«Ενα καλό που έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, και αυτό το παραδέχονται και οι άσπονδοι εχθροί τους, είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής φιλοσοφίας που είναι εύπεπτη και κατανοητή από όλους.
»Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος σε βαθυστόχαστα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά πονήματα ή να σπαζοκεφαλιάζει με δυσνόητες αναλύσεις, κυρίως ακαδημαϊκών, όπου το σημαινόμενο της αρθρογραφίας τους είναι το όνομά τους και η φωτογραφία τους, καθώς με την πρώτη ματιά και διά γυμνού οφθαλμού αντιλαμβάνεται αυτή την πολιτική.
»Θα μπορούσαμε να την πούμε «τσιπρισμό-καμμενισμό» και ίσως θα πρέπει να περιμένουμε από τους κρατικούς διανοούμενους του ΣΥΡΙΖΑ κάποια εμβάθυνση επί του θέματος όπου θα μας εξηγούν πως «ο τσιπρισμός-καμμενισμός είναι η Αριστερά της εποχής μας» κατά το αντίστοιχο του «ο μαοϊσμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής μας».
Αυτή η θεωρία ισχύει και για τη μνημονιακή αντιπολίτευση, που λειτουργεί ως αντεστραμμένος καθρέφτης της κυβερνητικής πολιτικής. Σε τι συνίσταται αυτή η πολιτική; Να κάνεις ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που λες, δίνοντάς τους άλλο νόημα. Π.χ. το γνωστό τσιτάτο του Τσίπρα «Θα καταργήσουμε όλα τα μνημόνια με έναν νόμο και με ένα άρθρο» σήμαινε:
Οχι μονάχα θα κρατήσουμε τα μνημόνια, αλλά θα υπογράψουμε και όλα όσα ακόμα χρειαστούν. Και αρχίζουμε με το τρίτο μνημόνιο, χωρίς να αποκλείουμε τέταρτο, πέμπτο κ.λπ.
Δηλαδή, η πιο σίγουρη ανάγνωση των διακηρύξεων της κυβέρνησης είναι να αντιστρέφεις το νόημα, για να είσαι προετοιμασμένος και να μην πέσεις για μια ακόμα φορά από τα σύννεφα. Η συστηματική καταστροφή της κοινωνίας θα παρουσιάζεται σαν σωτηρία της.
Και να πάμε στη μνημονιακή αντιπολίτευση. Με τη λογική κάθε απλού ανθρώπου, θα περίμενε κάποιος από την αντιπολίτευση να δίνει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση που εφαρμόζει πιστά τη δική της πολιτική και κατόρθωσε να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ιδιόρρυθμο σαμαρο-βενιζελικό κόμμα.
Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και τώρα ασκούν κριτική σε αυτό που ψήφισαν. Εδώ ο άνθρωπος αρχίζει να τρελαίνεται και δεν μπορεί να καταλάβει τη λογική της εξουσίας. Και αυτό σημαίνει: Οταν εγώ εφαρμόζω μνημόνιο, είναι καλό. Οταν το εφαρμόζεις εσύ, είναι κακό. Δεν μοιάζει αυτό λίγο με πρωταθλητισμό;
Ξέρουμε όλοι πως όσες ποδοσφαιρικές ομάδες διεκδικούν το πρωτάθλημα πρέπει να παίξουν με τους κανόνες της FIFA, αλλιώς αποκλείονται. Μήπως υπάρχει πια μια παγκόσμια πολιτική FIFA που επιβάλλει τους ίδιους και αυστηρότερους κανόνες για το πώς πρέπει να είναι μια κυβέρνηση; Ασφαλώς και ναι.
Αν δεν κυβερνήσεις σύμφωνα με τους κανόνες του κεφαλαίου, ή θα πρέπει να έρθεις σε ρήξη ή απλά θα υποταχθείς στους κανόνες με αντάλλαγμα την εξουσία που θα είναι ένας ρόλος. Οχι πραγματική εξουσία, απλά θα «παίζεις» την κυβέρνηση, ενώ οι αρμοδιότητές σου θα είναι αυτές του κλητήρα, αλλά με γαλόνια και τίτλους.
Αυτό βολεύει πολλούς ανθρώπους. «Ας με λένε δημαρχίνα και ας ψοφάω κι απ’ την πείνα» λέει ένα λαϊκό ρητό, που μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώτικα παραφράζοντας τον Μαρξ: «Η εξουσία είναι το όπιο του ασήμαντου».
Κάθε μέρα στα ΜΜΕ παίζουν τα ονόματα διαφόρων Ευρωπαίων αξιωματούχων με αφορμή κάποια δήλωσή τους για την Ελλάδα και ακολουθεί βέβαια κάποια περήφανη ελληνική απάντηση, που θα ξεχαστεί αμέσως. Ετσι, για να φανεί πως η κυβέρνηση κάνει κάτι.
Και παράλληλα τροφοδοτεί ένα θέαμα που πια το έχουν βαρεθεί όλοι, ακόμα και οι πολιτικοί συντάκτες, και δεν μπορεί να κρύψει την αδήριτη πραγματικότητα: Η Ελλάδα και γενικώς η Ευρώπη του Νότου είναι πια αποικίες του πλούσιου Βορρά, κυρίως της Γερμανίας, και με εργαλείο το χρέος θα έχουν την τύχη όλων των προηγούμενων αποικιών.
Ολος ο εθνικός πλούτος θα περάσει στα χέρια των αποικιοκρατών και η ανθρωπιστική καταστροφή δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στα κέρδη. Και η Αριστερά, όχι μονάχα σε μας, αλλά σε όλη την Ευρώπη, δεν μπόρεσε να συντονιστεί και να αντισταθεί, αφήνοντας πίσω της ένα πολιτικό κενό.
Αλλά στην πολιτική τα κενά δεν έχουν διάρκεια. Νέες δυνάμεις εμφανίζονται και τα καλύπτουν. Στην περίπτωσή μας είναι η Ακρα Δεξιά, που παίζει πια καθοριστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική.
Ο θρίαμβος της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία θα ενισχύσει όλα τα ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη, που ήδη έχουν σταθερές βάσεις και ανοδική τάση. Και το μάθημα της Ιστορίας επαναλαμβάνεται. Οπου η Αριστερά αποστατήσει από τον εαυτό της και ταυτιστεί με το σύστημα, στρώνει το χαλί στην Ακροδεξιά.
Ολα χαμένα λοιπόν; Απολύτως όχι. Η αισιοδοξία αρχίζει από τη σωστή ανάγνωση μιας απαισιόδοξης πραγματικότητας. Και πάντα υπάρχουν γαλατικά χωριά δίπλα μας. Αρκεί να τα ψάξουμε.
efsyn.gr