Για μας τους μαχητές του ασύνορου και του μελλοντικού φανείτε σπλαχνικοί, τις αμαρτίες και τις πλάνες μας λυπηθείτε”
Γκ. Απολινέρ
Και, να, ένα Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια χωρίς μπάφους, ντάγκλες, άγευστο κρασάκι και χιλιοπαιγμένα ρεμπέτικα, όλα στη χύtρα μιας εναλλακτικής life style ονείρωξης. Κατεβήκαμε στους δρόμους της γειτονιάς, άλλωστε κάθε δράση γεννά αντίδραση, και εγώ θυμόμουν εκείνο το σύνθημα που λέει πως στους δρόμους γεννιούνται οι συνειδήσεις. Κάπου τελευταία το άκουγα όλο και λιγότερο, ίσως γιατί οι συνειδήσεις μας μπλέχτηκαν λίγο με αριστερές εκλογικές αυταπάτες.
Όπως έλεγαν οι ντανταϊστές, η τρέλα της εποχής μας έχει απαιτήσεις. Το γάντι αυτών μπορούν να το σηκώσουν μόνο όσοι δρούν και θα κριθούν γι αυτό. Όχι δεν υπερασπίζομαι την Αναρχία, δεν θα μπορούσα, πως να τολμήσω άλλωστε. Αυτή η τρελή εποχή ίδια, σαν εκείνο το dada παιχνίδι (πάλι αυτοί) με την τυχαία επιλογή λέξεων μέσα από σακουλάκια που έφτιαχναν προτάσεις οι οποίες δεν έβγαζαν απολύτως κανένα νόημα, κινούμαστε σε έναν κυκεώνα και πρέπει να κριθούμε γι’ αυτό. Όχι δεν υπερασπίζομαι την Αναρχία, το έκανε πολύ καλά η Γώγου πριν χρόνια. Εσυ, όμως, ενοχλείσαι για αυτή την παράνοια με τα σακουλάκια, αλλά το χέρι που τα κρατά δεν το βλέπεις-από φόβο ίσως;
Και, ναι, ξέρεις δεν έχουμε τις απαντήσεις, αλλά δώσε μας το δικαίωμα να βάζουμε κάποιες ερωτήσεις. Και όχι δεν υπερασπίζομαι την Αναρχία, αυτό ας το κάνουν οι χίλιοι και πλέον που βγήκαν στο δρόμο βράδυ Σαββάτου. Λειτουργούμε αποσπασματικά, το ξέρω, συχνά χωρίς πρωτοβουλία, ενίοτε πίσω από τις εξελίξεις. Εσύ τι κάνεις; Και ούτε τα Εξάρχεια υπερασπίζομαι-με ποιο δικαίωμα;-αυτό ας το κάνουν όσοι βγήκαν στο δρόμο πάλι.
Κάποτε οι Ζαπατίστας είπαν “βάλαμε τις κουκούλες για να μας δείτε”. Με κουκούλες ή χωρίς, συχνά, δεν θέλεις να μας δεις. Δώσε μας ,όμως , το δικαίωμα να έχουμε πόλεμο με τους εμπόρους σωμάτων και ζωών, τους σεξιστές και τους κάθε είδους νταλαβεριτζήδες της καθημερινότητας μας. Επέτρεψε μας. Γέμισαν οι γραμμές με κοινοτοπίες, αισθάνομαι ως ένα μαρκoνιστής κλισέ τσιτάτων. Πάρε άλλο ένα από ένα ποίημα του Μπρεχτ, γραμμένο για ‘σένα και για μένα και για όποιον μένει στο δεν και την άρνηση:
“Εφτά φορές κλείνεις τα μάτια
Όμως την όγδοη καταδικάζεις μονομιάς.”
Μπ. Μπρεχτ “Καταιγίδα”
Όχι, όχι, δεν υπερασπίζομαι την Αναρχία. Τη ζωή και την ελευθερία μου υπερασπίζομαι.
ο κουλτουριάρης