Από την Κλεοπάτρα Σταϊκου
Άραγε τι απομένει να γράψει κάποιος για τις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Τίποτα που να μην έχει ειπωθεί, τίποτα καινούργιο και όλα διαφορετικά ειπωμένα. Όλες οι φορές που έφτασα να κοινωνήσω στους ήχους τους , να συμμετέχω στη μυσταγωγία της μουσικής του , να χωθώ βαθιά στα ορύχεια του “πολλές φορές προσπάθησα/μα αυτά τα γαμημένα/αντί να βγουν στα χείλη μου/σφηνώνουν στον αυχένα“.
Η πρώτη μου συναυλία του ήταν το 2003 στο gagarin όπου σχεδόν σκυφτός και με ελάχιστη βλεμματική επαφή με το κοινό του , προσπαθώντας να βρει το κέντρο βάρους του στεκόταν εκεί μπροστά μας σαν να μας προσκυνάει. Γύρω στα 700 άτομα σχεδόν γελούσαμε συνομωτικά για όσα θα ακολουθούσαν.
Πιστεύω πως αυτός ο πυρήνας εκείνης της εποχής, οι σημερινοί 30 κάτι, αποτέλεσαν το βασικό του κοινό την επόμενη δεκαετία. Τους πιστά ορκισμένους οπαδούς του , που τώρα μεγαλώσανε , κάθονται στα καθίσμτα και όχι όρθιοι στο κέντρο των συναυλιών, γίνονται κι αυτοί σταδιακά , ¨διάφανοι”. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να μυήσω αρκετό κόσμο στο δαιδαλώδες αξιακό, στιχουργικό του σύστημα, άλλους με επιτύχια και άλλους με παταγώδη αποτυχία. Αυτοί που μείνανε, με κάνουν να πιστεύω πως όλα τα φάλτσα αυτής της ζωής , κάποτε έρχεται η ώρα που θα δικαιωθούν.
Μετράω 32 αποκόμματα συναυλιών κι ακόμα δεν μπορώ να γράψω όπως πραγματικά θα ήθελα για το Θανάση. Τι με σταματά; Αυτό που σταματά και τον ίδιο να μιλήσει για την επιτυχία του, αυτή η γεννετήσια συστολή του μπροστά στο ανοίκειο, στο ασύλληπτο, στο άυλο. Αυτός ο ρυθμός ” ο κιρκαδιανός“ που επανέρχεται συνεχώς να σου θυμίσει όλα τα διακιώματα που έχεις ως άνθρωπος. Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας. Αυτό που κουβαλάν χρόνια τώρα οι μουσικοί του , οι γυναίκες του, από τη Μάρθα Φριντζήλα, τη Μελίνα Κανά, μέχρι τη Ματούλα Ζαμάνη , οι ερωμένες του επι σκηνής. Το ντοκυμαντέρ “Στα κέρατα του ταύρου” μπορεί να σας λύσει κάποιες βασικές απορίες για τον εθισμό που μπορεί να προκαλέσει ο Θανάσης. Το πιστά εκπαιδευμένο κοινό του , κάνει πια δεύτερες και τρίτες φωνές με απόλυτη ευκολία, γυρίσματα, παύσεις και αλαλλαγμούς , τα γνωρίζει απ’έξω.
Το 2004 στο Λυκαβηττό , ο πρώτος ανοιχτός χώρος που τον παρακολούθησα, έμελλε να με κάνει φανατική του Θανάση. Η πολυχρωμία των μουσικών και η πληθωρική παρουσίας της Μάρθας , έκαναν και τον ίδιο να ξεσηκωθεί και να αρχίσει πια να μας κοιτάει στα μάτια, να μας μιλάει. Ακολούθησαν πολλές συναυλίες , πολλά μπουγελώματα στο ρεφρέν του Πεχλιβάνη μέχρι τη χθεσινή στο θέατρο Βράχων. Όλες να προσθέτουν κάτι στην έντονη επιθυμία μου να τον δω όσες περισσότερες φορές καταφέρω ακόμα. Η παρέα έχει μεγαλώσει , κυριολεκτικά και μεταφορικά, το πιστό ραντεβού του Ιουνίου είναι πια γλυκιά προσμονή. Τρεις ώρες να τον ακούς και όλα σου τα προβλήματα ξεχνιούνται. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος κάπου, κάποτε : “Όπως τα υπόγεια νερά βρίσκουν ρωγμές στο έδαφος και αναβλύζουν, έτσι η πηγή δεν μπορεί να υπερηφανεύται ότι δικό της είναι το νερό, γι’ αυτό πιστεύω υπάρχει ένα σημαντικό ποτάμι ήχων και βρίσκει ρωγμές στα κεφάλια κάποιων και αναβλύζει”. Σωθήκαμε που συμβαίνει με “κάποιους” και όχι με όλους.