Ανεβαίνεις στον τάφο του Καζαντζάκη για να θυμηθείς την φράση που είναι χαραγμένη πάνω στο μάρμαρο του. Από εκεί έχεις καλή εποπτεία ενός κομματιού του Ηρακλείου. Βλέπεις παντού κουτιά, ψηλά και κοντά, με ταράτσα ή χωρίς, στοιβαγμένα δίπλα δίπλα. Κάποιοι τυχεροί έχουν μπαλκόνια, κάποιοι λιγότερο τυχεροί απλά παράθυρα. Το τσιμέντο είναι αυτό που κυριαρχεί, τα ξεβαμμένα χρώματα σε ζαλίζουν. Κόντρα σε κάθε προσδοκία, κάποιος έχει φυτέψει ένα έλατο σε μια αυλή μέσα σε αυτήν την ζούγκλα από μπετό, το οποίο τώρα ξεπερνάει σε ύψος κάποιες διπλανές πολυκατοικίες. Αυτό το έλατο αισθάνεται ελεύθερο ή παγιδευμένο;
του Αντώνη Κυριαζή
Αρχίζεις και αναρωτιέσαι, πώς να περνούν άραγε την καραντίνα τους αυτοί οι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι σε αυτά τα κλουβιά; Πόσες φορές την μέρα στέλνουν το μήνυμα 6 στο 13033 για να βγάλουν βόλτα τον σκύλο, και πόσοι εύχονται να είχαν σκύλο; Όχι μόνο για την βόλτα, έστω για την παρέα. Ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου, που εξημερώσαμε πριν από 20,000 χρόνια περίπου, κατέληξε να είναι η καλύτερη αφορμή για να προαυλιστoύμε. Μαθαίνεις ότι υπάρχει όντως εφαρμογή για δανεισμό σκύλου (φυσικά και θα υπήρχε), ένα πλατωνικό Tinder για σκύλους, η οποία είδε τέτοια τεράστια αύξηση στους χρήστες της κατά την διάρκεια του πρώτου lockdown, που αναγκάστηκε να εκδώσει ειδικές οδηγίες για την περίοδο της καραντίνας.
Βλέπεις και ακούς τα αυτοκίνητα να περνούν. Δεν είναι όπως παλιά, οι κόρνες, τα σπινιαρίσματα και τα γαμωσταυρίδια έχουν μειωθεί αισθητά, αλλά για κάποιους η ζωή συνεχίζεται. Οι εκπομπές μονοξειδίου του άνθρακα μειώθηκαν κατά 33% στην Αττική μέσα στο πρώτο lockdown λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Υπάρχει ελπίδα για ένα πιο καθαρό περιβάλλον τελικά, αναρωτιέσαι; Well yes, but actually no, γιατί απ’ότι φαίνεται η επίδραση στο κλίμα σε παγκόσμια κλίμακα ήταν αμελητέα. Η σωτηρία του πλανήτη θα πρέπει να περιμένει.
Αφού δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, γυρνάς σπίτι. Αφού δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και στο σπίτι, ανοίγεις την τηλεόραση. Κάνεις ζάπινκ και πέφτεις σε δελτίο ειδήσεων. Ωραία λες, για να δούμε τι σανό θα φάμε και σήμερα, 20.000.000 και κάτι ψιλά είναι πολλά λεφτά εξάλλου. Έχουν καλέσει να μιλήσει ένας υπουργός ο οποίος έχει πάρει σβάρνα τόσα τηλεοπτικά παράθυρα που αναρωτιέσαι αν τελικά έχει χρόνο για τίποτε άλλο. Μετά από την απροσδόκητη επιμονή ενός δημοσιογράφου, λέει πως πανηγυρίζει για τον χαμηλό αριθμό των νεκρών στην χώρα μας. Το στομάχι σου ξεκινάει να κάνει τούμπες σαν αυτές του Πετρούνια, και αρπάζεις το τηλεκοντρόλ για να αλλάξεις κανάλι πριν έρθουν τα χειρότερα.
Πέφτεις σε άλλο δελτίο ειδήσεων (μα καλά, μόνο δελτία ειδήσεων βγάζουν πλέον); Εκεί έχουν καλέσει άλλον υπουργό, ο οποίος έκανε τις πράξεις και μάθαμε και εμείς πως αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε και περισσότερους θανάτους. Ξύνεις για λίγο το κεφάλι σου και αναρωτιέσαι αν αξίζει την φαιά ουσία να σκεφτείς ένα αντεπιχείρημα. Στο άκουσμα της λογικής και της αμετροέπειας να γίνονται χαλκομανία στο πεζοδρόμιο αφού βούτηξαν από το παράθυρο, παίρνεις την απόφαση να κλείσεις τελείως την τηλεόραση . Αρχίζεις και ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά του να την ξεριζώσεις και να την πετάξεις και αυτήν από το παράθυρο, αλλά μετά σκέφτεσαι πως, άμα το κάνεις, για να ακούσεις ανθρώπινη φωνή θα πρέπει να αρχίσεις να μιλάς στον εαυτό σου.
Ανοίγεις το λάπτοπ για να κάνεις και καμιά δουλειά επιτέλους, αλλά δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα, η προσοχή σου αποσπάται πιο γρήγορα και από αυτή του χρυσόψαρου. Αφού δεν πρόκειται να συγκεντρωθείς, αποφασίζεις τουλάχιστον να ενημερωθείς σωστά. Ανοίγεις δυο-τρία tab και ξεκινάς να διαβάζεις ειδήσεις. Τα ίδια με την προηγούμενη μέρα, οι γιατροί φωνάζουν για ενίσχυση του ΕΣΥ, οι διασωληνωμένοι αυξάνονται, οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τους 100, η κατάσταση στα νοσοκομεία στην Βόρειο Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο και η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα, ενώ οι μπάτσοι ανοίγουν κεφάλια σαν να ήταν αυγά την Ανάσταση.
Οι σπαρακτικές ιστορίες δίνουν και παίρνουν, τις διαβάζεις δυο φορές για να σιγουρευτείς ότι τις διάβασες σωστά. Ένας άνδρας 45 ετών με αυτισμό, μαζί με την υπερήλικη μητέρα του βγήκαν θετικοί στον ιό και οι συστάσεις ήταν να μείνουν σπίτι. Η μητέρα έπαθε ανακοπή και ο γιος έμεινε δυο μέρες κοντά της. Όταν οι αστυνομικοί έσπασαν την πόρτα, τον βρήκαν γατζωμένο πάνω της να κλαίει γοερά. Στα νοσοκομεία οι γιατροί είναι ένα βήμα πριν αρχίσουν να αποφασίζουν ποιος θα διασωληνωθεί και ποιος όχι. Ο ΠΟΥ λέει πως στην Ευρώπη ένα ασθενής COVID πεθαίνει κάθε 17 δευτερόλεπτα.
Η απελπισία και ο πανικός από όλην αυτήν την δυστυχία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους. Αρχίζεις να σκέφτεσαι αν είναι καλή ώρα για να κατεβάσεις εκείνο το κουτί με τα Xanax από το ντουλάπι του μπάνιου. Δεν είναι βέβαια περίεργο που έχεις ένα κουτί με Xanax στο ντουλάπι του μπάνιου, η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών έχει αυξηθεί εξάλλου 31%. Το διαπραγματεύεσαι για λίγο με τον εαυτό σου, τελικά αποφασίζεις να βγεις στο μπαλκόνι για λίγο αέρα.
Άσπρα κάγκελα σε προστατεύουν από ένα ύψωμα δέκα μέτρων και από τα μπαλκόνια των διπλανών σου, μην τυχόν και παραβιαστεί η ιερή ιδιωτικότητα μας. Ακόμα και τα παράθυρα σου έχουν κάγκελα. Όλα γύρω μοιάζουν φυλακή τελικά, που λέει και ένα τραγούδι που δεν μπορείς να θυμηθείς τον τίτλο του. Βέβαια, υπάρχουν και οι πραγματικές φυλακές, εκεί όπου οι άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον και ο ιός κινείται ελεύθερος. Φυλακή όμως δεν είναι να είσαι και παγιδευμένος με έναν άνθρωπο σε ένα σπίτι που σε δέρνει και σου φέρεται σαν σκουπίδι; Δεν είναι ένα είδος φυλακής αυτό που ζουν οι 650 γυναίκες (και πολλές ακόμα) που κάλεσαν την γραμμή υποστήριξης για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τον Απρίλιο; Ναι, και αυτό φυλακή είναι, και οι φυλακές λοιπόν έχουν διαβαθμίσεις. Χωρίς καμία έκπληξη όμως, αυτό δεν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα για την δική σου. Μα πόσο αχάριστος είσαι τελικά;
Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και η ώρα περνάει, ούτε που κατάλαβες πότε βράδιασε. Βάζεις πιτζάμες και πλένεις τα δόντια σου μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτάς το είδωλο σου και αναρωτιέσαι τι νόημα έχουν οι μέρες που περνάνε όταν η επόμενη είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Πέφτεις στο κρεβάτι για να κοιμηθείς, αλλά ο ύπνος δεν λέει να σε πάρει, στριφογυρνάς ασταμάτητα. Ποιος κοιμάται αυτές τις μέρες ούτως ή άλλως; Μια σκέψη περνάει σαν αστραπή από το μυαλό σου και πετάγεσαι όρθιος: “Τελικά τι ήταν χαραγμένο στον τάφο του Καζαντζάκη;”
“Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος”
Αποκοιμιέσαι δυο ώρες μετά.