Συνέντευξη στην Άννα Μαρία Αρβανιτίδου
Γιατί επέλεξες να «καταπιαστείς» μ’ ένα τέτοιο έργο στην παρούσα φάση;
Υπήρχε στο μυαλό μου πολύ καιρό να ανεβάσω ένα δικό μου κείμενο. Σε όλες τις παραστάσεις μου υπήρχαν σημεία για τα οποία έγραφα κείμενα. Έχω τελειώσει και δύο θεατρικά που δεν έχω ιδέα πότε θα έχω τη δύναμη και τα κουράγια να τα ανεβάσω. Το συγκεκριμένο ήταν πολύ προσωπικό και ένιωθα ότι εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο και έκθεση, κάτι που για μένα είναι πάντα το ζητούμενο. Να καταστραφώ μπροστά στο κοινό.
Τι είδους έργο είναι; Πού εστιάζει κυρίως; Σε πρόσωπα, καταστάσεις, ιστορικά γεγονότα κλπ;
Δεν είναι σε καμία περίπτωση ιστορικό. Είναι διήγημα βαθιά υπαρξιακό με πολύ φόβο και σκοτάδι. Αναζητά την πίστη, σε κάτι , οτιδήποτε που να μην σε διαψεύσει όταν θα πιστέψεις σε αυτό. Εννέα πεζοπόροι κάνουν ένα ταξίδι στα Ουράλια όρη κι εκεί θα συναντηθούν με τον Θάνατο. Έναν ανεξήγητο και παράλογο θάνατο. Αυτή είναι η πλοκή. Η ιστορία είναι στη λογοτεχνία που αγκαλιάζει αυτή την ιστορία. Η γλώσσα και το ύφος που διάλεξα να αναμετρηθώ.
Οι άνθρωποι φοβούμαστε να αγγίξουμε και να αγγιχθούμε. Είμαστε απόμακροι πια. Γιατί πιστεύεις ότι αυτή η κατάσταση είναι πιο έκδηλη τον τελευταίο καιρό;
Ο καπιταλισμός δεν θέλει επαφή. Δεν εστιάζει στον άνθρωπο. Δεν του αφήνει ρανίδα χρόνου. Επιχειρεί να τον μεταμορφώσει σε τέρας. Αυτό παρατηρεί κανείς σήμερα. Τέρατα. Όλα μετριούνται με αριθμούς. Αν δεν έχεις λεφτά, προβολές, αν δεν γίνεις μετοχή δεν ενδιαφέρεται κανείς για σένα. Η επιβίωση σου εξαρτάται από τις μετοχές που διαθέτεις, ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο. Αν λέει κάτι το όνομα σου, είναι καλύτερο απ΄ το να μην λέει τίποτα. Εξαγοράζεις με αυτόν τον τρόπο, κοινό, σεβασμό, θαυμασμό, ή τουλάχιστον στην προκειμένη περίπτωση την φλούδα αυτών των εννοιών. Κανείς δεν εμβαθύνει. Κι έτσι επειδή είναι όλα επίκαιρα και στείρα, καθημερινά μοχθείς για να ταΐζεις την εφήμερη θέση σου στην επικαιρότητα, στην ζήτηση. Αυτό έχει ως αντίκτυπο την απουσία αληθινής επαφής. Δεν θέλεις να αγγίξεις τον άλλον, αρκεί να συμφωνήσετε ότι έγινε. Θέλει κόπο η επαφή. Όλα θέλουν κόπο. Και χρόνο. Όταν το καταλαβαίνουμε λοιπόν, το βάζουμε στα πόδια. Κι αφήνουμε την εικόνα μας να μιλήσει για μας. Είμαστε εθισμένοι στην εικόνα. Αν δεν μαθαίναμε ότι ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν ακτιβιστής, κυνηγημένος drag queen για να μπορέσουμε να πουλήσουμε λίγο Χόλιγουντ, θα αδιαφορούσαν πολύ περισσότεροι απ’όσους το έκαναν για την δολοφονία του. Αν ήταν βιαστής αυτός που σκοτωνοταν σε εκείνη την περίπτωση, η δολοφονία του θα ήταν δικαιολογημένη; Δεν είμαστε εξοικειωμένοι να συναισθανόμαστε τέτοια ερωτήματα κι αυτό μας αποτρέπει απ΄το να αγαπήσουμε τον άνθρωπο, να αγγίξουμε τον άλλον και να αφήσουμε να μας αγγίξει πραγματικά. Ο καπιταλισμός έχει λυγίσει το ανθρώπινο πνεύμα.
Οι νέοι φοβούνται; Δηλαδή παιδιά της γενιάς σου παίρνουν αποφάσεις, πηγαίνουν κόντρα;
Όλοι φοβούνται. Κι εγώ φοβάμαι. Είμαι βαθιά φοβισμένος. Το πρόβλημα είναι ότι η εποχή νομιμοποιεί το πολιτικώς ορθό με βάση το τι αισθάνεσαι, τι φοβάσαι, τι σε πληγώνει. Δεν σε κάνει αυτό που είσαι το τι νιώθεις. Σε κάνουν οι πράξεις σου σε σχέση με αυτό. Πως πράττεις απέναντι στον φόβο σου; Η γενιά μου δεν πηγαίνει κόντρα, όχι. Δεν θέλει να αναμετρηθεί με τον φόβο. Το βλέπω και σε μένα. Μας λείπει η αλητεία. Αν δεν έχουμε δουλειά στο θέατρο για λίγο θα πούμε ναι στον πρώτο πλειοδότη. Ό, τι κι αν αντιπροσωπεύει αυτός. Είτε μας πληρώνει καλά είτε όχι. Είτε είναι σημαντική η παρουσία μας εκεί είτε είμαστε εντελώς αναλώσιμοι. Συνειδητοποιώ ότι πρέπει να αφήνεις κάτι που αγαπάς καμιά φορά για ένα διάστημα για να μπορείς να επιστρέψεις έχοντας παραπάνω πράγματα να του δώσεις. Αυτή η δυνατότητα του χρόνου δεν υπάρχει. Ούτε το θάρρος να πεις «θα πάω να δουλέψω μπαρ, σερβιτόρος, λάντζα». Αντιθέτως η συλλογή των εμπειριών εκτός του θεάτρου, οι εμπειρίες Ζωής, μας κόβουν τα γόνατα. Κι έτσι καταλήγουμε να φοβόμαστε την ζωή, χωρίς να δρούμε, αλλά απλώς να δουλεύουμε σε όσο το δυνατόν πιο βολικές συνθήκες. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις βέβαια και με συγκινούν βαθιά.
Θεωρείς ότι η νέα γενιά είναι πολιτικοποιημένη σήμερα; Έχει ευαισθησίες;
Η γενιά μου έχω την εντύπωση ότι δεν ασχολείται με την πολιτική. Είναι συγχυσμένη και φοβερά απογοητευμένη από αυτή. Η βαθιά ευαισθησία της ωστόσο την οδηγεί άθελα της και μη σε πολιτικές πράξεις πολλές φορές. Θέλει από κει και πέρα μια βαθιά ενασχόληση με αυτό όμως. Να μπορέσεις να κρατήσεις επαφή με αυτό και να το αφήσεις να ανθίσει. Λίγοι το κάνουν. Θέλει περιέργεια. Θέλει προπόνηση.
«Το Βουνό» σε τι κοινό απευθύνεται κυρίως;
Σε όποιον είναι περίεργος.
Η επαγγελματική σου κατεύθυνση είναι ως επί το πλείστον το θέατρο και μετέπειτα στον κινηματογράφο, θα σε ενδιέφερε να κάνεις τηλεόραση;
Δεν με ενδιαφέρει η τηλεόραση. Ακόμα κι αν έκανα τηλεόραση δεν θα με ενδιέφερε.
Ποιο ρόλο θεωρείς πιο σπουδαίο από αυτούς που έχουν γραφτεί ως τώρα;
Ο Βόυτσεκ του Μπύχνερ, Ο Λάκι απ΄ το Περιμένοντας τον Γκοντό κι ο Κλωβ απ’το Τέλος του Παιχνιδιού του Μπέκετ, ο Μερκούτιος απ΄το Ρωμαίο και Ιουλιέτα κι ο Ριχάρδος Γ’ του Σαίξπηρ, όλοι του Μπερνχαρντ, οι Αγγελιαφόροι των Βακχών του Ευριπίδη, η Νίνα απ΄ τον Γλάρο του Τσέχωφ…
Τα επαγγελματικά σου σχέδιά για το καλοκαίρι που έρχεται.
Θα παρουσιάσουμε τον Ιούνιο στο θέατρο GRIPS στο Βερολίνο με την Συντεχνία του Γέλιου το Πιο δυνατός κι απ΄ τον Σούπερμαν του Roy Kift. Τα υπόλοιπα δεν είναι ανακοινώσιμα ακόμα.
BI ΟΓΡΑΦΙΚΟ
O Γιώργος Κατσής είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2014.
Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τους Ακύλλα Καραζήση, Κωνσταντίνο Ρήγο, Βασίλη Κουκαλάνι (Συντεχνία του Γέλιου), Αργύρη Πανταζάρα (momentum), Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Γιάννη Μπεζο, Μαρία Μαγκανάρη και Ελενα Μαυρίδου.
Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις Στεν. (μαζί με τον Κων/νο Πλεμμένο) Βασισμένο στην καθοδο των εννιά του Θανάση Βαλτινού, Ο ΘΕΙΑΣΩΣ ΠΕΖΗ ΚΑΦΚΑ βασισμένο στο διήγημα του Φραντς Κάφκα ανακοίνωση σε μια Ακαδημία (BIOS), Το Έξυπνο Πουλί του Ζωρζ Φεντω (σε συνεργασία με τον Μάνο Βαβαδάκη – Θέατρο Tempus Verum εν Αθήναις) Λεόντιος και Λένα του Γκέοργκ Μπύχνερ (Σφενδόνη) και το Βουνό σε δικό του κείμενο (BIOS).
Ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Χορν για την Ερμηνεία του στην παράσταση Μητρόπολη σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα.
Στον κινηματογράφο, εμφανίστηκε στη μεγάλου μήκους ταινία Park της Σοφίας Εξάρχου.
Είναι αυτοδίδακτος μουσικός. Ζει στην Αθήνα.
Δράμα του Γιώργου Κατσή Σκηνοθ.: Γ. Κατσής Ερμηνεύουν: Χρ. Μπαρμπάριαν, Κ. Πλεμμένος, Κ. Ζησούδη.
ΤΟΠΟΣ: BIOS , ΠΕΙΡΑΙΩΣ 84, Γκάζι
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210 3425335
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 8 ΚΑΙ 12 euro