“Ποτέ δεν είδα άνθρωπο ν’ αγναντεύει, Με λαχτάρα τόση στη ματιά, Αυτό που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό”
(Όσκαρ Ουάιλντ, Η Μπαλάντα της Φυλακης του Ρέντινγκ)
Δε χρειάζονται πολλά για να γράψεις για τον Όσκαρ Ουάιλντ, για τις σκέψεις και τις λέξεις του. Αρκεί μιαν αφορμή και το πληκτρολόγιο ξεκινάει να χορεύει δηλώνοντας ευτυχία. Πώς είναι κάτι πόλεις που είναι ολόκληρες ένα μουσείο, που αρκεί να έχεις ανοιχτά τα μάτια, να στρίψεις οπουδήποτε το κεφάλι για να δεις κάτι όμορφο, κάτι που κουβαλάει στα χαράγματα και τις καμπύλες του ιστορία και τέχνη; Έτσι, ακριβώς έτσι είναι τα βιβλία, τα ποιήματα, τα παραμύθια του. Κάθε πρόταση και λόγος να στήσεις αντίσκηνο να ξεκαλοκαιριάσει το μυαλό σου, να αγαλλιάσει η ψυχή σου.
Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντιγκ είναι το ποίημα που έγραψε για τον εκεί εγκλεισμού του. Παρότι η φυλάκισή του ήταν η αρχή του τέλους για τον συγγραφέα Ουάιλντ, παρότι μετά από αυτό τον εγκατέλειψαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί, ο ίδιος είπε ότι τα δυο σπουδαία ορόσημα της ζωής του ήταν η Οξφόρδη που τον έστειλε ο πατέρας του και η φυλακή που τον έστειλε η κοινωνία. Εκεί μέσα ταυτίστηκε με τους έγκλειστους, μπήκε στο πετσί και τα μάτια των συγκρατούμενών του, έγραψε για την απόγνωση, τον πόνο, τον τρόπο που χάνονται και οι τελευταίες ελπίδες τους. Μίλησε για μετάνοια και συγχώρεση. Πήρε τη χειρότερη εμπειρία, αυτήν που ταυτίζεται με τη στέρηση της ελευθερίας, και την εξύψωσε με τις λέξεις του σε ουρανούς που μένουν ανεξίτηλα γαλάζιοι. Τέτοιοι που να τους κοιτάμε σήμερα, 115 χρόνια απ’ το θάνατό του (30 Νοέμβρη του 1915) και να παίρνουμε δύναμη για τα δικά μας κείμενα των χαμένων ελπίδων μας.
“Δεν ξέρω αν οι νόμοι είναι άδικοι Ούτε και δίκαιοι αν είναι ή σωστοί, Μα κείνο που όλοι οι καταδικασμένοι το γνωρίζουνε, Είναι πως δεν μπορούν τα τείχη να περάσουν ζωντανοί, Και πως κάθε μέρα σαν χρόνος μοιάζει, Χρόνος δίχως τέλος και αρχή.”
Η KollektivA είναι αγαπημένη ελληνική μουσική μπάντα. Ευαισθητοποιημένη απ’ την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της με καθετί που συμβαίνει εκεί έξω και προσπαθεί να διαλύσει τη ζωή μας. Έτσι πριν δυο χρόνια τα παιδιά της μπάντας είχαν την ιδέα κι έκαναν το δίσκο “Μια απάντηση” θέτοντας το ερώτημα “μπορεί το τραγούδι να είναι η απάντηση στο φασισμό”; Έτσι πέρυσι έκαναν δίσκο πάνω στο ποίημα του Ουάιλντ “Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ” και φέτος, σε λίγες μέρες, το ανεβάζουν και ως ολοκληρωμένη πρόταση μουσικοθεατρικής παράστασης. Αυτή ήταν και η αφορμή μου να γράψω σήμερα για τον αγαπημένο λογοτέχνη. Μια παράσταση που θα παίζει στο δίπολο “εγκλεισμός-απελευθέρωση” δεν μπορεί παρά να φωταγωγεί το επίκαιρο βάζοντας σημάδια “στέρησης ελευθεριών και απόγνωσης” σε κάθε σημείο του παγκόσμιου χάρτη.
Η παράσταση θα ξεκινήσει στις 12 Δεκέμβρη και θα παιχτεί για τέσσερα Σάββατα στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ New Star Art Cinema σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπεκιάρη και θεατρική μεταφορά της Χριστίνας Μητροπούλου. Είναι πρότασή μου όπως και κάθε παράσταση που μας παίρνει απ’ το χέρι και μας ξεστρατίζει απ’ την επανάπαυση.