Από το Πρόβατο Όχι Αρνί
Φαντάσου ρε… Φαντάσου το Κολαστήριο να μην υπήρχε απ’ τις 27 Γενάρη το πρωί. Φαντάσου κάποιοι να είχαν τηρήσει τις υποσχέσεις τους και να μην χρειαζόταν πάλι το τουίτερ να τους πιέσει να κάνουν κάτι που είναι κακό σπυρί στην πραγματικότητα των μνημονιακών ασχολιών τους.
Φαντάσου ρε να μην είχε υπάρξει ποτέ το Κολαστήριο. Να ορίζαμε τον πολιτισμό μας όπως θα οφείλαμε: με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους φυλασκισμένους, τους άπορους, τους ικέτες, τα αδέσποτα. Να ήταν πρώτη προτεραιότητά μας οι αδύναμοι. Από εκεί να ξεκινούσαν οι προϋπολογισμοί, γι’ αυτούς να γίνονταν οι πολύωρες συζητήσεις στη Βουλή.
Φαντάσου ρε στον Έβρο να μην υπήρχε φράχτης αλλά και πάλι να μην ήταν ανάγκη να περάσει κανείς από εκεί που είναι ο φράχτης. Το τελωνείο να ήταν ανοιχτό για τους ανθρώπους και η ύπαρξή του να ήταν για τον έλεγχο εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Μόνο. Δίχως ταυτότητες, δίχως έγγραφα. Να υπήρχε εκεί υπάλληλος μόνο για να χαμογελάει και να καλωσορίζει. Και να τον πλήρωνα με τους φόρους μου με όλη μου την καρδιά.
Φαντάσου ρε έναν πρωθυπουργό που δεν καλεί την Frontex στην Ειδομένη, αντίθετα παίρνει και την ήδη υφιστάμενη αστυνομική δύναμη από εκεί. Στη θέση τους στέλνει κοινωνικούς λειτουργούς, γιατρούς, μάγειρες, τρόφιμα, στήνει κατάλυμα με άριστες συνθήκες υγιεινής. Δεν υποκύπτει σε πιέσεις Ευρωπαίων, δεν επιτρέπει στις γείτονες χώρες να περνάν τους αστυνομικούς όποτε γουστάρουν στην από εδώ πλευρά για να χτυπάν αδύναμους ανθρώπους. Φαντάσου τον να βρίσκει τα κονδύλια όχι με εκβιασμούς “θα σας τους στείλουμε στο Βερολίνο” αλλά με αποφάσεις ανεξάρτητου κράτους “τα λεφτά των τοκογλύφων τα έχουμε επιστρέψει πολλαπλάσια, πια οι δόσεις θα πηγαίνουν υπέρ του ανθρώπου”.
Φαντάσου ρε να καλείς για επίσημη επίσκεψη τον πρώην πρόεδρο της Ουρουγουάης Πέπε Μουχίκα, να του αποδίδεις τιμές που σε κανέναν δεν το έχεις κάνει, να του δίνεις τηλεοπτικό χρόνο για συζήτηση μαζί του πάνω στη φτώχεια και τον τρόπο του να παραμένεις άνθρωπος όταν έχεις την εξουσία. Και τη συζήτηση να την επιβάλεις διακαναλικά σε όλα τα Μέσα που σου χρωστάνε και θα προτιμούσαν εκείνη την ώρα να αρμέγουν μια αγελάδα στο πλατό.
Φαντάσου ρε να μην καλείς τον δικτάτορα της Αιγύπτου, να σιχαίνεσαι να σταθείς να φωτογραφηθείς δίπλα του. Να μην κάνεις καμιά μπίζνα μαζί του, καμιά εμπορική συμφωνία για κανένα λόγο. Να μην πιάνεις την ίδια πένα να συνυπογράψεις με κανέναν κανενός ανελεύθερου, βάρβαρου καθεστώτος, με κανέναν φυτευτό στρατιωτικό στην ηγεσία του. Να τιμάς έστω στους τύπους το “Αριστερά” που έχεις ακόμη στο όνομά σου.
Φαντάσου ρε όταν ένας δήμαρχος, έτοιμος να παυθεί απ’ το αξίωμά του για κακουργηματικές κατηγορίες, βγαίνει και κάνει δηλώσεις απειλητικές για πολίτες της πόλης, όταν φτιάχνει ομάδες κρούσης λέγοντας ότι θα υποκαταστήσει την αστυνομία δέρνοντας, χτυπώντας (γιατί όχι και σκοτώνοντας;), όταν χαρακτηρίζει ψευτοαριστερούς και επαναστάτες του κώλου όσους κατεβαίνουν στις πορείες, όταν απομονώνει και σκοτώνει από ασιτία τα αδέσποτα της πόλης του, όταν απειλεί ζωές φιλόζωων, να επεμβαίνει αυτόκλητα η δικαιοσύνη και να οδηγείται σε άμεση δίκη με όλες τις συνέπειες. Να υπάρχει άμεση αντίδραση του Υπουργείου Εσωτερικής Διοίκησης αλλά και του Προστασίας του Πολίτη, καταδικάζοντας απερίφραστα, παύοντάς τον απ’ το αξίωμα, δηλώνοντας ότι θα προστατευτούν οι πολίτες που στοχοποιήθηκαν.
Φαντάσου ρε μια πόλη, μια χώρα που δε δίνει το 50% στους Μπέους, που δεν ουρλιάζει υπέρ ναρκέμπορων, λαθρέμπορων, φασιστών προέδρων ποδοσφαιρικών ομάδων, που εφτά χρόνια μετά δεν αναπαράγει ακόμη τη βλακεία του “τι έκανε 16 χρονών στα Εξάρχεια;”, που δεν δίνει αξία (ίσως και κυβερνητική) σε Λεβέντηδες και Τζήμερους κι άλλα τρας-τιβί ακροδεξιά κομοδίνα, που δε στέλνει τους νεκρούς της σε άλλη χώρα για αποτέφρωση, που δεν ξεχωρίζει ανθρώπους ούτε απ’ το χρώμα, ούτε απ’ το φύλο, ούτε απ’ τις σεξουαλικές επιλογές, ούτε απ’ τα χρήματα, που δεν έχει εγκαταλελειμμένα ζώα…
Φαντάσου ρε… Φαντάσου μιαν άλλη χώρα ή καλύτερα φαντάσου τη δικιά σου σε μιαν άλλη μελλοντική εποχή. Φαντάσου μιαν Ευτοπία και μη μένεις σε αυτό. Ξεκίνα χτίζε τη. Από απόψε.
Υγ. Σαν σήμερα το 1980 έφυγε ο Τζον Λένον απ’ τις σφαίρες του Μαρκ Τσάπμαν. Το δικό του Imagine πέρασε από εδώ, απ’ την Ελλάδα, και σχεδόν δεν ακούμπησε. Όπως μου λέει μια φωνή όμως “αυτό το σχεδόν θα τους νικήσει”.