Από τον Θανάση Ξένο
Πληγές στο στόμα από λέξεις που εγκλώβισες
Σκέψεις που κράτησες, τη γλώσσα μάτωσες
Και Χείλη δάγκωσες
Για ένα δεν πρέπει
Και το καθώς πρέπει
Που σε προστάζει χρόνια τώρα
Πως να μιλάς και πως να φέρεσαι
Πως να αγαπάς και πως να χαίρεσαι
Πως να πονάς και πως να κρύβεσαι
Αργά κατάλαβες πως είν’ οι άνθρωποι σκληροί
Σε βρίζουν μένοντας βουβοί
Και ας κρύφτηκες, σε κυνηγήσανε
Και με τη σκέψη πως δεν ένιωσες ποτέ
Νύχτα σε βρήκαν στη γωνιά να τρέμεις μόνος
Και αφού γελάσανε, σου το μηνύσανε
Είναι η αλήθεια πως δεν ένιωσες ποτέ
Ποτέ δεν ήταν αρκετός ο πόνος
Και τις δικές σου σκέψεις άλας κάνανε
Και το μυαλό σου τάισαν με αυτές
Και απ’ το μυαλό στο στόμα φτάσανε
Ο πόνος έγινε φρικτός και οι πληγές καυτές
Με όρους πολιτικούς
Απάντηση έπρεπε να δώσεις
Τι είναι ο έρως και τι αγάπη
Και τι κατάφερες να νιώσεις
Το αίμα από τα δόντια έπλυνες
Χαμόγελο σαρκαστικό εφόρεσες
Τις λέξεις διάλεξες
Πρώτη φορά που δε τις ψέλλισες
“Πόλεμο κράτους εννοώ
Όταν για έρω εγώ μιλώ
Κάθε εξουσία θα αρνηθώ
Αρχή λαού το σ’αγαπώ”
Μα πάλι χλεύασαν
Μα πάλι σε έφτυσαν
Ούτε να βρίσεις δε μπορείς
Ούτε να δείξεις τι μισείς
Η γλώσσα κόπηκε
Τα δόντια σπάσανε
Με καλαμάκι σου δώσανε να πιεις
Μα αντί για κώνειο που ζήτησες
Στο ψέμα σ’άφησαν να κοιμηθείς