Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Δεν έχω όρεξη για πρωτοτυπία σήμερα. Ξεκινάω απλά με μια κλισέ αναρώτηση: Ένα δέντρο που πέφτει σε ένα δάσος όπου δεν υπάρχει κανείς κοντά να το δει ή να το ακούσει, κάνει θόρυβο; Πώς ορίζουμε τον ήχο αν όχι ως κάτι που αφού μεταφερθεί με τα ηχητικά κύματα διεγείρει τα αισθητήρια όργανα κάποιου που θα τον κάνουν υπαρκτή αίσθηση; Μια βελανιδιά σαπίζει, γέρνει και πέφτει κάπου στη Βάλια Κάλντα. Δεν υπάρχει κοντά ούτε άνθρωπος, ούτε σκίουρος, ούτε αγριογούρουνο, ούτε αρκούδα, ούτε τίποτα. Εντελώς τίποτα. Ποιος είναι ο ήχος της; Πώς τρίζει ένα γέρικο δέντρο που πεθαίνει μόνο;
- Πριν δυο βδομάδες οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν στην Πολωνία τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους δύναμη που έχουν στείλει στην Ευρώπη απ’ την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Δεκάδες τεθωρακισμένα και φορτηγά έρχονται να προστεθούν στις αμερικάνικες δυνάμεις που υπάρχουν στις χώρες της Βαλτικής αλλά και στην Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Η τελική πρόβλεψη μιλάει για αμερικάνικη βάση στο Ζαγκάν που θα αριθμεί 3500 στρατιώτες, 87 άρματα μάχης και 550 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς στρατευμάτων. Οι ΗΠΑ σφίγγουν τον κλοιό γύρω απ’ τη Ρωσία, προετοιμάζονται για μέλλοντα που θα ουρλιάζουν, προσθέτουν κομμάτια στο παζλ των συμμάχων τους. Στο χωριό μου λένε «αν ακονίζεις το μαχαίρι μπορεί να μη σφάξεις σήμερα το αρνί αλλά κάποια μέρα θα το σφάξεις». Πόσο ακούστηκε αυτή η είδηση; Στα δάση της κεντρικής Ευρώπης τα δέντρα πέφτουν αλλά τα Μέσα Ενημέρωσης φαίνεται να φοράν ωτασπίδες.
- Το ISIS την προηγούμενη βδομάδα κατέλαβε το στρατιωτικό αεροδρόμιο στην πόλη Deir ez-Zor. Μια νίκη μεγάλης σημασίας σε μια εποχή που για την οργάνωση τα πράγματα δεν εξελίσσονταν καλά έχοντας χάσει το Αλέπο, δεχόμενη επίθεση στη Μοσούλη, έχοντας απέναντί της και την Αμερική και τη Ρωσία. Η κατάληψη του αεροδρομίου ουσιαστικά στερεί τις προμήθειες σε φαγητό περίπου στο ένα τέταρτο της πόλης, σχεδόν σε 250.000 κατοίκους κάτι που είναι ικανό να δημιουργήσει μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση. Οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή προειδοποιούν, ο κόσμος τρέπεται μαζικά σε φυγή αλλά τα Μέσα σιωπούν. Σιωπούν όπως έκαναν και όταν μετά την απελευθέρωση του Χαλεπιού οι δυνάμεις του ISIS αποτραβήχτηκαν και πλημμύρισαν το Ίντλιπ. Ποιος άκουσε τι έγινε μετά το «και ζήσαμε εμείς καλά»; Ποιος παρακολουθεί τις διαδρομές των εκπροσώπων του θανάτου; Ποιος νοιάζεται; Ποιος δεν κωφεύει;
- Γράφω το κείμενο Τρίτη βράδυ. Μόλις διάβασα από εθελοντές στη Μυτιλήνη ότι πρόσφυγας εικοσάχρονος από την Αίγυπτο ξεψύχησε ενώ κοιμόταν μέσα στη σκηνή του στη Μόρια. Τα αίτια ακόμη δεν είναι γνωστά. Αύριο θα γίνει η ιατροδικαστική εξέταση και θα τα μάθουμε. Λένε ήδη από αναθυμιάσεις ενώ προσπαθούσε να ζεσταθεί. Εγώ όμως το αρνούμαι. Το πάω παρακάτω μάλιστα. Δε θα είναι απ’ το κρύο γιατί ο κύριος Μουζάλας έχει φροντίσει κι έχει ολοκληρωθεί το… «ξεχειμώνιασμα». Δε θα είναι απ’ την ελλιπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γιατί κάποιες ώρες της μέρας, ορισμένων ημερών, υπάρχουν γιατροί στα καμπ. Παιδίατροι συνήθως αλλά υπάρχουν. Δε θα είναι απ’ την τρέλα, απ’ τις ψυχικές αρρώστιες που γεννά ο εγκλωβισμός, η ανυπαρξία ελπίδας, ο νόστος, η καμιά προοπτική, ο εξευτελισμός της προσωπικότητας, η απραξία, η μοναξιά γιατί αυτά είναι αρρώστιες πολυτελείας, ανάγκες πολυτελείας κι όταν πρόκειται για έναν πρόσφυγα, έναν μετανάστη έχει χίλιους λόγους να πεθάνει, ας μην το κάνει γι’ αυτούς. Δε θα είναι από τίποτα, δε θα έχει πεθάνει το παιδί για κανένα λόγο. Όλα θα έχουν γίνει φυσιολογικά. Όπως φυσιολογικά, αυτή η κυβέρνηση δε θα ακούσει ένα δέντρο του νότου, έναν φοίνικα της Αιγύπτου, έναν ακόμη γιο του ήλιου που θα πεθαίνει στην προσπάθειά του να βρει ζωή, να βρει αξιοπρέπεια κάπου μακριά απ’ το σπίτι του.
Αντί επιλόγου: Θα αλλάξω τον ορισμό. Και θα το κάνω γιατί ο κόσμος μας δεν είναι ανθρωποκεντρικός, δεν είναι καν εμβιοκεντρικός. Θα τον αλλάξω γιατί κάθε κομμάτι πέτρας, κάθε δέντρο, κάθε χούφτα χώμα αισθάνεται τον παλμό ενός σύμπαντος που διαρκώς μεγαλώνει, που διαρκώς αλλάζει, που μεταμορφώνεται μεταμορφώνοντας ταυτόχρονα κάθε μόριο που σε αυτό ενυπάρχει. Ήχος λοιπόν είναι το ξεσκούριασμα, το ξεμούδιασμα του σύμπαντος και η επιλογή μας να ανοίξουμε τα αισθητήρια όργανά μας στα ηχητικά κύματα που στέκονται στην εξώπορτά μας. Όπου και αν βρισκόμαστε. Όσο μακριά ή κοντά στην πηγή του ήχου.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 28.1.2017
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.
