βερολίνου μου αρέσει πολύ και θα το πω στους φίλους μου όταν έρθουν. Ο μύθος γύρω από την τέχνη που την μεταμορφώνει σε τέτοια έχει σημασία να διατηρείται εξάλλου όταν αυτή δεν έχει κάτι παραπάνω να σου δώσει. Σωστά; Ένα άλλο επίσης που μου άρεσε λέει Μ. Γ. Δ. (Μπάτσοι. Γουρούνια. Δολοφόνοι) κ σε εμάς που έχουμε ανοιχτά ελεύθερα μυαλά και έχουμε ζήσει την καταστολή μας αρέσει να ενωνόμαστε κάτω από συνθήματα απόλυτα κ σκληρά όσο και εκείνη αφού δεν έχουμε κ πολλούς άλλους τρόπους να την αντιμετωπίσουμε, καθώς αυτό θα χρειαζόταν πολλή, διεισδυτική και συλλογική σκέψη για την οποία δεν διαθέτουμε χρόνο. Αυτά τα συνθήματα λοιπόν είναι εκεί που ο θυμός και η πραγματικότητα μας ενώνονται. Ελπίζω μια μέρα να γίνει το ίδιο με την ελπίδα και την φαντασία μας. Μα οι τελευταίες ακόμα και κοινές δεν έχουν εχθρό να μας ενώσουν και αυτό κάνει εξαιρετικά δύσκολη την εκπραγμάτισή τους.
Σήμερα χιόνισε. Ένα μεγάλο μειδίαμα σχηματιζόταν στο πρόσωπο μου κάθε φορά που κοιτούσα το χιόνι να πέφτει. Με ευχαριστούσε ιδιαίτερα όπως μόνο κάτι ξένο και πρωτόγνωρο που θεωρείς όμως άκακο μπορεί να σε να σε ευχαριστήσει. Τα φυτά ωστόσο δεν βράχηκαν είναι κάτω από το μπαλκόνι του από πάνω που τα “προστατεύει” και εγώ δεν τους έβαζα νερό και δεν τους έδινα και πολύ προσοχή οπότε μαράθηκαν τα ανίκανα ακριβώς όπως η νεολαία της εποχής μας. Στέκονται εκεί μαραμένα κι άσχημα μα στητά δείχνοντας με περηφάνια το δυναμικό που κατείχαν κ ποτέ δεν αξιοποιήθηκε και μου χαλάν την αισθητική και την φάση μου ενώ εγώ θαυμάζω την τέχνη από το Βερολίνο κάτω από τον άχρονο* ουρανό. Τι ωραίος που είναι ο καπιταλισμός.
*άχρονος ουρανός: ο ουρανός που τον κοιτάς κ δεν αντιλαμβάνεσαι τι ώρα είναι λόγω μουντάδας, φωτορύπανσης, καυσαερίων κλπ.