Μετά από έναν χρόνο βιοπολιτικής, η Κυβέρνηση πετάει λευκή πετσέτα στην αντιμετώπιση του κορονοϊού από τώρα ως τον Σεπτέμβριο. Αυτό που λέει είναι «ο καθένας μόνος του και το κρίμα στον λαιμό σας».
- του Κωνσταντίνου Π.
Το δόγμα που επικρατεί είναι πως για όσα γίνονται φταίει ο κόσμος που δεν συμμορφώθηκε στα όσα πρόσταζε αυτή η Κυβέρνηση. Αν ο κόσμος είχε συμμορφωθεί, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε – αυτό λέει.
Άραγε τι είναι ο κόσμος; Μήπως είναι στρατιωτάκια που μπορείς να μετακινείς κατά βούληση, χωρίς άλλους παράγοντες να επηρεάζουν τη συμπεριφορά αυτού; Άραγε είναι απλά «κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν» και βγαίνουν σε πορείες, συναθροίσεις, πάρτι και γάμους; Ανήκουν όλοι αυτοί σε ένα καλάθι; Η λογική λέει πως όχι. Αλλά η λογική της Κυβέρνησης θέλει να βλέπει κάθε έναν ως μέρος μιας μηχανικής μάζας, την οποία η ίδια πίσω από ένα γραφείο και με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να προστάζει.
Γύρω από αυτή τη λογική κινήθηκε η βιοπολιτική στην Ελλάδα. Προσταγή σε μια μάζα-μηχανή. Σαν να έχεις μπροστά σου έναν υπολογιστή. Λογική που έπρεπε και πρέπει να συμβαδίζει με κάποιους βασικούς πυλώνες που υπήρχαν πριν την πανδημία: ενίσχυση της καταστολής, ενίσχυση της βιομηχανίας και του Κεφαλαίου, ενίσχυση του στρατού.
- Η πανδημία εργαλειοποιήθηκε για να νομιμοποιήσει το σκληρό μαρκάρισμα σε ΜΜΕ, στον δρόμο, στην πολιτική δράση και στον πολιτικό λόγο.
- Η πανδημία εργαλειοποιήθηκε, επίσης, για να περάσει το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, για το τελικό χτύπημα στο 8ωρο και την απεργία, για τη deus ex machina (όπου deus = κράτος) σωτηρία τραπεζών και εταιριών, για αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις.
- Και τέλος, η πανδημία (και η Τουρκία) εργαλειοποιήθηκε για ωραίες αγορές, αλλά και εξορμήσεις στην Αφρική και συνεργασίες με «κράτη που μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, για ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή» όπως η Σ. Αραβία.
Έτσι λοιπόν, ξεκινάει ένα παιχνίδι παραλόγου.
Δεν γίνεται να έχεις ενίσχυση των άνωθεν σε συνδυασμό με ενίσχυση της Υγείας, νέες δομές για τις ανάγκες της δια ζώσης μάθησης, γρήγορο και αποτελεσματικό σύστημα ιχνηλάτησης κρουσμάτων και απομόνωσης των νοσούντων, ενίσχυση των ΜΜΜ.
Δεν γίνεται να έχεις τα παραπάνω σε συνδυασμό με «φιλο-λαϊκή διαχείριση» των πόρων και των επιδομάτων. Καταλήγουμε μέσω μονόδρομου στο λοκντάουν, στις μίζες στα ΜΜΕ – η ιδιοκτησία των οποίων είναι μέρος του σκληρού Κεφαλαίου της χώρας (και προφανώς αυτά θα κάνουν την χάρη να ξεκινήσουν μία προπαγάνδα δίχως αύριο) – στα ιμιτασιόν μέτρα και στα «ακορντεόν». Καταλήγουμε ότι ο τουρισμός έπρεπε να ανοίξει. Όλα αυτά, δεν είναι απλώς πράγματα που «δεν γινόταν αλλιώς», αλλά πηγάζουν ακριβώς από το γεγονός ότι οι βασικοί πυλώνες δεν σταμάτησαν ποτέ να έχουν προτεραιότητα.
Η αντίληψη της Δεξιάς για τις μάζες και τα θέλω της Αστικής Τάξης και του Κράτους της μας έβαλε σε έναν φαύλο κύκλο, όπου τα πάντα λύνονται με λοκντάουν. Ναι, άλλα τι γίνεται με τα προβλήματα που παράγει το [ταξικό] λοκντάουν;
Τι γίνεται με την κούραση, με τα ΜΜΜ, με την άνιση κατανομή των πόρων, με την ανεργία, με τις χαμένες δουλειές, με τις εργατικές και λαϊκές γειτονιές, με παιδιά μακριά από γονείς, με πρόστιμα δεξιά και αριστερά, με την καταστολή, με χαμένες ζωές συγγενών, γνωστών και φίλων, με τα ψυχολογικά προβλήματα σε έξαρση, με τις αυτοκτονίες, με την όξυνση της ενδοοικογενειακής βίας, με τους μετανάστες κλεισμένους σε μοντέρνες φυλακές; Κούραση και ξεσπάσματα.
Κάθε ακορντεόν αποτελεί μία επιπρόσθετη κούραση που θυμίζει μαθηματική ακολουθία. Οι διάφορες έρευνες για τα κυρίαρχα συναισθήματα των νέων τα λένε όλα. Έτσι λοιπόν, έχουμε διαδηλώσεις, ο αριθμός συμμετοχής στις οποίες μέσα σε έναν χρόνο πολλαπλασιάστηκε.
Σε όλα αυτά, λοιπόν, δύο απαντήσεις δίνει το παραπάνω σύμπλεγμα Δεξιάς και Αστικού Κράτους:
- cash
- αστυνομία
Με ρίσκο (δικό της, αλλά το πληρώνουμε εμείς) να προλάβουμε τα εμβόλια – λες και αυτά είναι η τέλεια σωτηρία.
Ως “cash” εννοούμε όλο το χρήμα που έχει μοιράσει η Κυβέρνηση, πολλές φορές χωρίς σωστά κριτήρια. Μία κακή (διότι είναι ταξική) διανομή, όπου επιχειρηματίες χωρίς ανάγκη πήραν γενναίες ενισχύσεις, ενώ ο αυτοαπασχολούμενος, ο εργαζόμενος, ο έμπορος έχει μείνει στο έλεος του Κράτους και των παιχνιδιών της Κυβέρνησης, στο έλεος των «θέλω» του Μεγάλου Κεφαλαίου. Ο εργαζόμενος, εκτός της κακής διανομής πόρων, έχει να αντιμετωπίσει πολλές φορές τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στον χώρο δουλειάς, την εντατικοποίηση μέσω της τηλεργασίας, τα επικίνδυνα ΜΜΜ, την ανεργία, την ενίσχυση της επισφάλειας και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με το (2), την καταστολή, τον έλεγχο – τακτική η οποία κάποια στιγμή μετέτρεψε τις ζωές πολλών σε σπίτι-δουλειά-σπίτι-δουλειά, σε συνδυασμό με την καταστροφική πολιτική στα ΜΜΜ, την ενίσχυση του άγχους και της επισφάλειας.
Άρα τι έχουμε; Έναν φαύλο κύκλο όπου οι λύσεις δημιουργούν προβλήματα, τα οποία λύνονται με τις ίδιες λύσεις που τα δημιούργησαν! Και μάλιστα, τι λένε κάθε φόρα που κάτι πάει στραβά; Αφήνοντας στην άκρη όλα τα παραπάνω, «φταίει ο κόσμος». Τι σημαίνει αυτή η φράση; Περισσότερη αστυνόμευση και καταστολή, παραβλέποντας όλα τα παραπάνω προβλήματα. «Έτσι είναι αυτά, δεν γίνεται κάτι άλλο. Μήπως πρέπει να αναλάβει και ο στρατός για να βάλουμε μυαλό;»
Φταίει ο Άλλος λοιπόν. Ο κόσμος, οι αριστεροί, ο Ερντογάν, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι λοιμωξιολόγοι, οι γιατροί, οι επιστήμονες που δεν βγάλαν γρήγορα εμβόλιο, όσοι μιλάνε και διαμαρτύρονται. Όλα αυτά τα έχουμε ακούσει. Πάντα, η παρουσίαση ενός εχθρού είναι ο τέλειος τρόπος να συσπειρώσεις το σώμα γύρω από την κεφαλή, τον αυταρχισμό γύρω από τον φορέα της, τη συνείδηση ενός μέρους του λαού γύρω από έναν φορέα λύτρωσης, κόντρα στον τάδε ή στον δείνα εχθρό. Όποτε κάτι στραβώνει, εμφανίζεται ως δια μαγείας η προκλητική Τουρκία, κάποιο σκάνδαλο του ΣΥΡΙΖΑ, η νοοτροπία «είμαστε το λιγότερο κακό ως πολιτική επιλογή» ή «δεν υπάρχει εναλλακτική», ενώ ταυτόχρονα εξαφανίζονται οι αρνητικές αντιδράσεις στα σόσιαλ μίντια για να μην φανούν στην τηλεόραση, η μπάλα φεύγει στην εξέδρα, το φταίξιμο αποδίδεται στον κόσμο για να δικαιολογείται η καταστολή, οι συνδικαλιστές στοχοποιούνται και χάνουν τις δουλειές τους.
Σαν ντόμινο που κράτησε έναν χρόνο, φτάνουμε στο σήμερα. Το cash, δηλαδή το (1), (μάλλον) στερεύει. Μας μένει η δεύτερη λύση λοιπόν. Η αγορά, λόγω των παραπάνω, πρέπει να ανοίξει, το (χαζό) ρίσκο δεν βγήκε, οι τουρίστες πρέπει να έρθουν, τα εμβόλια πρέπει να γίνουν. Όλη η βιοπολιτική, όπως ήταν επόμενο, έβγαλε όσους πρέπει κερδισμένους, και εμάς μας οδηγεί στο σχήμα «ας επιβιώσει ο καλύτερος μέχρι τον Σεπτέμβριο, προσευχηθείτε να εμβολιαστείτε». Όλη η βιοπολιτική της Κυβέρνησης, την αναγκάζει να «ανοίξει», προσπαθώντας να το κάνει «ελεγχόμενα», ενώ τα κρούσματα καλπάζουν και ακόμα και τώρα, ενίσχυση του ΕΣΥ δεν φαίνεται στον ορίζοντα, ούτε καν σε βραχυπρόθεσμο χρόνο με επίταξη των Ιδιωτικών Κλινικών, οι οποίες είναι επίσης μέρος του κοινού παρονομαστή που «κυβερνάει αυτόν τον τόπο», της Αστικής Τάξης.
Αυτό είναι η «λευκή πετσέτα».
Τι να κάνει η ατομική ευθύνη, όταν το περιβάλλον στο οποίο αυτή πρέπει να ασκηθεί, δρα ως υπονομευτικός παράγοντας της ίδιας;
ΥΓ: Το ότι αρκετά κυβερνητικά στελέχη είναι Λουδοβίκοι και Αντουανέτες, που γράφουν τα ίδια τους τα μέτρα στα παλιά τους τα παπούτσια, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα σε όλο αυτό το μπάχαλο. Είναι μία προσβολή, είναι συμπεριφορά που δείχνει ποιος κάνει κουμάντο εδώ. Είναι ένα δόλωμα για να κάνουν τον καθένα να πει «αφού το κάνουν αυτοί, ε τότε θα το κάνω κι εγώ». Κι εκεί, φαίνεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο, διότι ο δεύτερος θα φάει το πρόστιμο.