Aπό τον Χαρη Ζάβαλο
O επικεφαλής των Eurogroup και υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας, Γερούν Ντάισελμπλουμ, δήλωσε πριν λίγες μέρες ότι παρόλο που είναι πολύ αλληλέγγυος καθότι και σοσιαλδημοκράτης, δεν μπορεί να δεχτεί να δίνει λεφτά με ουρά στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και αυτές να τα τρώνε σε γυναίκες και σε ποτά.
Με λίγα λόγια, μετά από 7 χρόνια άγριας λιτότητας και κρίσης, 3 μνημόνια στην Ελλάδα (και το 4ο ετοιμάζεται) και από ένα σε Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο, Ιρλανδία (πρέπει κάποιος να δείξει έναν χάρτη στον Γερούν κάποια στιγμή), μείωση τουλάχιστον 30% του ΑΕΠ εν καιρώ ειρήνης, 500.000 μετανάστες σε όλον τον κόσμο, μισθός 393 ευρώ μικτά για 600.000 εργαζόμενους μερικής απασχόλησης, χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις, συνεχόμενες αυτοκτονίες λόγω οικονομικών προβλημάτων και όλα αυτά μόνο στην Ελλάδα, επιτέλους φαίνεται ότι οι θεσμικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκης Ένωσης αντιλήφθηκαν ποια είναι η ρίζα του προβλήματος.
Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, τα έτσουζαν συνέχεια, όσο ο ποδόγυρος τους είχε πάρει τα μυαλά.
Κάτω από αυτή την τόσο επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάλυση, πιστεύω, πως καλά κάνουμε και συζητάμε ακόμα μαζί τους. Πασχίζουν στις Βρυξέλλες να βρουν λύσεις και αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι λαϊκίστικες προσεγγίσεις σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθούν μονομερείς ενέργειες οι οποίες θα διαταράξουν την γαλήνη της ηπείρου μας.
Στην Ευρώπη άλλωστε της μιας ταχύτητας, της ταχύτητας του Βορρά που διέλυσε ολοκληρωτικά τον Νότο έτσι ώστε να δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια ένα νέο πεδίο καταναλωτών για τα δικά τους προϊόντα, οφείλουμε εφόσον δεν έχουμε περάσει Διαφωτισμό, να σταθούμε υπόχρεοι που μας δέχτηκαν στους φιλόξενους κόλπους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Έτσι και αλλιώς έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο, που δεν υπάρχει καν λόγος που να στέκεται ικανός να δηλώσει κάποιος αξιωματούχος παραίτηση, παρόλο που με μια και μόνο δήλωση προσέβαλε 4 χώρες στην σειρά.
Φτάνει να δικαιολογηθεί ότι διακατέχεται από μια «καλβινιστική κουλτούρα» και μια «ολλανδική αμεσότητα». Αυτόματα, καθότι ανώτερος από έναν βαλκάνιο κορόβλαχο, ανατολίτη ο οποίος εκ των πραγμάτων είναι και λαϊκιστής, δικαιολογείται και εξαγνίζει τις αμαρτίες μέσα σε μια κολυμπήθρα βορειοευρωπαϊκού διαφωτισμού.
Οπότε, φτάνουμε αβίαστα στο σημείο να παραδεχτούμε ότι τα λεφτά τα φάγαμε «όλοι μαζί», στα σίβας και στις κονσομασιόν, ενώ η μονή Βατοπεδίου που αθωώθηκε πανηγυρικά, τα έδωσε σε ελεημοσύνες και αγαθοεργίες, για να σώσουν τις ψυχές των δόλιων των μανάδων τους και να σχωρεθούν τα πεθαμένα τους.