Πολλοί είναι αυτοί που έσπευσαν να αντιμετωπίσουν με ανακούφιση τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των Γαλλικών εκλογών, όπου το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο δεν κατάφερε να κερδίσει καμία από τις 13 περιφέρειες, παρότι στον πρώτο γύρο είχε βρεθεί να προηγείται σε 6 από αυτές. Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Αρκεί η διαπίστωση ότι για άλλη μια φορά το Εθνικό Μέτωπο αποδείχτηκε «κόμμα του πρώτου γύρου», για να πούμε ότι μπορεί να ανακόπτεται η πολιτική και εκλογική άνοδος της Ακροδεξιάς;
Άλλωστε, η ίδια η συνθήκη «έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκε ύστερα από τις επιθέσεις 13ης Νοέμβρη υλοποιεί κρίσιμες πλευρές της πολιτικής της Ακροδεξιάς, ενώ το ίδιο ισχύει και για την διεξαγωγή ενός αντιτρομοκρατικού «πολέμου των πολιτισμών» εντός και εκτός Γαλλίας.
Επιπλέον, το εκλογικό σύστημα των δύο γύρων επιτρέπει τη διαμόρφωση «αντισυσπειρώσεων» απέναντι σε υποψηφιότητες που όλοι καταγγέλλουν, όπως φάνηκε και από την επιλογή των Σοσιαλιστών να αποσύρουν τις υποψηφιότητές τους σε κρίσιμες περιφέρειες υπέρ της Δεξιάς. Στην πραγματικότητα σε αρκετές περιπτώσεις είχαμε τον εκβιασμό των ψηφοφόρων της Αριστεράς να ψηφίσουν μια Δεξιά που στην πραγματικότητα είχε ενσωματώσει μεγάλο μέρος από τις θέσεις της Ακροδεξιάς. Η τάση αυτή είχε παρατηρηθεί και το 2002 όταν η μαζική συσπείρωση υπέρ του Ζακ Σιράκ στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών αναχαίτισε την εκλογική άνοδο του Εθνικού Μετώπου υπό την ηγεσία τότε του πατρός Λεπέν.
Με αυτή την έννοια, οι φωνές πανηγυρισμών για «ήττα της Μαρίν Λεπέν» μάλλον αποτυπώνουν την επιθυμία παρά την πραγματικότητα. Μέσα στη βαθιά κρίση που διαπερνά την «πολιτική τάξη» της Γαλλίας συνολικά, αλλά και την Αριστερά ειδικότερα, η Ακροδεξιά συνεχίζει να βγαίνει ενισχυμένη, ενώ την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα μετατοπίζεται και σε θεσμικό και σε ιδεολογικό επίπεδο ολοένα και περισσότερο προς τα δεξιά.
Η Ακροδεξιά μπορεί να μην είναι ακόμη σε θέση να κερδίσει μια εκλογική μάχη, όμως ολοένα και περισσότερο επιβάλλει τη δική της ατζέντα. Αυτό δεν το λες λόγο ανακούφισης…
unfollow.com.gr