T ου Κώστα Βλαχόπουλου
Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο μεγάλος θριαμβευτής των εκλογών της περασμένης Τρίτης στις ΗΠΑ. Τραμπ και Κλίντον, δύο εξαιρετικά προβληματικές υποψηφιότητες για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, έδωσαν μια μάχη τους προηγούμενους μήνες η οποία δεν έμοιαζε με καμία προηγούμενη. Η ποιότητα των επιχειρημάτων που ακούστηκαν και από τις δύο πλευρές, ο τρόπος διεξαγωγής της πολιτικής αντιπαράθεσης με συνεχείς προσωπικές επιθέσεις και χτυπήματα κάτω από την ζώνη, αλλά κυρίως το προφίλ και η διαδρομή των δύο μονομάχων σφράγισαν την πιο βρώμικη προεκλογική εκστρατεία στην ιστορία των ΗΠΑ.
Οι Αμερικανοί πήγαν στις κάλπες την Τρίτη με διάθεση να τιμωρήσουν το παλιό και φθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Η Χίλαρυ Κλίντον, μια πολιτικός που έχει περάσει από όλες σχεδόν τις βαθμίδες της ιεραρχίας, Υπουργός Εξωτερικών σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τον ρόλο των ΗΠΑ στην παγκόσμια γεωστρατηγική σκακιέρα, με βαθιά διείσδυση στο χρηματοπιστωτικό lobby της Wall Street -αμειβόταν με 220.000 δολάρια από την Goldman Sachs για κάθε ομιλίας της- ήταν η προσωποιποίηση αυτού του συστήματος. Τα πιο περιθωριοποιημένα και απαξιωμένα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας, οι εργατικές λαϊκές τάξεις, και οι απόκληροι του αμερικανικού ονείρου είδαν στο πρόσωπο της Κλίντον έναν άνθρωπο με τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση της χώρας τους, την ολοένα αυξανόμενη ανισότητα την ανεργία και την φτώχεια. Περιοχές που άλλοτε ήταν παραδοσιακά προπύργια των Δημοκρατικών, όπως η Φλόριδα, και το Οχάιο, πολιτείες με μεγάλη ιστορία στο συνδικαλιστικό κίνημα όπως το Πίτσμπουργκ και το Ουισκόνσιν, ψήφισαν μαζικά κατά της Κλίντον και έδωσαν αέρα νίκης στον Τραμπ.
Η αντισυστημικότητα ως βασικό κριτήριο της επιλογής των Αμερικανών πολιτών δεν είναι νέο φαινόμενο. Οι λαοί σε Ευρώπη και Αμερική φαίνεται πως απαξιώνουν ό,τι έχει σχέση με το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε μεταπολεμικά. Εκδηλώνουν μάλιστα τέτοια απέχθεια για τις ελίτ και τους «ειδικούς», που όπως έγραφε και ο Economist πρόσφατα, φτάνουν στο σημείο να αμφισβητούν ακόμα και αληθινά στοιχεία ή προβλέψεις μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από τα συγκεκριμένα κέντρα.
Τα σημάδια υπήρχαν εδώ και καιρό. Η Ευρώπη συνταράχθηκε το περασμένο καλοκαίρι από το ηχηρό μήνυμα που εξέπεμψε το Βρετανικό δημοψήφισμα, ενώ πρωτοεμφανιζόμενοι κομματικοί σχηματισμοί (anti-establishment parties) σαρώνουν σε πολλές χώρες στην γηραιά ήπειρο, από τις χώρες του Βίζενγκραντ μέχρι την Γαλλία την Γερμανία και την Ιταλία. Το δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά τα κόμματα τοποθετούνται στο ακροδεξιό φάσμα του πολιτικού συστήματος με ξεκάθαρα ρατσιστική ατζέντα. Και εδώ έρχεται η ευθύνη της αριστεράς, η οποία δεν έχει καταφέρει να εκφράσει αυτά τα λαικά στρώματα. Αντιθέτως, τα αντιμετωπίζει πολλές φορές με έναν επικίνδυνο ελιτισμό και «χαρίζει» ουσιαστικά στην ακροδεξιά, ψηφοφόρους που άλλοτε ανήκαν ολοκληρωτικά στις προοδευτικές δυνάμεις.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 12.11.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.