Η αδύνατη Επανάσταση

Τρία αποσπάσματα από την «Αδύνατη Επανάσταση» του Πολυμέρη Βόγλη με πολλαπλούς αποδέκτες.

Το πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ που αδρανεί χαρακτηριστικά και αθετεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, το δεύτερο τον κάθε Έλληνα νεοφιλελεύθερο που επικροτεί την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και κεκτημένων και είναι λάτρης του «αόρατου χεριού της αγοράς» και το τρίτο τον χρυσαυγίτη της γειτονιάς μας που όντας πιστός σκύλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που διαλύει ότι απέμεινε στην Νοτιοανατολική αυτή γωνία της Ευρώπης, αρνείται να αποδεχτεί τους αγώνες της εργατικής τάξης για καλύτερες συνθήκες εργασίας, προλειαίνοντας το έδαφος στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, πάντα «για το καλό της πατρίδας.»

Και όπως είπε ο φίλος μας ο Χέγκελ, “Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία”.

Απόσπασμα πρώτο:

«Η κυβέρνηση δεν ήθελε να προχωρήσει ούτε στην φορολόγηση του πλούτου που είχε σωρευτεί στη Κατοχή, για να μην χάσει την υποστήριξη των (παλαιών και νέων) οικονομικών ελίτ, ούτε στην δημοσιονομική εξυγίανση, η οποία θα προκαλούσε τη διαμαρτυρία των υπαλλήλων. Έτσι, εξαρτούσε την επιβίωσή της από την ξένη βοήθεια (τη βοήθεια της UNRRA και το δανεισμό από τη Μεγάλη Βρετανία). Τα όποια μέτρα ήταν αποσπασματικά και βραχυπρόθεσμα και έδειχναν ότι η κυβέρνηση δεν είχε συγκεκριμένο σχέδιο για την σταθεροποίηση της οικονομίας.» – (σελ.103)

Απόσπασμα δεύτερο:

«Μετά τις εκλογές (του 1946), η κυβέρνηση της Δεξιάς (του Κων/νου Τσαλδάρη) υιοθέτησε επιθετική πολιτική απέναντι στον κόσμο της εργασίας.

Απελευθερώθηκαν οι απολύσεις ,με συνέπεια οι εργοδότες να απολύουν χωρίς περιορισμούς και χωρίς αιτιολογία, οι δε απολυμένοι να λαμβάνουν επίδομα ανεργίας το πολύ μέχρι εννέα μήνες, το οποίο ανερχόταν μόλις στο 40% του βασικού μισθού.

Η κυβέρνηση αποφάσισε το διορισμό των επικεφαλής των ασφαλιστικών ταμείων των επαγγελματικών κλάδων, κίνηση με την οποία επεδίωκε να ελέγξει πολιτικά τις ηγεσίες τους, αλλά και να επέμβει στον τρόπο διαχείρισης των αποθεματικών τους. Απώτερος σκοπός ήταν τόσο η ένταξη όλων των ταμείων στο ΙΚΑ, ώστε να διευκολυνθεί ο κεντρικός έλεγχος τους, όσο και η κεντρική ρύθμιση του ύψους των εργοδοτικών εισφορών, στην κατεύθυνση της μείωσης τους.

Τέλος, η φιλελεύθερη πολιτική στην οικονομία, με την κατάργηση όλων των μορφών ελέγχου στην παραγωγή, την εμπορία και τις τιμές των προϊόντων, οδήγησε στην άνοδο των τιμών και την πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων των πόλεων.» – (σελ.185)

Απόσπασμα τρίτο:

«Οι νέες συνδικαλιστικές διοικήσεις συναγωνίζονταν πλέον στην επίδειξη νομιμοφροσύνης.
Έτσι η διορισμένη διοίκηση (από την κυβέρνηση Τσαλδάρη) του Εργατικού Κέντρου Βόλου πρότεινε την Πρωτομαγιά του 1947 στους εργαζομένους να μην απεργήσουν, αλλά να εργαστούν, «για να αποδείξει [η εργατική τάξη] ότι δεν παρασύρεται πλέον από τα πουλημένα όργανα του σλαβοκομμουνισμού και ότι θα μπει εμπόδιο στο εγκληματικό τους όργιο». – (σελ.186)