*του Μάκη Γεφυρόπουλου
«Ρε συ κοίτα δω ένα ξέκωλο που θέλει να τη σεβόμαστε κιόλας! Άντε πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο, που βγάζεις και γλώσσα σε μένα μωρή. Ρε, γνωρίζεις ποιος είμαι εγώ;»
«Μάνα δεν έχει; Πώς την αφήνει να κυκλοφορεί έτσι έξω; Αν ήμουν ο πατέρας της θα την έκανα μπλε μαρέ στο ξύλο.»
«Α, τι ξετσίπωτη! Στα δικά μου χρόνια αν βγαίναμε με τα μπούτια και τα στήθια φόρα παρτίδα έξω, σε κοινή θέα, δε θα βρίσκαμε την πόρτα του σπιτιού μας ανοικτή. Μετά φωνάζουν για σεξισμό και παρενοχλήσεις και άλλες τέτοιες παλαβομάρες. Άνδρες είναι, λογικό δεν είναι να αφρίσουν μπρος στη θέα του γυμνού; Άσε, ξέρω εγώ τι σου λέω. Αυτές ευθύνονται για όλα. Ξεσηκώνουν και τα δικά μας τα κορίτσια που είναι φρόνιμα.»
Η έμφυλη βία είναι μία μάστιγα. Μία ντροπή της ελληνικής κοινωνίας με ιστορία αιώνων. Χρόνο με τον χρόνο αντί να μειώνεται με την υποτιθέμενη πρόοδο, αυξάνεται με σταθερούς και αδυσώπητους ρυθμούς, με τα θύματα της εν λόγω λαίλαπας να περιστρέφονται συντριπτικά γύρω από το γυναικείο φύλο.
Γυναίκες κάθε ηλικίας. Γυναίκες από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Γυναίκες με πανεπιστημιακή μόρφωση. Γυναίκες του καθημερινού μόχθου. Όλες τους έχουν ένα κοινό σημείο σύγκλισης και αυτό δεν είναι άλλο από το στίγμα της οδύνης. Της ανημποριάς και του παθητικού τρόμου.
Οικογένειες που εξακολουθούν να λειτουργούν στα πλαίσια μίας επιθετικής πατριαρχικής παράνοιας που καταστρέφει παντελώς τα αθώα παιδικά όνειρα. Επιχειρήσεις και λοιποί χώροι εργασίας που καταστέλλουν ασύστολα τις επαγγελματικές φιλοδοξίες των γυναικών. Κοινωνίες που προάγουν τον ξυλοδαρμό και τους βιασμούς, δικαιώνοντας τους θύτες, στιγματίζοντας παράλληλα τα θύματα.
Ένας αποτρόπαιος φαύλος κύκλος. Μία φυλακή που εγκλωβίζει τις συνειδήσεις και κατασιγάζει τις ισχνές ικεσίες για βοήθεια.
Κατά μία θλιβερή έννοια όλες οι γυναίκες είναι θύματα βιασμού. Είναι τα θύματα ενός κεκαλυμμένου κατ’ εξακολούθηση βιασμού που μπορεί εύκολα να πάρει την υποκριτική μορφή της κοινής γνώμης, μίας παραδειγματικής τιμωρίας, ενός αυστηρού dress code ή ακόμα και τα περιοριστικά μέτρα μίας ανελευθερίας, στο όνομα πάντα της τιμής και των χρηστών ηθών για τα αλλήθωρα μάτια του κόσμου.
Μερικές φορές ο πιο επικίνδυνος τρόμος είναι ο μη φυσικός, ο υπόρρητος, αυτός δηλαδή που μένει να αιωρείται επιθετικά ζοφερός πάνω από τα κεφάλια των πληθυσμών μειονεξίας, ως άλλη αδηφάγα πατριαρχική σπάθη, στο πλαίσιο ενός απέραντου καπιταλιστικού νεκροταφείου, από το οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος αισιοδοξίας.