Δημήτρης Κούλαλης για το Νόστιμον Ήμαρ
Λίγες ώρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στην «Προμενάντ ντεζανγκλέ» οι δακρύβρεχτοι τηλεοπτικοί μονόλογοι, τα κροκοδείλια δάκρυα και η πολεμική ρητορεία έδιναν και έπαιρναν. Πρώτος άνοιξε το χορό ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς, ο οποίος δήλωσε: «Βρισκόμαστε σε πόλεμο, τον οποίο ξεκίνησαν οι τρομοκράτες. Η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα, μια μεγάλη Δημοκρατία και δεν θα επιτρέψει την αποσταθεροποίησή της, ούτε θα υποκύψει σε τρομοκρατικές απειλές. Δεν θα υποκύψουμε»· ενώ, λίγο αργότερα, η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, διακήρυττε ότι «πρέπει να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας να νικήσουμε αυτούς τους βάρβαρους δολοφόνους που θέλουν να καταστρέψουν τον τρόπο ζωής μας».
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν, της κ. Μέρκελ, του Ρώσου προέδρου, του Ταγίπ Ερντογάν κ.α. Όλοι συντονισμένοι στο ίδιο τέμπο.
Είναι, όμως, έτσι;
Η Ευρώπη βρίσκεται επαπειλούμενη εξαιτίας των πολεμιστών του «ισλαμικού σκοταδισμού» που ξαφνικά μια ωραία πρωία «την είδαν» Πορθητές και είπαν να καταστρέψουν τον πολιτισμό μας;
Όχι, δα!
Με μια πιο προσεκτική ματιά στα γεγονότα θα διαπιστώσουμε ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο η Γαλλία, αλλά και οι περισσότερες χώρες της Δύσης, βρίσκονται σε πόλεμο με το φερόμενο «Ισλαμικό Κράτος» – τώρα βέβαια, είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν να μην μπορείς να διαλύσεις κοτζάμ Δύση έναν εχθρό που είναι εκτατός, είναι «κράτος», αλλά αυτό δεν είναι επί της παρούσης-· τόσο στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ όσο και σε άλλα μέτωπα, που εκτείνονται από τη βόρεια και τη δυτική Αφρική μέχρι την Ασία, κεντρική και νοτιοανατολική, δεν είναι άλλος από την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Οι επεμβάσεις της «ανάπτυξης», «του εκδημοκρατισμού» , «ενάντια στα χημικά όπλα», της «ανθρωπιστικής βοήθειας» και της ένταξης των… ‘’βαρβάρων’’ στην οικογένεια του «ελεύθερου κόσμου», γέννησαν, εξέθρεψαν και γιγάντωσαν το τέρας του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Όσοι τώρα ποιούν την νήσσαν και δηλώνουν έκπληκτοι που εκατοντάδες νέοι, μάλιστα Ευρωπαίοι πολίτες, επανδρώνουν τις γραμμές της πιο σκοταδιστικής και μισάνθρωπης εκδοχής της ισλαμικής θρησκείας, είναι οι ίδιοι που πριν μερικά χρόνια εξόπλιζαν το Μέτωπο της αλ Νούσρα, στοχεύοντας στην ανατροπή του Άσαντ, με κανόνια, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικούς πυραύλους.
Εκείνοι που σήμερα στο όνομα της δημοκρατίας ετοιμάζουν νέες χερσαίες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας, που, όπως έχει παραδεχτεί ο υπουργός Αμύνης, εδώ και αρκετό καιρό, πριν το «Σαρλί Εμπντό», έχει στείλει εκατοντάδες κομάντος, οι οποίοι επιχειρούν στη βόρεια Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, αλλά και την Αφρική· εκείνοι που καθημερινά είτε μέσα από την τηλεόραση, είτε από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων καταδικάζουν οποιαδήποτε λαϊκή διεκδίκηση, οι «εξτρεμιστές της συναίνεσης και της νομιμότητας», είναι εκείνοι που τώρα «περιβάλλονται όλο βιασύνη, την τήβεννο των πατεράδων της πατρίδας – ξανακουρδίζοντας τους κούκους των ρολογιών μας- για να μας υπενθυμίσουν τις ίδιες κοινοτοπίες, προς υπεράσπιση της πολιτειακής τάξης και της ίδιας εθιμοτυπικής ασημαντότητας περί προάσπισης του πολιτεύματος».*
Τις… «αβλεψίες» αυτών των τιμητών της δημοκρατίας πληρώνει τώρα η Ευρώπη.
Αρκεί μια ανάγνωση του πορίσματος της διερευνητικής επιτροπής του γαλλικού κοινοβουλίου για τις μαζικές δολοφονίες του 2015 για να καταλάβει κάποιος τη συνεισφορά τους στη δημοκρατία και την ελευθερία.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το πόρισμα, οι μακελάρηδες του «Σαρλί Εμπντό», ήταν γνώριμοι των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που γνώριζαν τις κινήσεις τους από το 2010, αλλά, αδιευκρίνιστο ακόμη το γιατί, σταμάτησαν να τους παρακολουθούν το 2015. Ακόμη, προκύπτει πως ο Κουλιμπαλί -ο υπεύθυνος της σφαγής στις Βρυξέλλες-, είχε προμηθευτεί τον οπλισμό του από έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας, φανατικό αντιμουσουλμάνο, ονόματι Κλοντ Ερμάντ, τελείως ανενόχλητος από την Ασφάλεια.
Το ίδιο «απρόσεκτες» ήταν οι Αρχές με τον εγκέφαλο της τριπλής επίθεσης του Νοεμβρίου στο Παρίσι, Σαλάμ Αμπντεσλάμ, γνωστό για τις σχέσεις του με τον «ΙSIS», οι οποίες, κι ενώ είχε προηγηθεί η σύλληψη του στην Τουρκία, πιάστηκαν στον ύπνο.
Κι όλα αυτά, την ίδια ώρα που ο πρόεδρος της επιτροπής, Ζορζ Φενέκ, δήλωνε πριν λίγο καιρό στη ‘’Μοnde’’ ότι τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας- που καταλύουν κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας και δικαιωμάτων- τα οποία τέθηκαν σε εφαρμογή το Γενάρη του 2015, δεν ήταν ικανά να σταματήσουν τους φανατικούς που ήταν έτοιμοι να ζωστούν με εκρηκτικά και να πεθάνουν.
Κι εδώ, λοιπόν, εγείρονται τα εξής ερωτήματα.
Πρώτον, γιατί, άπαξ και η μονιμοποίηση των μέτρων καταστολής δεν απέτρεψε ένα εκ νέου τρομοκρατικό χτύπημα, το οποίο αυτή τη φορά δεν απαιτούσε για την υλοποίησή του στρατιωτικό εξοπλισμό ή την αρωγή της τεχνολογίας, διατηρείται και εντατικοποιείται η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας των πολιτών;
Δεύτερον, γιατί, για ένα αστυνομικής φύσεως ζήτημα ασφάλειας, επιστρατεύεται ο στρατός, από τη στιγμή μάλιστα που η αστυνομία, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, έχει εφοδιαστεί με υπερσύγχρονο οπλισμό ικανό να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε απειλή εντός των συνόρων;
Μήπως τελικά, ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός, αλλά… εσωτερικός;
Ή, για να το πούμε πιο γλαφυρά, μήπως έρχεται να επιβεβαιωθεί ο Χάγεκ, ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος έλεγε ότι «ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να γίνει εξίσου καταπιεστικό με τη χειρότερη δικτατορία»;
Δεν ξέρουμε. Μήπως;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι, παρόλο που τα συμβάντα δείχνουν να έχουν ιστορική μοναδικότητα, οι τακτικές στη διελκυστίνδα της εξωτερικής πολιτικής δεν αλλάζουν.
Ό,τι έγινε στο Αφγανιστάν πριν από 25 χρόνια, με τον «φίλο» του κυρίου Μπρζεζίνσκι, Οσάμα Μπιν Λάντεν, τον οποίο η εφημερίδα « Τhe Independent» τον παρουσίαζε, Δεκέμβριος του ’93 , ως τον «αντισοβιετικό μαχητή-που- θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη»· το ίδιο γίνεται και τώρα με τον «ΙSIS».
Αυτοί ήταν οι σύμμαχοι των ‘’δημοκρατών ‘’ της Δύσης.
Άνθρωποι κυνικοί, χωρίς δισταγμούς και άλλες συναισθηματικές «ηλιθιότητες» που έχουν αιματοκυλήσει ολόκληρες περιοχές, καθιστώντας τες έναν ερειπιώνα, μια γωνιά νεκροζώντων πλασμάτων που γνώρισαν την πιο τερατώδη μορφή της ανθρώπινης φύσης, τoυς δολοφόνους του κέρδους.
*(Τζ. Σανγκουινέτι, Περί της τρομοκρατίας και του κράτους, μετάφραση Κώστας Κουρεμένος. – 2η έκδ. – Αθήνα : Ύψιλον, 1982)