Από το Δημήτρη Δημητριάδη
Ήταν το έτος 1987 όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από το σύνδρομο της επίκτητης ανοσοανεπάρκειας, μιας ασθένειας που είχε γίνει γνωστή σ’ όλον τον κόσμο δυο μόλις χρόνια πριν με το ακρωνύμιο AIDS, από την οποία απεβίωσε και ένας άλλος γνωστός του τότε θεάματος, ο Rock Hudson.
Το τραγούδι με τον τίτλο “The Show must go on” ηχογραφήθηκε το 1990, ένα χρόνο δηλαδή πριν το θάνατο του και τρία χρόνια αφότου έμαθε για την ανίατη ασθένεια του. Ήξερε όταν το τραγουδούσε ότι ο θάνατος τον καραδοκούσε στη γωνιά και ο στίχος αφορούσε τον ίδιο. Η παράσταση θα συνεχιζόταν ούτως ή άλλως και χωρίς αυτόν, ακόμα και τώρα που βρισκόταν στο αποκορύφωμα της δόξας του. Ο ίδιος δεν κοινοποίησε ποτέ την ασθένεια του. Την έκανε γνωστή μόλις ένα 24ωρο πριν αποβιώσει στις 24.11.1991.
Με τον χαμό του Farrokh Bulsara, γνωστό στον κόσμο ως Freddie Mercury, θα έσβηνε ουσιαστικά και ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά συγκροτήματα στην ιστορία της ροκ μουσικής. Κατά πολλούς, το καλύτερο που υπήρξε ποτέ.
Το συγκρότημα Queen μεσουράνησε στις δεκαετίες 70’ και 80’ πουλώντας εκατομμύρια album σ ‘όλον τον κόσμο, συγκεντρώνοντας σε κάθε συναυλία λαοθάλασσες. Πάνω από 100.000 φανατικοί οπαδοί συναθροίζονταν κάθε φορά για να ακούσουν τον Φρέντι και την παρέα του. Ήταν το πρώτο συγκρότημα που έδωσε συναυλία στο ανατολικό μπλοκ, στη Βουδαπέστη το 1986, τρελαίνοντας κυριολεκτικά τους διψασμένους από ελευθερία ανατολικοευρωπαίους. Η συναυλία που έδωσαν στις 12.01.1985 στο Ρίο, καταγράφηκε ως η συναυλία με τον περισσότερο κόσμο στην ιστορία των συναυλιών συγκεντρώνοντας πάνω 250.000 κόσμου. Η περιοδεία “Magic Tour” στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ιδιαίτερα η συναυλία που δόθηκε στο Στάδιο Γουέμπλεϋ το 1986, μαζεύοντας πάνω από 300.000 κόσμου σε ένα ασφυκτικά κατάμεστο γήπεδο. Η συγκεκριμένη περιοδεία έμελλε να είναι και η τελευταία τους. Στη μουσική παρακαταθήκη του συγκροτήματος συγκαταλέγονται μουσικά κομμάτια – διαμάντια, που φαίνεται να αδιαφορούν για το πέρασμα του χρόνου και εξακολουθούν να ξεσηκώνουν και να συνεπαίρνουν τα πλήθη ακόμα και σήμερα.
Κάθε παράσταση του συγκροτήματος ήταν εκτός από μουσική και θέατρο. Πολύ θέατρο. Το εικαστικό μέρος έπαιζε πάντα έναν πρωτεύοντα ρόλο στις παραστάσεις τους. Ο Φρέντι Μέρκιουρι θεωρείται παγκοσμίως από τις κορυφαίες προσωπικότητες της μουσικής σκηνής και ξεχωρίζει εκτός από τη φωνητική του δεινότητα, που καταλαμβάνει καταμετρημένες δυο ολόκληρες οκτάδες στη μουσική σκάλα, και για την εικαστική του τόλμη και έμπνευση. Πάντα των άκρων ποτέ των μέσων, ένας αβανγκάρντ της αυτοπροβολής. Ένας εκκεντρικός περφόρμερ του εαυτού του που έδινε το 100 % σε κάθε σκηνή και το κοινό του το ανταπέδιδε πάντα στο ακέραιο.
“I’m just a musical prostitute, my dear” συνήθιζε να λέει χαμογελώντας, θέλοντας να δείξει ότι για την τέχνη τα κάνει όλα και δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων.
Αγαπημένος από εκατομμύρια θαυμαστών ένιωθε την ανάγκη να αγαπηθεί και κυρίως αγαπήσει. Δεν τα κατάφερε ποτέ όμως καλά σ αυτόν τον τομέα. Από τη μία το αεικίνητο πνεύμα και το πυρακτωμένο μυαλό του, απ’ την άλλη η ομοφυλοφιλία του, τον κράτησαν εντέλει δέσμιο σε μια εσωτερική μοναξιά αν και πάντα περιβεβλημένος από ερωτικούς συντρόφους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως δεν ήταν για κανέναν άνθρωπο εύκολο να συμπορευτεί μαζί του.
Ο Freddie Mercury ήταν η προσωποποίηση της ανάγκης για ελευθερία. Αντίθετος στα δεσμά που κρατάνε τον άνθρωπο εγκλωβισμένο είτε αυτά είναι κοινωνικά επιβεβλημένα είτε πηγάζουν εκ των έσω, επεδίωκε πάντα το υπέρτατο για τον ίδιο ιδανικό: Την βιωματική εμπειρία της απόλυτης ελευθερίας. Ελευθερίας του πνεύματος, μα κυρίως ελευθερίας του σώματος. Ελευθερία από τις κοινωνικές επιταγές, ελευθερία από τις παραδόσεις, ελευθερία από αξιακούς κώδικες. Αγαπούσε τη ζωή πέρα και πάνω από συμβιβασμούς και ήθελε να γευτεί κάθε σταγόνα της. Αυτό ακριβώς ήταν εντέλει και το μοιραίο του τέλος.
Στους φίλους του έλεγε πάντα χαριτολογώντας: “I won’t be a rock star. I will be a legend”. Φαίνεται να τα κατάφερε. Πέθανε σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια . Τhe show still goes on.
Φρέντι Μέρκιουρι (05.09.1946-24.11.1991)
Δημήτρης Δημητριάδης, για το Νόστιμον ήμαρ