Μισθοί 275 ευρώ, «σκοτεινές» συμβάσεις και εκβιασμοί, είναι η ζοφερή πραγματικότητα που καταγγέλλουν στην «Εφ.Συν.» οι καθαρίστριες στην εργολαβική εταιρεία ICM που εργάζονταν στις εγκαταστάσεις του «Taxis» στο υπουργείο Οικονομικών.
“Θέλω να επιστρέψουν στη δουλειά τους οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Και να σταματήσει το Δημόσιο να κάνει πλούσιους εργολάβους, που μας εκμεταλλεύονται για 250 ώς 300 ευρώ τον μήνα, ενώ μας βάζουν να υπογράφουμε χαρτιά για χρήματα που δεν παίρνουμε». Η Κατερίνα (τα πλήρη στοιχεία της στη διάθεση της «Εφ.Συν.»), 56 ετών, χωρισμένη, με δυο παιδιά στο πανεπιστήμιο, δούλευε τους τελευταίους 10 μήνες ως καθαρίστρια στην εργολαβική εταιρεία ICM, με 6ωρη απογευματινή βάρδια, στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Πληροφορικής, που ανήκει στο υπουργείο Οικονομικών. Μαζί με άλλες 8 γυναίκες καθάριζε κατά μέσο όρο πάνω από 2.000 τετραγωνικά μέτρα κάθε μέρα, για 2,2 ευρώ την ώρα, υπό συνθήκες ακραίας πίεσης και εργοδοτικής αυθαιρεσίας, χωρίς να δει ποτέ τη σύμβαση που υπέγραψε, αλλά ούτε εκκαθαριστικά πληρωμών.
«Για να προσληφθείς υπέγραφες χαρτιά που δεν προλάβαινες να διαβάσεις, αφού στα έπαιρναν αμέσως πίσω. Κάθε μήνα μάς έδιναν 25 ευρώ στο χέρι, 250 ευρώ στην τράπεζα. Υπογράφαμε γι’ αυτά μαζί με ένα άλλο χαρτί, ότι δεν έχουμε άλλες απαιτήσεις από την εταιρεία. Επιπλέον υπογράφαμε απόδειξη για 180 ευρώ ως “προκαταβολή”, την οποία όμως δεν παίρναμε ποτέ. Αν ρωτάγαμε τι είναι, μας έλεγαν αόριστα: “για το λογιστήριο”. Μια κοπέλα που αρνήθηκε να υπογράψει αποδείξεις για χρήματα που δεν λάμβανε την έδιωξαν», μας λέει η Κατερίνα που από τον Φεβρουάριο αναγκάστηκε να αποχωρήσει, αφού της μείωσαν τη βάρδια από τετράωρη σε τρίωρη με 185 ευρώ τον μήνα και τη μετακίνησαν σε άλλο κτίριο, πάλι δημόσιας υπηρεσίας. «Η πραγματική αιτία που θέλησαν να με διώξουν είναι ότι αρνήθηκα να δουλεύω τα πρωινά του Σαββάτου, για μόλις 7,5 ευρώ τη μέρα. Αν δουλέψεις και τα τέσσερα Σάββατα παίρνεις μόλις 30 ευρώ, ενώ η δουλειά είναι πολύ πιο σκληρή από τις καθημερινές, αφού κάνουμε γενική καθαριότητα όλου του χώρου».
Εδώ και ένα μήνα που εξαναγκάστηκε να φύγει (η απόλυσή της καταγράφηκε ως «οικειοθελής αποχώρηση») ζητά επίμονα να δει τη σύμβαση που υπέγραψε και το εκκαθαριστικό μισθοδοσίας και η εταιρεία με διάφορες προφάσεις το αρνείται. Ενημέρωσε την Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία προειδοποίησε τον εργοδότη ότι έχει υποχρέωση να δίνει στον εργαζόμενο τη σύμβασή του και η εταιρεία δεσμεύτηκε να την προσκομίσει ώς το τέλος της εβδομάδας. «Το χειρότερο δεν ήταν ότι δουλεύαμε για ψίχουλα, αλλά η τρομοκρατία και ο φόβος. Μας εκβίαζαν να ερχόμαστε τα Σάββατα γιατί αλλιώς θα μας διώξουνε. Μετά από λίγο διάστημα οι γυναίκες, που στην αρχή δεν μιλούσαν καθόλου, αρχίσαμε να έχουμε μια συνεννόηση μεταξύ μας και να αντιδρούμε. Ομως οι περισσότερες φοβούνται και τα ανέχονται όλα».
Η βάρβαρη «ανακύκλωση»
Στους 10 μήνες που η Κατερίνα δούλεψε στην ICM είδε δεκάδες εργαζόμενες να αλλάζουν, αφού το προσωπικό ανακυκλώνεται διαρκώς. Η δουλειά στην εργολαβική εταιρεία ήταν μια λύση ανάγκης, μετά από τέσσερα χρόνια ημι-ανεργίας. Στην ίδια κατάσταση είναι η Δέσποινα (τα στοιχεία της επίσης στην «Εφ.Συν.»), άνεργη πρώην έμπορος, με κατάστημα ρούχων που έκλεισε εξαιτίας της κρίσης: «Οι περισσότερες κάναμε άλλες δουλειές πριν και μείναμε άνεργες. Είμαστε γυναίκες όλων των ηλικιών, Ελληνίδες και ξένες. Ποτέ δεν πήρα πάνω από 250 ευρώ, ενώ υπέγραφα για χρήματα που δεν έπαιρνα. Ενα Σάββατο που δούλεψα είδα τις συναδέλφους να τις έχουν σκυμμένες στα τέσσερα να τρίβουν το πάτωμα με ένα σφουγγάρι. Είπα ότι είναι ντροπή αυτό και μου απάντησε η επόπτης “καλά, εντάξει, εσύ μην πέσεις στα τέσσερα”. Ομως επέμενα, είναι λάθος για όλες. Είπα ότι θα τους καταγγείλω και αποχώρησα. Οι συνάδελφοι παραπονιούνται, αλλά ανέχονται τους εξευτελισμούς γιατί έχουν ανάγκη τα 250 ευρώ».
Επικοινωνήσαμε με την εταιρεία ICM και μας είπαν ότι «έχουμε μιλήσει με την Επιθεώρηση Εργασίας και θα προσκομίσουμε στη συγκεκριμένη εργαζόμενη τη σύμβασή της». Λες και είναι εξυπηρέτηση να δεις τη σύμβασή σου, και όχι δικαίωμα…