«Πίνεις πολύ»είπε η γλάστρα στον Τρυποκάρυδο
εκείνος έστριψε μια ακόμα σελίδα και τη κάπνισε
ο Jason Molina υπογράφει αυτόγραφα στο παράθυρό μου
τα χρώματα γίνονται εφιάλτης
η γενιά μου κοιμάται με βύσματα στο κεφάλι
πώς να στο πω
είναι μέρα ακόμα
μόνο τις νύχτες ντύνομαι με το τρύπιο αδιάβροχο που μου ‘δωσες
βγαίνω στη πόλη όταν βρέχει μοναξιά
και κρύβεται στις τσέπες μου.
Έρχεται στο σπίτι και στήνεται κρεμασμένη απο την κουρτίνα.
Τα παπούτσια τρύπησαν κι αυτά από την ακινησία
να ένας όμορφος τρόπος να φύγεις
τα λόγια μου πνίγονται στον υπόνομο
στο τασάκι έφτιαξα ένα χαμόγελο
οι στάχτες σκόρπισαν πάνω στο γραφείο
δεν έμαθα ποτέ αν έγραψε το όνομά σου
το κρεβάτι άνοιξε το στόμα του και με ρούφηξε
μια σελίδα από το επόμενο κεφάλαιο πνίγηκε
τώρα πώς να γράψω ;
το οξυγόνο λιγοστεύει ολοένα και περισσότερο στα δάχτυλά μουμικρές φυσαλίδες πνιγμού ανεβαίνουν στην επιφάνεια
και κάτι…
κάτι σαλεύει στο τοίχο
ένας σκύλος δραπετεύει απο το κάδρο
ένας μέθυσος κόβει το λαιμό του στο μπαρ μ’ ένα μπουκάλι
ένα συρτάρι ανοίγει
εκείνη τον σταματά
“Θέλω να τελειώσεις μέσα μου απόψε”, είπε
πόση ομορφιά να κρύβεται
στο δάκρυ μιας γυναίκας
καθώς ο κόλπος συσπάται
ένα παιδί χτυπάει τη πόρτα μου
κι εγώ πρέπει να φύγω.
Μη τους πεις όμως πως το ‘κανα
Πες πως πήγα για τσιγάρα! artworks : isabel reitemeyer
Πηγή