Του Περικλή Κοροβέση
Το σύντομο πέρασμά μου από τη Βουλή των Ελλήνων θα μπορούσε να ήταν και μια δημοσιογραφική αποστολή στην ορατή εξουσία. Ή τουλάχιστον στη χώρα της νομοθετικής εξουσίας, που καλύπτει την πραγματική εξουσία η οποία πάντα παραμένει αόρατη και εκτός ελέγχου.
Σε αυτό το σημείωμα δεν θα ασχοληθώ με τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, αλλά με την ανθρωπολογία του. Σαν ένα είδος ερασιτέχνη ανθρωπολόγου που παρατηρεί τη φυλή των «πολιτικών» και προσπαθεί να καταλάβει τη νοοτροπία τους και τη συμπεριφορά τους, ανεξάρτητα από το σε ποια παράταξη ανήκουν. Ας ρίξουμε μια ματιά στην υλική τους βάση.
Ο μισθός των βουλευτών είναι ίσος με αυτόν των ανώτατων δικαστών συν διάφορα επιδόματα. Επιπλέον διαθέτουν ένα πολυτελές αυτοκίνητο της αρεσκείας τους και έναν αστυνομικό που δουλεύει χωρίς ωράριο (και όχι σπάνια χρησιμοποιείται και σαν υπηρετικό προσωπικό). Οι βουλευτές έχουν στη διάθεσή τους τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους (μετακλητοί) και έναν επιστημονικό συνεργάτη.
Στην εποχή της ακραίας φτώχειας που μαστίζει τη μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού, αυτά τα προνόμια των πολιτικών μοιάζουν σκανδαλώδη. Αλλά υποθέτω πως ο νομοθέτης, όταν συνέταξε αυτόν τον νόμο, είχε αγαθές προθέσεις. Ηθελε να προστατέψει τον βουλευτή από την εξαγορά, να έχει τα μέσα να κάνει σωστά τη δουλειά του και να ψηφίζει κατά συνείδηση.
Και πάντοτε για το καλό του τόπου και την ευημερία αυτού του λαού. Αλλά όπως ξέρουμε όλοι μας πια, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Γιατί τέτοιος βουλευτής δεν υπάρχει. Αν ψηφίσει κατά συνείδηση και αντίθετα με το κόμμα του, διαγράφεται. Η εκλογή του δεν εξαρτάται πια από το κοινωνικό του έργο, αλλά από την εύνοια του αρχηγού.
Αλλιώτικα, δεν θα μπει σε εκλέξιμη θέση στη λίστα. Και ο ρόλος του βουλευτή περιορίζεται σε ένα «ναι» ή ένα «όχι» σε όλα. Καταναλώνει όλη του την ενέργεια για να βρεθεί σε αρχηγικό περιβάλλον, μια και τα όργανα όλων των κομμάτων (εκτός ΚΚΕ) είναι εικονικά.
Τα όπλα που του χρειάζονται είναι ο τακτικισμός, η ίντριγκα και η εξουδετέρωση του διπλανού ανερχόμενου δελφίνου. Καριέρα για μια άνοδο στην ιεραρχία, δηλαδή μια δουλειά όπως όλες οι άλλες που έχουν πυραμιδική δομή.
Αυτήν την πολιτική φιλοσοφία την κατάλαβε καλά και εγκαίρως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. Οι εκπρόσωποι της πραγματικής εξουσίας (τρόικα) πιστεύω πως δεν θα είχαν κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις – τρόπος του λέγειν βέβαια.
Υποθέτω θα είπαν: «Εμείς υπαγορεύουμε, αυτή είναι η δουλειά μας. Κι εσείς υπογράφετε, μια που η δουλειά σας είναι να λέτε σε όλα «ναι». Και κάνατε μια καλή αρχή με το δημοψήφισμα.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα επικοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν δημοσιευμένα πρακτικά των διαπραγματεύσεων. Υπάρχουν μόνο διαρροές. Και αυτό σημαίνει κυβερνητική δημοσιογραφία που την υλοποιούν δημοσιογράφοι οι οποίοι έχουν λόγους να συντάσσονται με την εξουσία. Αλλά οι νόμοι που ψηφίζονται, πριν εφαρμοστούν, δημοσιεύονται. Υπάρχει τίποτα μνημονιακό που να μην το ψήφισε η κυβέρνηση;
Οι άνθρωποι που λένε σε όλα «ναι» ή «όχι» έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση. Υπακούουν σε μια αρχή, άσχετα αν την πιστεύουν ή όχι, με αντάλλαγμα να χάσουν τον εαυτό τους. Το κενό αυτό καλύπτεται από μια εξουσία. Η εξουσία εδώ λειτουργεί σαν πρέζα.
Σε ανεβάζει κάποια στιγμή, αλλά αυτό δεν έχει διάρκεια. Τότε μεγαλώνεις τη δόση. Και αυτό δεν έχει τέρμα. Ακραίο παράδειγμα είναι κάποιοι αυτοκράτορες που ήθελαν να ανακηρυχθούν θεοί.
Αυτό σημαίνει πως η ζωή των θνητών είναι αναλώσιμη. Δεν μετράει και ούτε ποτέ μετρούσε. Λέει αυτό κάτι για τους άστεγους, άνεργους, μισθωτούς, συνταξιούχους, τους νέους χωρίς μέλλον; Υπάρχουν βουλευτές που δεν έχουν ανοίξει ποτέ το στόμα τους στη Βουλή. Αλλά μονάχα μια λεξούλα τους είναι μαύρο διαμάντι.
Από το «ναι» ή το «όχι» που θα πουν μπορεί να πέσει μια κυβέρνηση ή να σωθεί. Ακόμα και άνθρωποι που βρίσκονται στην κυβερνητική πλειοψηφία, που είχαν τη θέση τους και την εκτίμηση της κοινωνίας, άνθρωποι που ήταν γνωστοί ως αγωνιστές, με φυλακές και εξορίες, που δεν ήταν πολιτικοί, με την πρώτη τους θητεία στη Βουλή μεταλλάχτηκαν αμέσως.
Φαίνεται πως η εξουσία, ακόμα και η ψευτοεξουσία των βουλευτών, είναι μια επικίνδυνη μολυσματική αρρώστια. Δυστυχώς λίγοι έχουν αντισώματα. Αλλά αυτοί σπάνια πολιτεύονται για να γίνουν γρήγορα οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κι αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα.
Αλλά η αρρώστια της εξουσίας φαίνεται πως δεν είναι προνόμιο των επαγγελματιών της εξουσίας. Μοιάζει να είναι διάχυτη σε όλη την κοινωνία. Τα τροχαία εγκλήματα στην Ελλάδα έχουν παραπάνω θύματα από αυτά του «Ισλαμικού κράτους».
Μια άτυπη εγκληματική οργάνωση, αυτή των οδηγών, με όπλο το αμαξάκι τους, οδηγεί με τέτοιο τρόπο που σκοτώνει. Δεν είναι αυτό η απόλυτη εξουσία, με το απόλυτο έγκλημα; Και να πάμε σε πιο μικρά πράγματα.
Ο ακραιφνής ανταγωνισμός που υπάρχει στις καθημερινές μας σχέσεις, σε όλους τους τομείς, δεν είναι σχέσεις εξουσίας που δολοφονούν τη μόνη σιγουριά που έχουμε – την αλληλεγγύη μας; Μέσα από αυτήν απελευθερώνεται ο άνθρωπος και βρίσκει τον εαυτό του και την προσωπικότητά του.
efsyn.gr