Από την Αφροδίτη Φανφάρες
σήμερα πρώτη ώρα γυμναστική
με ποίημα του Λειβαδίτ η αγιασθήτω το όνομά του
σφίξαμε τους κροτάφους και τη γλώσσα
υπαίτια απονεύρωση φυσικών και μαθηματικών
«αν θες να λέγεσαι άνθρωπος»
αργούν ακόμα να αρχίζουν έτσι τα θρησκευτικά
εντάξει
πέσανε στα βαθιά
ποίηση πρωτη μέρα μετά το καλοκαίρι;
μα απ’ τα βαθιά ήρθαν
θα ξαναρθούν
και θα ‘ρχονται
μην τους ακους
ποίηση πρώτη μέρα μετά το καλοκαίρι.
«τι συναισθήματα σας προκάλεσε το ποίημα που διαβάσατε;»
μη φοβάσαι μικρέ
θα σου εξηγήσω τι σημαίνει
οβίδα
πολεμοκάπηλοι
πετριές
αλλά υποσχέσου
όταν θα τρέχεις να παρακαλάς τ’ αφεντικά γιατί μ’ αυτά που δίνη έχεις κόψει πια το ποτό και τρέχεις πάλι να πληρώσεις το νοίκι
όταν θα δεις ότι όσα κι αν φτιάξεις έτη πανεπιστημιακά θα εξασφαλίζεις 5 μόνο νεκρά δευτερόλεπτα κενής προσοχής του
όταν θα σε χωρίσει ο άνθρωπός σου γιατί σε έπιασε στα πράσα να γλωσσοφιλάς κατουρημένες ποδιές
υποσχέσου
εσύ δεν θα ξετρελαθείς από την ουτοπία της ξεκοιλιασμένης του μορφής
να ίπταται με τον ρυθμό της κλήσης που προωθείται
πάνω ακριβώς από τις ατζέντες εκατομμυρίων κονεδίστικων ραντεβού
κρεμασμένος από εκείνα τα καλωδιάκια που συνεχώς θα σ’ αψηφά
χωρίς ποτέ ν’ ακροάστει τους βρυχηθμούς που θα σε ψήνουν
τα γαμημένα χαντς φρι του.