Η Γαλλία είναι ιστορικά συνδεδεμένη με τις διαδηλώσεις και τις εξεγέρσεις των πολιτών, ως μορφή έκφρασης των αιτημάτων τους. Αυτό που κάνει τις γαλλικές διαδηλώσεις να ξεχωρίζουν, είναι ότι συχνά παίρνουν ξαφνική και απρόβλεπτη τροπή, όταν κάποια κυβερνητική απόφαση φαίνεται να “πνίγει” μεγάλη μερίδα των πολιτών της.
Ποιος κυβερνά την Γαλλία?
Στη Γαλλία του σήμερα λοιπόν, η κυβέρνηση Μακρόν, επανεκλέγη για δεύτερη φορά το 2022. Τότε ζήσαμε μια αναμέτρηση θρίλερ, που εξανάγκασε τους Γάλλους πολίτες σε δεύτερο γύρο εκλογών. Οι επιλογές ήταν δύο: ο Μακρόν και η Μαρίν Λεπέν, ηγέτιδα ενός κόμματος που προκύπτει από την ένωση όλων των εθνικιστικών κομμάτων και παρατάξεων της Γαλλίας.
Όπως ήταν φυσικό τις εκλογές κέρδισε ο Εμ. Μακρόν, με το τρομακτικότερο σημείο να είναι αυτό της μικρής διαφοράς μεταξύ των δυο κομμάτων (58.5% Φιλελεύθεροι – 41.5% Εθνικιστές).
Οι Γάλλοι πολίτες, λοιπόν, σχεδόν αναγκαστικά έδωσαν ποσοστό 58% στον άνθρωπο που στον πρώτο γύρο των εκλογών είχαν δώσει 28%, προκειμένου να σώσουν – κυριολεκτικά – την χώρα τους από μια φιλοφασιστική ηγεσία.
Τι θέλησε να κάνει αυτός που κυβερνά τη Γαλλία?
Ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (ναι ο Μακρόν), από το Γενάρη είχε γνωστοποιηθεί ότι θα έφερνε στη Γαλλική Βουλή προς ψήφιση νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο, στις αρχές Μαρτίου. Ο Μακρόν, όμως, ανακοίνωσε πως τελικά θα τον περάσει με προεδρικό διάταγμα και θα αλλάξει το όριο συνταξιοδότησης των Γάλλων πολιτών από τα 62 στα 64 έτη, κάνοντας χρήση του άρθρου 49.3 του Συντάγματος, που δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να περνάει νόμους χωρίς ψηφοφορία. Με αυτόν τον τρόπο ο Εμμανουέλ Μακρόν παρέκαμψε την Γαλλική εθνοσυνέλευση,
Ένας πρόεδρος κοινώς, που βγήκε με το στανιό προκειμένου η Γαλλία να αποφύγει την άνοδο εθνικιστών στην εξουσία, αποφασίζει με το έτσι θέλω, να περάσει έναν νόμο που αυξάνει το όριο συνταξιοδότησης των εργαζομένων πολιτών της Γαλλίας και ανακοινώνει ξεδιάντροπα ότι σκοπεύει να περάσει τον νόμο χωρίς καν να τον θέσει προς ψήφιση.
Πως αντέδρασαν οι Γάλλοι πολίτες?
Από τον Ιανουάριο στη Γαλλία οι κινητοποιήσεις ήταν πολλές, δυναμικές και σταθερά κατά του νέου συνταξιοδοτικού νόμου που θα ψηφιζόταν, όταν όμως ανακοινώθηκε πως θα περαστεί χωρίς ψηφοφορία, εκεί τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.
Οι απεργίες συνδικάτων εργαζομένων σε πολλούς τομείς της Γαλλίας, έχουν αποσυντονίσει πλήρως τη χώρα, με τα ποσοστά συμμετοχής να αποτελούν πιθανώς ρεκόρ των τελευταίων ετών, καθώς είναι η πρώτη φορά μετά το 2011 που προχώρησαν ενωμένα σε απεργιακές κινητοποιήσεις με κοινό μέτωπο.
Απεργίες κυλιόμενες ή διαρκείας κηρύχτηκαν άμεσα από τα γαλλικά διυλιστήρια, τις δημόσιες συγκοινωνίες ενώ ακολούθησαν φορείς του δημοσίου, εκπαίδευση και οι εργαζόμενοι στη συγκομιδή απορριμμάτων.
Οι Γάλλοι πολίτες, άρχισαν αμέσως να κινητοποιούνται εξοργισμένοι με αυτήν την καταχρηστική -σε επίπεδο εξουσίας- και μη Δημοκρατική –σε επίπεδο πολιτεύματος- κίνηση του προέδρου της χώρας τους.
Αυτό που ίσως δεν περιμέναμε, γιατί οι περισσότεροι αγνοούμε την -εδώ και αιώνες- σύνδεση της Γαλλίας με την έννοια της διαδήλωσης, ήταν η κλιμάκωση και η απήχηση που θα έχουν οι διαδηλώσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την επιμονή του προέδρου Μακρόν να μην παίρνει πίσω το νομοσχέδιο και να επιστρατεύει τις αστυνομικές δυνάμεις της χώρας κατά των διαδηλωτών, άρχισαν να μεγεθύνονται, κυρίως στην πόλη του Παρισιού αλλά και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας, φτάνοντας τον αριθμό των διαδηλωτών να ξεπερνάει το 1,5εκ σε όλη τη χώρα.
Τι συμβαίνει στη Γαλλική Βουλή?
Ο μόνος τρόπος να μπει νόμιμα φρένο στην κυβέρνηση ως προς τη χρήση του άρθρου 49.3 του Συντάγματος, είναι η κατάθεση διακομματικής πρότασης μομφής από την αντιπολίτευση. Σύμφωνα με τα γαλλικά ΜΜΕ, η πρόταση έχει ήδη κατατεθεί και τη Δευτέρα θα ξεκινήσει μια ιδιαιτέρως δύσκολη εβδομάδα για την κυβέρνηση Μακρόν, η οποία μέσα σε όλα απείλησε με πρόωρες εκλογές, σε συνέχεια της ιδιαιτέρως προκλητικής απόφασης της για την απαγόρευση συναθροίσεων και διαδηλώσεων στην μεγαλύτερη πλατεία (Πλας ντε λα Κονκόρντ) και τον διασημότερο δρόμο του Παρισιού (Ηλύσια Πεδία), με πρόφαση την διατήρηση της τάξης και της δημόσιας ασφάλειας.
Ποια είναι η στάση που κρατούν οι Γάλλοι πολίτες?
Η συμμετοχή των Γάλλων πολιτών στις διαδηλώσεις παραμένει μεγάλη και αναμένεται να γιγαντωθεί καθώς η οργή του κόσμου, δεν μπορεί πια να κρυφτεί, να καλυφθεί ή να υποτιμηθεί, πλέον ξεχειλίζει.
Συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας που έχουν οδηγήσει σε περισσότερες από διακόσιες (200) προσαγωγές. Δακρυγόνα, κρότου λάμψης και πλαστικές σφαίρες από τη μεριά της αστυνομίας, ως απάντηση σε κροτίδες, πλαστικά μπουκάλια και φλεγόμενους κάδους από μεριάς διαδηλωτών.
Οι τελευταίες ειδικά νύχτες στο Παρίσι χαρακτηρίζονται από τα παραπάνω.
Δημοσκοπήσεις δείχνουν 8 στους 10 Γάλλους, να μην θέλουν να περάσει το νομοσχέδιο για το συνταξιοδοτικό και 6 στους 10 Γάλλους να επιθυμούν τη συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Στο μεταξύ, μαζί με τις απεργίες, οι οποίες αν η σθεναρή αντίσταση των Γάλλων συνεχισθεί, θα παραλύσουν τη χώρα, συνεχίζουν και τα σκουπίδια να συσσωρεύονται στους δρόμους του Παρισιού, με τις αναφορές για όλο και συχνότερη παρουσία αρουραίων, να πληθαίνουν.
Ποια είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν?
Πόσο εύκολο είναι τελικά, όταν μια κυβέρνηση επιμένει σε πλήρη έλλειψη σεβασμού της ζωής των πολιτών της και εφαρμόζει σκληρή καταστολή, να μετατραπούν οι ειρηνικές διαδηλώσεις σε διαδηλώσεις οργής?
Δύο χαμένα χρόνια απ’ τη ζωή ενός ανθρώπου, είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν την αγανάκτηση και την οργή των πολιτών, οι οποίοι μοιάζουν να μην το βάζουν κάτω, πιέζουν την εξουσία και παλεύουν να τα κερδίσουν πίσω?
Ποιος θα πει σε έναν άνθρωπο που δουλεύει όλη την ενήλικη ζωή του, ότι θα χρειαστεί να δουλέψει δύο ακόμη χρόνια, ώστε τότε και μόνο τότε, αν δεν έχει αρρωστήσει, αν δεν έχει εξουθενωθεί, αν τον βαστάνε τα πόδια του και αν η ψυχική του υγεία δεν έχει κλονιστεί, θα μπορεί να χαρεί την υπόλοιπη ζωή του?
Ποιος είναι αυτός που μπορεί και θα έπρεπε να τον αφήνουμε να μπορεί, απαγορεύοντας κάθε αντίδραση, να αποφασίσει κάτι τέτοιο για εμάς, χωρίς καν να δοκιμάζει να θέσει αυτή του την ιδέα στους αρμόδιους, προς ψήφιση ή απόρριψή της?
Κανείς.
Ίσως τελικά δεν χρειάζεται να έχει κάποιος την ιστορική σύνδεση που έχει η Γαλλία με τις διαδηλώσεις, για να εξοργιστεί με αυτή την μορφή που παίρνει η Δημοκρατία, κάθε που οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της αποφασίζουν να φερθούν σαν αφέντες και τη μασκαρεύουν με χιτώνες που θυμίζουν άλλα πολιτεύματα.
Πως μπορεί κάποιος να νομοθετεί ενάντια στη θέληση και όχι προς όφελος του λαού που κυβερνά και γιατί η Δημοκρατία έχει νόμιμα παράθυρα ώστε να μπορεί κάποιος να την ποδοπατάει κατ αυτόν τον τρόπο?
Χωρίς ψήφιση, σημαίνει χωρίς Δημοκρατία και ίσως η μόνη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει αυτή την φράση είναι η λέξη “ανεπίτρεπτο”.
Μένει λοιπόν να δούμε, αν οι Γάλλοι θα τα καταφέρουν.