Των Πάνου Χριστοδούλου, Νίκου Σκοπλάκη, Σπύρου Σούρλα
Ένα από τα μελανότερα σημεία στην κυβερνητική πράξη των Συριζανέλ είναι η προσπάθεια να ενταχθεί η Χρυσή Αυγή στην πολιτική κανονικότητα της «εθνικής συνεννόησης». Οι κοινοβουλευτικές πόρτες άνοιξαν σκανδαλωδώς εύρυθμα για τη ναζιστική οργάνωση κατά την προεκλογική περίοδο του 2015, τότε που στοχοποιούνταν και διώκονταν οι «βολονταριστές» με όλων των ειδών τις κίτρινες προγραφές από τα ΜΜΕ παλιάς και νέας διαπλοκής, αλλά και από διάφορες σκοτεινές ιστοσελίδες, οι οποίες αντικατοπτρίζουν τα ήθη της συμπόρευσης του νεομνημονιακού αρχηγισμού με ακροδεξιούς συνέταιρους. Σε όλο το διάστημα από τότε μέχρι σήμερα, άνοιξαν διάπλατα για τη Χρυσή Αυγή κι άλλες πόρτες, οι οποίες διασυνδέονται, δυναμικά και όχι στατικά, με τη φρικιαστική επιδίωξη για αναβάθμιση του ναζιστικού μορφώματος σε «πρωταγωνιστή» στην απορρόφηση της ματαίωσης και της απελπισίας.
Η βαθύτατη ανάγκη υπέρβασης της πολιτικής κρίσης που προκύπτει από την προγραμματισμένη και κυνική εξόντωση των εργαζόμενων τάξεων, συντελεί και στη βοήθεια για να αποσαθρωθεί κάθε κοινωνική ανάταση και ανασυγκρότηση του αριστερού και ταξικού κινήματος, ωθεί την αδίστακτη κυβέρνηση στην «ειρηνική συνύπαρξη» με τη Χρυσή Αυγή, με ανομολόγητη αλλά προφανή την επιδίωξη να στήσει τον δικό της μνημονιακό δρόμο σαν «δημοκρατικό μέτωπο» σε κάποια επόμενη φάση. Ακριβώς αυτό είχε επιχειρήσει να εκφράσει ο Παρασκευόπουλος με το αδιανόητο «αν η Χρυσή Αυγή κάνει βήματα για εκδημοκρατισμό πρέπει να στηριχθεί από το πολιτικό σύστημα, προτιμώντας τη σύγκλιση από τη διαρκή ρήξη». Και έγιναν, όντως, τόσα «βήματα» για τη Χρυσή Αυγή με την κυβερνητική ανοχή, ώστε οι ναζιστές έφτασαν ακόμα και να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον της κυρίας Μάγδας Φύσσα μέσα στο δικαστήριο. Σήμερα, απέδειξαν ότι αισθάνονται πια τόσο άνετα, ώστε ο Κασιδιάρης χαστούκισε μέσα στο κοινοβούλιο τον Δένδια. «Ενδοοικογενειακή υπόθεση», θα πει μια ενθουσιασμένη από τον εαυτό της κουτοπονηριά. Δηλαδή χωράνε δύο μέτρα και δύο σταθμά στον τρόπο με τον οποίο η Χρυσή Αυγή ασκεί τη βία και στήνει ανεμπόδιστη επιδείξεις δύναμης;
Κάποτε ο Βούτσης είχε δηλώσει ότι οι παλαιομνημονιακοί ήθελαν «την πολιτική πελατεία της Χρυσής Αυγής, χωρίς τη Χρυσή Αυγή». Σήμερα που ο Παπαχριστόπουλος των ΑΝΕΛ αναλαμβάνει να μας πείσει ότι ο καψερός ο Κασιδιάρης δεν νιώθει περήφανος που χαστούκισε τον Δένδια, η συγκυβέρνησή του τι ακριβώς θέλει; Και τι ακριβώς θέλει να πει ο ίδιος με μια δήλωση όπως η παρακάτω; «Παρότι είναι προφανές ότι εμείς δεν έχουμε την αντίληψη της συλλογικής ευθύνης επί του προκειμένου με όρους πολιτικούς η παράταξη της ΧΑ αναλαμβάνει την συλλογική πολιτική ευθύνη για αυτή τη συμπεριφορά. Είναι απαραίτητο για τις συνεδριάσεις σήμερα και αύριο η ΚΟ της ΧΑ να μην συμμετάσχει διότι επί της ουσίας μας δηλώθηκε ότι για συγκεκριμένους λόγους που εξέθεσε ο εκπρόσωπός τους είναι διατεθειμένοι δια της χειροδικίας να συμμετάσχουν. Προληπτικά και για το δικό τους καλό δεν μπορούν να μετέχουν». Βρείτε πόσες ασυλίες έχουν παρασχεθεί μέσα σε λίγες γραμμές. Βρείτε και ποιος είχε πει «η Χρυσή Αυγή πρέπει να τεθεί ενώπιον του νόμου […] Ως εγκληματική οργάνωση να τιμωρηθεί, για όσα εγκλήματα και για όσα θύματα χρεώνεται αλλά και για το φόβο που έσπειρε». Τώρα η εγκληματική οργάνωση είναι «παράταξη» και καλείται να απέχει από τις συνεδριάσεις των επιτροπών της βουλήςκαι «για το καλό της» (!) και όχι επειδή αναδιαρθρώνει παλιές δομές και μεθόδους εκφοβισμού και τρομοκράτησης στη διάρκεια συνεδρίασης των κοινοβουλευτικών επιτροπών.
Οι ευθύνες των παλαιομνημονιακών κομμάτων είναι απαράγραπτες για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής και της εγκληματικής δράσης της. Ωστόσο, η κυβέρνηση των Συριζανέλ βαρύνεται με την πολλαπλασιαστική επαναφορά αυτής της εγκληματικής ασυδοσίας στο προσκήνιο και με την τακτοποίηση της κατά Βούτση «παράταξης» σε μια κατεύθυνση, η οποία ανοίγει δρόμο για την ατιμωρησία οργανικά εμπλεκόμενων σε εγκλήματα, ενώ τυπικά η δίκη τους βρίσκεται σε εξέλιξη.
Με πρωθυπουργό τον Τσίπρα, άλλωστε, ξαναφτάσαμε στην επίκληση ενός προσχηματικού πλουραλισμού από την ίδια την (τυπικά και μόνο) δημόσια τηλεόραση, για να μπαίνουν σε κάθε σπίτι οι ομιλίες και οι τοποθετήσεις των φιρερίσκωνκαι να νομιμοποιείται η εγκληματική οργάνωση ως «ακόμα-ένα-κόμμα-με-κοινοβουλευτική-εκπροσώπηση». Με Τσίπρα πρωθυπουργό, φτάνουμε πια στο σημείο να ξαναδίνει ο Κασιδιάρης χαστούκια∙ αυτή τη φορά, μάλιστα, όχι μπροστά στις κάμερες ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, αλλά μπροστά στις κάμερες που μετέδιδαν συνεδρίαση του κοινοβουλίου! Μηχανισμοί επικοινωνιακής προβολής της ναζιστικής εκ του ασφαλούς ισχύος και του σεξιστικού οχετού. Εκ του ασφαλούς, με τη συμβολή ποιων; Με την ανοχή ποιων; Χάρη στον εξαρτημένο χαρακτήρα ποιων; Και προσοχή, γενικότερα: Τώρα δεν κυβερνούν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Μπαλτάκος και η Άννα-Μισέλ!
«Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι» (για να δανειστούμε μια φράση του Βελουχιώτη). Κι αυτό το χρυσό χάπι απέναντι στα ασύδοτα χρυσαβγά είναι ότι τα χαστούκια τα έφαγε ο Δένδιας. Από τη σκοπιά της αριστεράς (ανανεωτικής, κομμουνιστικής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής ή με όποιο πρόσημο αντιστοιχεί σε οποιαδήποτε πραγματικότητά της), είτε τα χαστούκια του Κασιδιάρη έχουν ως στόχο τον Δένδια, είτε την Κανέλλη, είτε τη Δούρου, είτε οποιονδήποτε άλλον/οποιαδήποτε άλλη, η απερίφραστη καταδίκη και απονομιμοποίηση της ναζιστικής βίας είναι απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο καθήκον. Η σχετικοποίηση μέσω της μπαγαποντιάς, επιπλέον, κάνει τη χρυσαυγίτικη σκηνοθεσία αποδοτική και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανατριχιαστικό κι επονείδιστο απ’ αυτό στις παρούσες συνθήκες.
Μέσα στην κοινωνική κατάρρευση, την οικονομική εξαθλίωση, τη διάδοση των αυτοματισμών για περαιτέρω διαίρεση των θυμάτων, την ανάπτυξη των υπερανεπτυγμένων λειτουργιών του αυταρχικού κράτους και τη θεσμοθέτηση της ληστρικής υποτέλειας, το καταντημένο αρχηγικό μόρφωμα της ακραίας λιτότητας, αδιαχώριστο πια από τους ΑΝΕΛ, αντιλαμβάνεται ποικιλότροπα τη διάσωσή του μέσα στο επικίνδυνο σενάριο να γίνει μια «εκδημοκρατισμένη» (που έλεγε κι ο Παρασκευόπουλος) Χρυσή Αυγή σημείο αναφοράς για λουμπενοποιημένους προλετάριους, πτωχευμένους μικροαστούς και βαθιά περιθωριοποιημένους συνταξιούχους. Σε μια επόμενη φάση, όλο και κάποιος από τον νεομνημονιακό συντεχνιασμό των εκκολαπτόμενων ελίτ θα σανιδώσει για τη σωτηρία μας ως Έλληνας Μακρόν.
«Φρουρά…! Φρουρά…! Φρουρά, φωνάζω φρουρά…!», καλούσε ο προεδρεύων Μπαλαούρας. Τι να σου κάνει και η (ανεύρετη) φρουρά, όταν έχετε βάλει τον κάθε «κύριο χρυσαβγίτη» τόσο βαθιά στον εκδημοκρατισμό, ώστε μπορεί να ρίχνει τις πρόζες του μαζί με τα χαστούκια του δημοσία δαπάνη;