του Δημήτρη Βεργίνη
Ακούω
το τρίξιμο στα δόντια σου.
Αυτός είναι ο ήχος
της συσσωρευμένης
οργής.
Μυρίζω
τον παγωμένο ιδρώτα στην πλάτη σου.
Αυτή είναι η οσμή
της έκρηξης
που
έρχεται.
Βλέπω
την ένταση των τεντωμένων μυών
στο χέρι και το πρόσωπό σου.
Αυτή είναι η αποτύπωση
του λυγίσματος
της
υπομονής σου.
Μια κίνηση
τέσσερις κουβέντες
δυο χρόνια.
Σαν χτες.
Τίποτα δεν πέρασε,
ποτέ δε θα περάσει
τίποτα
για ‘σένα.
“Για να με θυμάσαι”.
Για να μας θυμάται όλους.
*O πίνακας είναι της Μαΐτας Χατζηιωαννίδου