Ένας ρόλος με πολλές διαφορετικές πλευρές. Ήσουν παιδί άρα είχες γονείς, στην συνέχεια έγινες γονέας όταν απέκτησες παιδιά! Σε λίγες μόνο δεκαετίες έχεις περάσει από τη μια μεριά στην άλλη και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις καλά-καλά, απορείς με το πόσο τελικά καταλαβαίνεις τη μάνα σου τώρα που μεγάλωσες.
Καθώς φαίνεται, με την γονεϊκότητα όλοι λίγο-πολύ έχουμε μια τριβή. Παθητικά ή ενεργητικά. Ότι βιώσαμε έχει καταγραφεί με μοναδικό τρόπο και είναι έτοιμο να ανατείλει αν και όταν θα έρθει η ώρα!
Πολλοί, αποφασίζοντας να κάνουν παιδιά, βιώνουν την γονεϊκότητα διαφορετικά από αυτό που περίμεναν και…τους γυρίζει το μάτι! Συνήθως εκτιμούν ότι οι μεγάλες δυσκολίες είναι στην αρχή, όταν όλα είναι άγνωστα, όμως όπως σε πολλές σχέσεις η αρχή είναι απλώς μια αναγνωριστική πίστα και τα δύσκολα έπονται, με την εφηβεία να κρατά μέχρι στιγμής το έπαθλο αυτής της αναρρίχησης.
Το να είσαι γονιός σήμερα είναι δύσκολο.
Και όχι επειδή πολλές φορές χρειάζεται να ματώσεις οικονομικά για να τα βγάλεις πέρα. Οι μεγαλύτερες δυσκολίες είναι διάφανες, σαν κόλλα υγρή! Και φυσικά, υπάρχουν εκεί από πολύ νωρίτερα, αλλά δεν φαίνονται. Αποτυπώνουν όλη εκείνη τη δουλειά που έχεις να κάνεις με τον εαυτό σου για να αποδεχθείς αυτό το πλάσμα που ενώ βγήκε από το σώμα σου δεν σου ανήκει, ούτε είναι προέκτασή σου, αλλά είναι ένα εντελώς ανεξάρτητο και αυτόνομο Ον.
Και σίγουρα έχει τα δικά του όνειρα για να παλέψει, τις ολοδικές του μεγάλες στιγμές για να ζήσει, τα μοναδικά του λάθη να κλάψει, τις δικές του ανηφόρες ν’ ανεβεί…
Τον τελευταίο καιρό έρχεται στο μυαλό μου συχνά μια φράση που ακούγεται από γονείς, και αναρωτιέμαι για το πόση αλήθεια κρύβει τελικά αυτό το: «Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι, πήγαινε – έλα.» Στο όνομα αυτής της Αγάπης, καραδοκεί μια κραυγή που συχνά ο γονέας αγνοεί. Είναι η κραυγή της αλλαγής. Της αλλαγής του εαυτού, της αλλαγής θέσης και της θυσίας του πνεύματος, των αξιών, των αντιδράσεων, της αποδοχής.
Ελένη Κορέλλα, Go parents Κοινωνική Λειτουργός – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας