Του Κώστα Βλαχόπουλου
To Editorial του Νόστιμον Ήμαρ
Αυτές τις μέρες τα περισσότερα Βρετανικά Πανεπιστήμια βρίσκονται εν μέσω ενός πρωτοφανούς απεργιακού κύματος που έχει κηρύξει το UCU, το μεγαλύτερο συνδικάτο που δραστηριοποιείται στον χώρο της ανώτατης εκαπίδευσης. 61 Πανεπιστήμια, χιλιάδες καθηγητές, διοικητικό προσωπικό και φοιτητές συμμετέχουν στην 14ήμερη απεργία με στόχο να ανατρέψουν τα σχέδια για εκτεταμένες περικοπές στις συντάξεις των καθηγητών.
Για να αντιληφθούμε το μέγεθος των επιπτώσεων αυτής της απεργίας αρκει να χουμε στο νου μας ότι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Βρετανία απασχολούν χιλιάδες εργαζομένους, έχουν τεράστιους τζίρους κάθε χρόνο, και δραστηριοποιούνται σε ιδιαίτερα κερδοφόρες επενδύσεις. Επίσης, είναι σημαντικό να σημειώσουμε, ότι από την εξέλιξή της κινητοποίησης θα επηρεαστούν πάνω από 1 εκατομμύριο φοιτητές σε ολόκληρη την χώρα, πολλοί από αυτούς προερχόμενοι από το εξωτερικό.
Η κατάσταση στην Βρετανική Ανώτατη Εκπαίδευση δεν είναι αυτή η λουστραρισμένη εικόνα που έχουν κάποιοι στο μυαλό τους. Μέσα σ’αυτά τα πολυφωτογραφημένα και εντυπωσιακά κτίρια των Πανεπιστημίων δουλεύουν άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους αμείβονται με αρκετά χαμηλούς μισθούς, σε σχέση με τον όγκο δουλειάς, αλλά και συγκρινόμενοι με εργαζομένους σε άλλους τομείς της οικονομίας.
Όπως έχουμε αναφερθεί και σε παλαιότερο άρθρο, πολλοί εργαζόμενοι των πανεπιστημίων, διδάσκοντες και ερευνητές απασχολούνται σε ένα ειδικό εργασιακό καθεστώς, έντονα επισφαλές, χωρίς εξασφαλίσεις και δικαιώματα, ενώ τα Zero Hour Contracts είναι πλέον καθεστώς και στα μεγαλύτερα Βρετανικά Πανεπιστήμια. Οι συγκεκριμένοι αποτελούν το σύγχρονο ακαδημαϊκό προλεταριάτο, το οποίο δουλεύει εξαντλητικά ωράρια, και αναγκάζεται συνεχώς να μετακινείται συνεχώς, από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια, χωρίς να έχει την δυνατότητα να καθορίσει σημαντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής, όπως είναι οι κοινωνικές και οι οικογενειακές σχέσεις.
Οι αντιδράσεις μέχρι τώρα από τις διοικήσεις των Πανεπιστημίων δείχνουν πόσο φοβούνται αυτή την απεργία. Υπάρχουν έντονες «παραινέσεις» στους απεργούς να «ξανασκεφτούν αυτό που πάνε να κάνουν», καθώς τα προβλήματα που θα προκληθούν στην εύρυθμη λειτουργία των Ιδρυμάτων θα είναι ανυπολόγιστα.
Μόλις χθες, την πρώτη ημέρα κήρυξης της απεργίας, o Sam Gyiamah, Υπουργός της κυβέρνησης Μέι με το χαρτοφυλάκιο των πανεπιστημίων, κάλεσε τα συνδικάτα να ξανα-κάτσουν στο τραπέζι του διαλόγου, αυτή την φορά χωρίς προϋποθέσεις. Ο ηγέτης των Εργατικών Jeremy Corbyn, έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης προς τους απεργούς και τους κάλεσε για έκτακτες διαπραγματεύσεις με σκοπό να λυθεί το ζήτημα, ενώ δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε από την YouGov δείχνει ότι τα 2/3 των φοιτητών υποστηρίζουν των αγώνα των εργαζομένων.
Οι εικόνες των ανθρώπινων αλυσίδων που σχηματίζονται κάθε πρωί έξω από τα κτίρια των πανεπιστημίων και εμποδίζουν την οποιαδήποτε δραστηριότητα εντός αυτών έχουν αρχίσει και τρομάζουν τους υπεύθυνους για αυτή την κατάσταση. Αν η συμμετοχή συνεχίσει να είναι τόσο μεγαλη όσο ήταν την πρώτη και την δεύτερη μέρα, τότε δεν θα μιλάμε μόνο για την μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία των πανεπιστημίων, αλλά και για έναν νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων μετά από πολλά χρόνια στην Βρετανία.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον “Δρόμο”, τo Σάββατο 24.2.2017
