Από τον Νίκο Νικολέτο
Ο όρος Polizeistaat στη γερμανική ορολογία σημαίνει το αστυνομικό κράτος, ήτοι έναν κρατικό σχηματισμό-μηχανισμό ο οποίος χρησιμοποιεί κατά κόρον την κατασταλτική πολιτική, εκφραζόμενη από την αστυνομία, για να κατευνάσει λαϊκά κινήματα ευρείας ή ελάχιστης ισχύος και οιονδήποτε φαντάζει εχθρός της εξουσίας. Το αστυνομικό κράτος αντικαταστάθηκε από το κοινωνικό κράτος ή αλλιώς το κράτος δικαίου τον 20ο αιώνα, όπως έγραφε πριν έναν αιώνα περίπου ο Max Weber, αναφερόμενος στο κράτος ως τον μοναδικό και αδιαμφισβήτητο κάτοχο του μονοπωλίου της άσκησης της νόμιμης βίας.
Το κράτος δικαίου προϋποθέτει ισονομία, δικαιοσύνη καθώς και πολιτικά και ατομικά δικαιώματα. Αυτά της τρίτης γενιάς παρέμειναν πάντα στο πεδίο της διακήρυξης. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια καθίσταται ολοένα σαφέστερο πως οι κατακτήσεις των λαϊκών μαζών τον προηγούμενο αιώνα είχαν ημερομηνία λήξης. Οι πολιτικές ελευθερίες εξανεμίζονται στη δίνη του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος προσεγγίζει οτιδήποτε και οιονδήποτε με όρους αγοράς, από τα αγαθά και υπηρεσίες μέχρι και τις διαπροσωπικές σχέσεις και τον έρωτα.
Ο παραγκωνισμός του κοινωνικο-προνοιακού κράτους φέρνει στην επιφάνεια ένα οιονεί κράτος με χαρακτηριστικά του προαναφερθέντος αστυνομικού κράτους, με αποτέλεσμα να επιβεβαιώνεται το ότι τα δικαιώματα μας κατακτώνται καθημερινά και διαρκώς. Η αστυνομία προβάλλεται ως σημαντικότερη από τον παιδαγωγό και τον επιστήμονα, με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο, ο οποίος είναι η ποινική χειραγώγηση των γκετοποιημένων ανθρώπων και των εξαθλιωμένων-”λούμπεν”, που είναι ο πληθυσμός που περιττεύει. Συνεπώς, η φυλακή και οι ανθρωποφύλακες παρουσιάζονται αυτονόητα χρήσιμοι στη κοινωνία.
Βλέπουμε συνεχώς στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα μια διάχυτη παρουσία αστυνομικών, οι οποίοι άλλοτε προφυλάσσουν τα πρώην γραφεία του ΠΑΣΟΚ, άλλοτε υπουργούς και άλλοτε εμάς από τους ”στυγνούς μετανάστες”. Αυτά σε συνδυασμό με την υπέρμετρη άσκηση βίας σε διαδηλώσεις ή σε συλλήψεις σε σωρό υπογραμμίζουν ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η καταστολή σκότωσε την πρόληψη, η πρόνοια νικήθηκε από το αόρατο χέρι της αγοράς και ότι ο άνθρωπος ακινητοποιήθηκε στη θέα του γκλοπ που κραδαίνει ο κάθε ημι-ανεγκέφαλος ένστολος.
Η αστυνομία, η αγαπημένη θεραπαινίδα του κράτους, καπιταλιστικού και ”σοσιαλιστικού”, αποτελεί προσβολή του ανθρώπου, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του αισθαντικού όντος μέσα μας. Σε μια ανθρώπινη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει μπάτσος, αστυφύλακας ή χωροφύλακας. Το υπουργείο προστασίας του πολίτη πρέπει αμέσως να μετονομαστεί σε υπουργείο προστασίας της ελίτ. Από ένστολους που δεν διστάζουν να ασκήσουν βία σε ανήλικους ή σε ηλικιωμένους. Από ένστολους που, συνειδητά και μη, κάνουν πραγματικό κακό στην κοινωνία, μια και διαπνέονται από τα ίδια ”ιδανικά”.
Το ”δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί το ίδιο” ίσως ισχύει, αλλά ο ρόλος του κάθε αστυνομικού είναι κοινός και δεν είναι άλλος παρά ο υπηρετικός στο κράτος. Στο σημείο που η ανοχή ριζώνει η σκιά του αστυνομικού κράτους μεγαλώνει και θα μας καλύψει όλους.
Ο μπάτσος είναι η εξώπορτα στο κτήριο της εξουσίας. Είθισται να μπαίνουμε από την πόρτα, όχι από τα παράθυρα. Αλλιώτικα, θα αχνοφαίνεται το πολυαγαπημένο των ολιγαρχών Polizeistaat.