Του Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
Μέρος Α’
Στα θύματα της φασιστικής βίας
Στην πρόσφατη ομιλία του στο Eυρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε το πολιτικό του στίγμα για την περίοδο μέχρι τις ευρωεκλογές. Και όχι μόνο…
Εμμένοντας στην προώθηση τού «success story» της δικής του κυβέρνησης, δόμησε την ομιλία του πάνω στο δόγμα του «τέλους των μνημονίων» και της «καθαρής εξόδου της χώρας από αυτά». Χωρίς καμία άμεση αναφορά στον τρόπο με τον οποίο στρώθηκε ο δρόμος για αυτή την «ηρωική» έξοδο (τσακισμένα εργατικά δικαιώματα, απώλεια του 25% του ΑΕΠ εν καιρώ ειρήνης, ξεχαρβάλωμα των κρατικών υποδομών κ.λπ.) θριαμβολόγησε για ακόμη μία φορά για τις «βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει δεκαετίες πριν», για τα μοναδικά πρωτογενή πλεονάσματα, για την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και άλλα. Ενώ, τα γλίσχρα μέτρα ανακούφισης (διάβαζε διαχείρισης) της φτώχειας, όπως το ΚΕΑ, παρουσιάστηκαν ως απτή απόδειξη ότι «υπάρχει ο δρόμος να βγαίνεις από την κρίση χωρίς να διαλύεις τον κοινωνικό ιστό».
Ωστόσο, λίγο πιο κάτω, και έπειτα από εξαγγελίες του τύπου «δίκαιη ανάπτυξη», ο κ. Πρωθυπουργός εστίασε στην ουσία της μετέπειτα πολιτικής του. Χαρακτήρισε τη συνέχεια της (μετα)μνημονιακής βαρβαρότητας ως απόφαση για να μην επαναληφθούν «τα λάθη και οι συμπεριφορές που συνέβαλαν στην κρίση» τονίζοντας ότι σε κάθε περίπτωση θα συνεχιστεί η «μεταρρυθμιστική προσπάθεια» που τόσο ανάγκη έχει η ελληνική οικονομία.
Ενώ, τέλος, όσον αφορά το μέλλον της ΕΕ και τις «απειλές συνοχής» αυτής, κατήγγειλε τη «νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης στην ΕΕ» (!) καταθέτοντας ταυτόχρονα τα σέβη του στις «ιδρυτικές της αξίες» . Έθεσε, εν ολίγοις ως θεμέλιο λίθο της μελλοντικής πολιτικής του την «ήττα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και του ακροδεξιού λαϊκισμού που απειλούν την Ευρώπη» στις επερχόμενες ευρωεκλογές, τείνοντας παράλληλα χείρα συνεργασίας σε άλλες πολιτικές δυνάμεις «για την αναβάπτιση της ευρωπαϊκής ιδέας, την ενίσχυση της ενότητας και της αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών λαών».
***
Ενδεχομένως, κάποιοι κακόπιστοι να υποστηρίξουν ότι το προοδευτικό προσωπείο του πρωθυπουργού μπορεί πολύ εύκολα να πέσει. Άποψη, η οποία, πιθανότατα, έχει ως αφετηρία τη σκέψη ότι ο κ. Τσίπρας, όπως συμβαίνει συχνά με τους σοσιαλδημοκράτες, φορώντας εκ νέου το κουστούμι του λαϊκισμού, εκμεταλλεύεται άλλη μια πολιτική συγκυρία- τις ευρωεκλογές και την απειλή της άκρας Δεξιάς- προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να δημαγωγήσει.
Πρόκειται για μια μορφή πολιτικής, υποστηρίζουν πάντα οι κακόπιστοι, η οποία όχι μόνο εξανδραποδίζει την κοινωνία με τις (νεο)φιλελεύθερες πολιτικές της, εξυπηρετώντας έτσι τις οικονομικές ελίτ, ενώ παράλληλα στα κοινωνικά ζητήματα παρουσιάζεται «προοδευτική», αλλά για ένα νέο είδος λαϊκισμού που διαφέρει από τον παραδοσιακό λαϊκισμό των παλαιών (αστικών) κομμάτων και πριμοδοτεί έμμεσα κατά το μάλλον ή ήττον τις δυνάμεις της «γεροντικής ασθένειας της φιλελεύθερης δημοκρατίας», κατά τον ιστορικό Μάρκο Ρεβέλι· τις δυνάμεις της άκρας λαϊκίστικης Δεξιάς.
Εμείς πάλι, θα αρκεστούμε στο να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Louis Brandeis, Δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, ο οποίος υποστήριζε ότι «μπορούμε να έχουμε είτε δημοκρατία είτε μεγάλο πλούτο συγκεντρωμένο στα χέρια των λίγων. Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και τα δύο»…
***
Η ακροδεξιά-φασιστική απειλή στη Γηραιά -από πολλές απόψεις- ήπειρο, είναι όντως υπαρκτή. Δεν πρόκειται για ένα μύθευμα κάποιων σκληροπυρηνικών συνωμοσιολόγων, αλλά για μια πολιτική πραγματικότητα, η οποία δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Ωστόσο, και εδώ ερχόμαστε στην ουσία του πράγματος, πρόκειται για ένα αυτόφωτο γεγονός; Πώς η ακροδεξιά, εθνικιστική, φασιστική μειοψηφία του πρόσφατου παρελθόντος μετατράπηκε σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, η οποία μάλιστα διαμορφώνει σε πλείστες περιπτώσεις τη θεματική της δημόσιας συζήτησης;
Όπως έχουμε αναλύσει και παλιότερα (https://www.nostimonimar.gr/viomichania-thanatou-i-allios-iberialismos-ke-fasismos/), ο φασισμός έρχεται πάντα όταν η αστική διαχείριση της οικονομίας δεν μπορεί πλέον να πείσει για την ορθότητα των πολιτικών επιλογών της. Όσον αφορά δε το ιδεολογικό τοπίο, η φασιστική κοσμοαντίληψη βρίσκεται στον πυρήνα της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ακόμη κι αν το σύγχρονο αφήγημα των κραταιών δυνάμεων της Ευρώπης παρουσιάζει τον φασισμό και τον ναζισμό ως φαινόμενα αποκλειστικά συνδεδεμένα με τα πρόσωπα των Μουσολίνι, Φράνκο και Χίτλερ είναι αναγκαίο να κατανοηθεί πως δεν πρόκειται μόνο για μια πολιτική κατάσταση των μεσοπολεμικών χρόνων, αλλά για την έκφραση μιας υποβόσκουσας ιδεολογίας και πρακτικής που προϋπήρχε.
«Η φυλετική διάσταση της θέασης της ιστορίας μέσα από ένα πάντρεμα βιολογικό και πολιτισμικό(…) κυοφορήθηκε τον 19ο αιώνα και κυριάρχησε στα τέλη του ίδιου αιώνα, συνιστώντας τη βάση από την οποία τροφοδοτήθηκαν οι θεωρίες του ρατσισμού και του εθνικισμού»– Τάσος Κωστόπουλος, δημοσιογράφος- συγγραφέας
Ο «επιστημονικός» φυλετισμός, για παράδειγμα (δόγμα το οποίο υιοθετήθηκε και από τον φασισμό), δεν ανακαλύφθηκε στην εποχή της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά αποτελεί πνευματικό τέκνο του Γάλλου διπλωμάτη, κοινωνιολόγου και κόμη του Γκομπινό, Joseph Arthur. Στο δοκίμιό του με τίτλο «Δοκίμιο επί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών»(1853), ένα ιδεολογικό όπλο στην υπηρεσία της διεθνούς αποικιοκρατικής τάξης, υποστηρίζεται ότι το μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού και η πρόοδος της Άριας Φυλής καθορίζονται αποκλειστικά από τη φυλετική σύνθεση των κοινωνιών, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να επιτρέψει την ανάμειξη των φυλετικά ανώτερων με τα μιάσματα των άλλων φυλών.
Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, ο H.S. Chamberlain, γιος Άγγλου ναυάρχου, με περγαμηνές σπουδών βιολογίας στο βιογραφικό του, προχώρησε ένα βήμα παραπάνω. Στην εργασία του «Τα θεμέλια του 19ου αιώνα», υποστήριξε την καθολική υπεροχή και αγνότητα των Αρίων κοινωνιών, οι οποίες ταυτίζονται με το γερμανικό έθνος. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι το θεωρητικό κατασκεύασμα του Τσάμπερλεν, αποτέλεσε τη λυδία λίθο του ναζιστικού φυλετισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε από τον εθνικοσοσιαλιστή θεωρητικό Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ.
Επιπλέον, σημειώστε ότι ο επινοημένος από τον Γερμανό δημοσιογράφο Βίλχεμ Μαρ όρος του αντισημιτισμού, ως ύστατου σταδίου άμυνας της γερμανικότητας ενάντια στην εβραϊκή απειλή, συστηματοποιήθηκε σε ιδεολογικό επίπεδο, κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία, από διάφορους συγγραφείς μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο Τσάμπερλεν.
Ακόμη, λίγο πριν την εκπνοή του 19ου αιώνα, ο έγκριτος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, John Burgess, κόμπαζε για την ανακάλυψη μια «νέας επιστημονικής μεθόδου, για την εφαρμογή των νόμων των φυσικών επιστημών στην πολιτική επιστήμη και το δίκαιο» . Μια… επιστημονική(;) μέθοδος που είχε ως βάση της το γεγονός ότι «επειδή στην ανθρώπινη κοινωνία επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, δίνεται η ευκαιρία στις ανώτερες Αγγλοσαξονικές και Τευτονικές φυλές να κυριαρχούν και να κυβερνούν τις κατώτερες φυλές, τα κατώτερα έθνη».
Ενώ, τέλος, ο Γερμανός τέως σοσιαλδημοκράτης Woltman, στα 1901-περίπου μια εικοσαετία πριν την εγκαθίδρυση του πρώτου φασιστικού κράτους στην Ευρώπη, στην Ουγγαρία(1919)- και στο έργο του «Πολιτική Ανθρωπολογία», έκανε λόγο για την ανωτερότητα των λευκών γενικά και για την ιστορική αναγκαιότητα εκμετάλλευσης και καταδυνάστευσης όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο άρρηκτα συνδεδεμένο με το συγκεκριμένο ιστορικό τοπίο του Μεσοπολέμου, αλλά για την εργαλειοποίηση ενός θεωρητικού οπλοστασίου το οποίο επιστρατεύεται ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
«Το μεγάλο σχέδιο του ναζισμού,», εξηγούσε παλιότερα ο καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας και συγγραφέας, Γιώργος Μαργαρίτης, «όπως εφαρμόστηκε την εποχή της πολιτικής του κυριαρχίας (1933-1945), απέβλεπε στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συστήματος (Νέα Ευρώπη), στην επιβολή των ιδανικότερων όρων για τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου (δουλική εργασία) και στη διπλή αποικιοποίηση: την «εξωτερική», του γύρω από την ευρωπαϊκή ήπειρο «ζωτικού χώρου» (της Ρωσίας) δηλαδή, και την «εσωτερική», τη διάρθρωση (…)των ευρωπαϊκών κρατών με βάση κατ’ όνομα «φυλετικά» κριτήρια, που όμως ουσιαστικά αποτύπωναν τα δικαιώματα των ισχυρών επί των αδυνάτων μέσα στην ίδια Νέα Ευρώπη. Αυτές οι αναπλάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου θα επέτρεπαν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο –το γερμανικό κυρίως– να πετύχει την απαραίτητη συγκέντρωση και την αντίστοιχη δυναμική ώστε να αντιμετωπίσει τους ευνοημένους ανταγωνιστές: τις ΗΠΑ. Σε τελευταία ανάλυση όλο το πολιτικό σχέδιο του ναζισμού απέβλεπε στην αποκατάσταση του ευρωπαϊκού (γερμανικού) καπιταλισμού, στην πρωτεύουσα θέση που κατείχε παγκόσμια πριν από τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
(…) Ο ναζισμός επιφύλαξε –για τις κατακτημένες χώρες, όπως τη χώρα μας- μια θέση «εσωτερικής αποικίας» όπου οι φυσικοί και ανθρώπινοι πόροι θα υποτάσσονταν χωρίς όρους και όρια στις όποιες ανάγκες της Γερμανίας και του κύκλου των ισχυρών (όχι κατ’ ανάγκη κρατών) Ευρωπαίων εταίρων της.
-Όσον αφορά την Ελλάδα- ο ακροδεξιός εθνικιστικός λόγος στη χώρα μας παραμένει σχιζοφρενικός, όπως και η πολιτική του πρακτική. Η ναζιστική του πλευρά επαγγέλλεται την υποταγή του έθνους σε ξένους σχεδιασμούς –όπου η ημέτερη χώρα θα είναι κατ’ όνομα ανεξάρτητη και αυτοτελής– ενώ η εθνικιστική του επαγγέλλεται μια ανέφικτη –φυλετικά καθαρή- αυτοκρατορία. Κάθε φορά που ο ιδεολογικο-πολιτικός αυτός αχταρμάς επιχείρησε να γίνει πολιτική, καταλήξαμε σε τραγωδίες τύπου Κύπρος 1974.
Προφανώς ετούτη η σχιζοφρενική προσέγγιση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ελληνικής Ακροδεξιάς. Ο ναζισμός και ο εθνικισμός δεν λειτούργησαν ποτέ ερήμην των ελίτ του χρήματος και της πολιτικής. Η άρχουσα τάξη της χώρας αναζητά με αγωνία θέση και ρόλο στο καπιταλιστικό στερέωμα από τότε πρακτικά που έχασε την αυτοκρατορική της (οθωμανική) λειτουργία. Μέχρι να το βρει θα έχει πολλές φορές καταστρέψει τη χώρα και τον λαό της».
Πρόκειται ουσιαστικά, για «δρακόντεια μέτρα εκ μέρους μιας τρομοκρατημένης αστικής τάξης», αναφέρει ο Ιταλός ιστορικός και φιλόσοφος Εnzo Traverso, επιχειρώντας να δώσει έναν ικανοποιητικό γενικό ορισμό του φασισμού.
Πριν προχωρήσουμε, όμως, πρέπει να κάνουμε μερικές σημαντικές επισημάνσεις.
Ο φασισμός στις μέρες μας δεν παύει να αποτελεί το εργαλείο, όπως προαναφέραμε, στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας των μητροπόλεων με σκοπό την καταδυναστευτική επιβολή των συμφερόντων της άρχουσας τάξης του φασιστικού κράτους στους λαούς της περιφέρειας.
Ακόμη, μπορεί η αναφορά στους κλασικούς φασισμούς της μεσοπολεμικής Ευρώπης αυτόματα να συνδέεται με τη σύγχρονη φασιστική έκφραση, ωστόσο, όπως αποδείξαμε, δεν αποτελεί ιστορικό κεκτημένο της συγκεκριμένης περιόδου, αλλά μέρος της ευρωπαϊκής ιστορικής συνείδησης και του πολιτικού φαντασιακού της.
Επιπλέον, στις εκφράσεις του σύγχρονου φασισμού, συναντάμε στοιχεία διαφορετικά από εκείνα του Μεσοπολέμου. Ο φασισμός της εποχής μας ενδύεται τον χιτώνα του υπερασπιστή του ευρωπαϊκού πολιτισμού απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία, γέννημα -θρέμμα η τελευταία του ιμπεριαλισμού, και την εν γένει – υποτιθέμενη- εξάπλωση του Ισλάμ στον δυτικό κόσμο («θεωρίες» που ενισχύθηκαν με την έξαρση του προσφυγικού ρεύματος το 2015 και την αδυναμία αντιμετώπισής του από την ΕΕ τρία χρόνια μετά).
Πρόκειται για ένα μεταβατικό φαινόμενο, σχολιάζουν αρκετοί αναλυτές, για έναν μεταφασισμό σε εξέλιξη που δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ακόμη. Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις, η μήτρα όλων αυτών των μορφωμάτων παραμένει ο ιστορικός φασισμός-ναζισμός, ωστόσο δείχνουν να έχουν χειραφετηθεί από αυτόν (η περίπτωση του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία είναι χαρακτηριστική). Όπως σχολιάζει ο Traverso στο βιβλίο του, «Τα νέα πρόσωπα του φασισμού» (εκδ. Εικοστού Πρώτου), «πολλά από αυτά τα κινήματα (του σήμερα) δεν διεκδικούν (…) τη -φασιστική- τους κληρονομιά και διαφοροποιούνται. Άλλωστε δεν παρουσιάζουν πια μια ορατή συνέχεια, στο ιδεολογικό επίπεδο, με τον κλασικό φασισμό. Αν προσπαθήσουμε να τα προσδιορίσουμε, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτή τη φασιστική μήτρα, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαν, οφείλουμε όμως επίσης να λάβουμε υπόψη την εξέλιξή τους, γιατί έχουν μετασχηματιστεί και κινούνται σήμερα προς μια κατεύθυνση την έκβαση της οποίας δεν γνωρίζουμε».
Δεν είμαστε ακόμη βέβαιοι, αν η παραπάνω άποψη μπορεί να λάβει τον χαρακτηρισμό ενός γενικού κανόνα, ωστόσο, φαίνεται ότι ένα μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου έχει στραφεί στη δημιουργία ενός ακροδεξιού πόλου με «σοβαρά» χαρακτηριστικά ως αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική λύση.
Άλλη μια αναγκαία επισήμανση είναι ότι η σύγχρονη ακροδεξιά δεν αποτελεί μια ομοιογενή πολιτική δύναμη, αλλά ένα ετερογενές και σύνθετο φαινόμενο. Ένα φαινόμενο, με ενοποιητικό του βέβαιο στοιχείο αυτό της «αντισυστημικής» πρότασης [σε μια Ευρώπη όπου οι εστεμμένοι εκπρόσωποι της διαφθοράς και των λόμπι αντιμετωπίζουν με περίσσια υπεροψία τα θύματα των πολέμων τους (συμβατικών/οικονομικών)], το οποίο όμως, δεν έχει τα ίδια γνωρίσματα σε όλες τις περιπτώσεις.
Το μόνο κοινό βέβαια, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από την ΕΕ και τα κράτη μέλη της…
Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του ιδρύματος ΕXPO με τίτλο: «Πάνω από δύο εκατομμύρια σε επιδοτήσεις της ΕΕ χορηγούνται σε φασίστες», η ΕΕ μέσω της διάταξης που υπέγραψε ο τέως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς (22/10/2014) είναι- έμμεσα και άμεσα- ένας από τους βασικότερους χρηματοδότες διοργανώσεων όπως η φασιστική πανευρωπαϊκή μάζωξη στη Στοκχόλμη τον Μάη του 2016 (https://expo.se/2016/04/over-two-million-euros-eu-subsidies-granted-fascists ).
Αυτά, αναφορικά με τη βρόμικη πλευρά του «κοινού μας σπιτιού»…
Στα επιμέρους και συγκεκριμένα στη Γαλλία, στη χώρα όπου σήμερα, βάσει των στοιχείων του Ινστιτούτου Ipsos το 27% των πολιτών αδυνατούν να αγοράσουν φρέσκα φρούτα και λαχανικά σε καθημερινή βάση, το 22% δεν είναι σε θέση να τρέφεται με ψάρι κάθε εβδομάδα, ενώ το 21% δεν μπορεί να εξασφαλίσει τρία γεύματα ημερησίως, μετά τον πολιτικό σεισμό που προκάλεσε η πρόκριση του Ζαν- Μαρίν Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002, το Εθνικό Μέτωπο κατέστη έμμεσα ο διαμορφωτής της ατζέντας των εσωτερικών θεμάτων. (Η αρχή βέβαια είχε γίνει ήδη από τα μέσα τις δεκαετίας του ’80, όταν η Δεξιά «συνομιλούσε» με τους ακδροδεξιούς εστιάζοντας στην «παράνομη μετανάστευση(…) και την εγκληματικότητα», ενώ το 1992 ο κ. Ζαν-Πιερ Σουασόν (τότε υπουργός του… σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν) εξελέγη επικεφαλής της Βουργουνδίας με τις ψήφους του Εθνικού Μετώπου).
Ζητήματα όπως η έξοδος της χώρας από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης της ευρωζώνης, για παράδειγμα, αντιμετωπίστηκαν με μια πολιτική που κάθε άλλο παρά απομόνωνε τη ρητορική του Ε.Μ. Ο στιγματισμός των πιο αδύναμων έγινε επίσημη κρατική πολιτική.
Εδώ και μια δεκαετία, επί Μακρόν ακόμη πιο έντονα, το γαλλικό κράτος έχει θέσει ως πρωτεύοντα στόχο του την καταπολέμηση όσων καταχρώνται τα συστήματα κοινωνικής προστασίας. Οι μετανάστες από την Αφρική και οι Ρομά, αποτέλεσαν εξ αρχής τον πρώτο στόχο αυτής της ιδιότυπης νέας σταυροφορίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος, σε επιστολή τους στις 23/4/ 2013, οι υπουργοί Εσωτερικών της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Αυστρίας και της Ολλανδίας διαμαρτύρονταν ενώπιον της ιρλανδικής προεδρίας καταγγέλλοντας «τις συστηματικές απάτες και καταχρήσεις του δικαιώματος στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων που προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης».
“Σαν να μη μιλούσαμε πλέον για οικονομική μετανάστευση, σχολίαζε τότε η Le Monde diplomatique, αλλά για επιδοματικό τουρισμό’’.
Για να συνεχίσει: «(…) Η ρητορική αυτή(…)προσφέρει μια συμβολική νομιμοποίηση στις πολιτικές του αποκλεισμού, χωρίς την οποία θα συναντούσαν την αποδοκιμασία ενός μέρους του πληθυσμού. (…)Συνδέει τη διατήρηση της κοινωνικής προστασίας με την απόρριψη των αλλοδαπών. Ευδοκιμεί στο έδαφος των «μεταρρυθμίσεων του κράτους», οι οποίες, με το προκάλυμμα του εξορθολογισμού και της καταπολέμησης της απάτης, δημιουργούν ταυτόχρονα μια εσωτερικευμένη ανασφάλεια(…)που εμπεδώνεται μέσω της κατάρρευσης της κοινωνικής προστασίας. Πλέον, η απόρριψη του αλλοδαπού δεν γίνεται εν ονόματι μιας ρατσιστικής αντίληψης του έθνους, αλλά για χάρη ενός ιδανικού που προσφέρει πολύ μεγαλύτερη συναίνεση : την προστασία του (…) κοινωνικού μοντέλου». Το αφιερωμένο στην υγεία τμήμα του προγράμματος του Εθνικού Μετώπου αποσαφηνίζει με αυτό τον τρόπο τις θέσεις του κόμματος: ‘’Αποκατάσταση του ισοζυγίου των κοινωνικών πόρων, δίνοντας προτεραιότητα στους Γάλλους: θέσπιση περιόδου αναμονής ενός έτους, με συνεχή διαμονή στη Γαλλία και καταβολή εισφορών, πριν από την απόκτηση πλήρους κάλυψης από την κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση· κατάργηση της κρατικής υγειονομικής βοήθειας προς τους παράνομους μετανάστες· δημιουργία παρατηρητηρίου για τα κοινωνικά δικαιώματα των αλλοδαπών και την εφαρμογή των διμερών συμβάσεων υγειονομικής περίθαλψης’’.
Όμως, το Εθνικό Μέτωπο δεν είναι το μόνο που έχει καβαλήσει αυτό το άτι. (…)Συντάκτης μιας έρευνας πάνω στα ευρωπαϊκά αντιδραστικά κινήματα, ο δημοσιογράφος Άντριου Χίγκινς σημειώνει: ‘’Το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας μεταμορφώθηκε σε υπερασπιστή του κράτους πρόνοιας, τουλάχιστον για τους γηγενείς Δανούς. Με αυτό τον τρόπο εγκαινίασε έναν “σωβινισμό της κοινωνικής προστασίας”, υιοθετημένο πλέον από μια σειρά ευρωπαϊκών λαϊκιστικών κομμάτων, τα οποία κατηγορούν τους αλλοδαπούς πως επωφελούνται από το σύστημα συνταξιοδότησης και κοινωνικής πρόνοιας’’.
Μην ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα, ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς είχε υιοθετήσει ανάλογες θέσεις: 1) https://www.youtube.com/watch?v=8VE1LrqNX2Y
2) «Αρχίσαμε(…) το κυνηγητό του παραεμπορίου, που σκοτώνει και το νόμιμο εμπόριο και την αγορά και την οικονομία….. Οι λαθρομετανάστες εξάγουν συνάλλαγμα από την Ελλάδα προς χώρες εκτός ευρώ. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Δεν μπορεί να εξάγουν νόμιμα συνάλλαγμα από παράνομη εργασία!»).
Κατά τα άλλα στη ΝΔ δεν υπάρχουν ακροδεξιοί, σύμφωνα με τον νυν αρχηγό της κ. Μητσοτάκη…
Κλείνει η παρένθεση.
Η μέθοδος αυτή, που συνίσταται στην εκμετάλλευση ενός προοδευτικού αιτήματος προκειμένου να επιτευχθεί η κινητοποίηση εναντίον ενός βολικού εχθρού, δεν είναι καινούργια.
Στη χιτλερική Γερμανία, την ώρα που ο λαός πλήρωνε τα σπασμένα της συμμετοχής της χώρας στον μεγάλο πόλεμο συμφερόντων (Α’ΠΠ) επανεμφανίστηκε στη δημόσια σφαίρα η κουβέντα για την ευγονική. Η αφετηρία της ήταν το τι μέλλει γενέσθαι με τα οικονομικά του συστήματος Υγείας. Για το αστικό κράτος της εποχής, μερικές κατηγορίες ασθενών, όπως οι χρόνια πάσχοντες, οι πνευματικά ανάπηροι, τα ΑΜΕΑ, «κόστιζαν» ακριβά στο σύστημα Υγείας.
Πρόκειται για ένα τέχνασμα, επισημαίνει ο καθηγητής Αντρέ Γκριμάλντι, διαμέσου του οποίου δημιουργείται η «ιδέα ότι υπάρχουν ασθενείς συμφέροντες από οικονομική άποψη και ασθενείς μη συμφέροντες». Τι δεν συμφέρει; «Ό,τι θεωρείται πολύπλοκο: οι χρόνιες παθήσεις, οι ηλικιωμένοι ασθενείς, οι ψυχικά και κοινωνικά πάσχοντες» («Ελευθεροτυπία», 21/2/2010).
Έτσι, την ίδια ώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας όχι απλά απέκλειε, αλλά χαρακτήριζε «μιάσματα» τους εξαρτημένους για την επιβίωσή τους από τις κοινωνικές δομές, ο «φύρερ» μπούκωνε με φρέσκο χρήμα το στόμα των Γερμανών βιομηχάνων. Για αυτό κι εκείνοι (Κirdorf, Krupp, Stiness, Vogler), ήδη από το 1919, ίδρυσαν την «Αντιμπολσεβίκικη Λίγκα» με 500 εκατ. μάρκα, ενώ, παράλληλα, χρηματοδοτούσαν τα περιβόητα Freikorps (που μετεξελίχθηκαν στα S.A. του Rohm) και ήλθαν σε άμεση επαφή (ως Ένωση Βιομηχάνων της Γερμανίας) με τη Wall Street και τα δυτικοευρωπαϊκά κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου για την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία.
Το 1933 ο Χίτλερ και ο Γκέρινγκ παρευρέθηκαν στη συγκέντρωση των 600 ισχυρότερων Γερμανών βιομηχάνων, στο Ντύσελν, οι οποίοι τους προσέφεραν άμεση βοήθεια τριών εκατ. μάρκων για την κατάληψη της εξουσίας.
«Τα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα και αι προσωπικαί ελευθερίαι, αι το πρώτο διακηρθυχθείσαι από την Γαλλικήν Επανάστασιν, δεν είναι απόλυτοι… όταν η χώρα διατελή υπό εκτάκτους περιστάσεις, αι ατομικαί ελευθερίαι πρέπει να περιορίζονται εις το προσήκον μέτρον»- Ελευθέριος Βενιζέλος, 22/5/1932
Βλέπουμε λοιπόν, ότι, διαχρονικά, ενώ η επιτήρηση των διάφορων μορφών οικονομικής εγκληματικότητας του «λευκού κολάρου» χαλαρώνει, ειδικά σε καιρούς κρίσης και σήψης του συστήματος, η μηχανοργάνωση των αρχείων και ο πολλαπλασιασμός της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ υπηρεσιών καθιστούν δυνατή την υιοθέτηση εξονυχιστικών- κατασταλτικών ελέγχων με στόχο τις πληθυσμιακές ομάδες που εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις του κράτους.
Η ενασχόληση με την καταπολέμηση της εξαπάτησης των κοινωνικών υπηρεσιών δεν είναι ένας απλός αντιπερισπασμός εκ μέρους κυβερνήσεων που επιθυμούν να αποστρέψουν την προσοχή από τις πραγματικές αιτίες της δημοσιονομικής κρίσης. Έχει μετατραπεί σε ενοποιητικό επιχείρημα για τους υψηλόβαθμους κρατικούς λειτουργούς, σε ένα όπλο μάχης για όλους τους υπηρεσιακούς παράγοντες που εμπλέκονται στη διαχείριση ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων.
Χωρίς να παράγει πλούτο, η κρατική γραφειοκρατία του μονοπωλιακού καπιταλισμού, θέτει εαυτόν στην υπηρεσία της κανονικής παραγωγής και αναπαραγωγής των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων (σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης), με σκοπό το μέγιστο κέρδος , την ενδυνάμωση της αλλοτρίωσης των μελών της κοινωνίας και την εμπέδωση του καταναλωτικού ψυχισμού τους.
Έτσι, φτάνουμε στο σημείο η κοινωνική διαμαρτυρία έναντι των πολιτικών αποστράγγισης των δημόσιων κονδυλίων, από κοινού με την ταυτόχρονη ενίσχυση των οικονομικά ισχυρών και την πολιτική διακρίσεων και καχυποψίας απέναντι στους πληθυσμούς μετααποικιακής καταγωγής, να παρουσιάζεται σαν απειλή για τη δημόσια ασφάλεια.
Φτάνουμε ακριβώς σε τούτο το σημείο, στο οποίο ένα αυταρχικό και ξενόφοβο κράτος αυτοαναγορεύεται σε αμύντορα της δημόσιας ασφάλειας. Βρισκόμαστε ακριβώς εκεί όπου η αστική δημοκρατία συναντά την άκρα Δεξιά.
(Συνεχίζεται)
Πηγές, αρθρογραφία:
Le monde diplomatique, 21/2/2010, «Απ’ το κράτος πρόνοιας στο κράτος μάνατζερ»
Ριζοσπάστης, 11/9/2012, «Ηθικοί αυτουργοί για τις φασιστικές συμμορίες»
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 22/4/2013, «Οι ιστορικές ρίζες της ακροδεξιάς σχιζοφρένειας»
Le Monde diplomatique, 9/11/2013, «Η επιστροφή στην πολιτική»
Le Monde diplomatique, 11/1/2014, «Ξενοφοβία εν ονόματι του κοινωνικού κράτους»
Le Monde diplomatique, 3/5/2014, «Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά και οι μεταλλάξεις της»
Nόστιμον Ήμαρ, 6/6/2017, «Δικαιοσύνη, το ονομά σου ταξικό»
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 5/9/2017, «Η θεωρία του ίδιου άκρου»
902.gr, 11/9/2018, «Γαλλία- Ένας στους πέντε δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές διατροφικές ανάγκες»
902.gr, 11/9/2018, «Νέα μεταμνημονιακή εποχή» με συνέχιση όλων των μνημονιακών μέτρων»
Νewsbeast.gr, 11/9/2018, «Τσίπρας: ‘’Να αλλάξουμε την Ευρώπη του φόβου σε Ευρώπη της ελπίδας’’»
H Εφημερίδα των Συντακτών, 22-23/9/2018, « Η φυλή και το έθνος στον δημοσιογραφικό λόγο του Στρατή Μυριβήλη»
Βιβλιογραφία:
Ν.Ψυρούκης, «Καπιταλισμός: Από τη γενική κρίση στη σήψη», Αιγαίον-Κουκίδα, 2001
Γ. Κάτρης, «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα», Παπαζήσης, 1974
Ν. Ψυρούκης, « Ο φασισμός και η 4η Αυγούστου», Αιγαίον, 1994
Kevin Danaher, «10 λόγοι για να καταργήσουμε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα», Νίκας, 2010
Κ. Λουλουδάκης, «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση», ΚΨΜ, 2017
Εnzo Traverso, «Τα νέα πρόσωπα του φασισμού», Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2017
Ντοκιμαντέρ:
«Φασισμός Α.Ε», Infowar productions, 2014