Φεύγουν τα πουλιά. Αλαφιασμένα, μα συντεταγμένα. Τι οιωνός είναι ετούτος; Έλα μάντη μου στην παραλία να μου πεις για πλοία που ποτέ δε θα ξεκινήσουν. Έλα μάντισσά μου στη θάλασσα να με προειδοποιήσεις για τους Δούρειους Ίππους που θα γεννήσουν φωτιά και μαχαίρι. Τα πουλιά πετάνε, τα πουλιά φεύγουν, τα πουλιά ξέρουν. Ακόμη κι εκείνα που ως τώρα δεν το ‘καναν, αποδημούν αρνούμενα να πάρουν μέρος στον όλεθρο που έρχεται. Αρνούμενα να το δουν για να το περάσουν στις επόμενες γενιές μέσα απ’ το τραγούδι τους. Κανένα τους δε θα γίνει ραψωδός μιας εποχής που όζει, μιας εποχής που ανοίγει Καιάδες σε κάθε γειτονιά, που σκάβει πάλι χαρακώματα στα Σομμ των πολέμων που γίνονται και των πολέμων που ξεκινάν.
- Χτες το βράδυ πρώτη η Σλοβενία έκλεισε τα σύνορα για μη Σύρους, Αφγανούς, Ιρακινούς. Έστειλε τους υπόλοιπους στο καμπ εισόδου της χώρας. Ακολούθησαν τα Σκόπια. Άμεσα το ένιωσε η Ειδομένη. Εκατοντάδες στην αρχή, χιλιάδες πια Μαροκινοί, Ιρανοί, Πακιστανοί, Σομαλοί, είναι εγκλωβισμένοι στο καμπ. Μέσα στη μέρα, πριν λίγες ώρες, έγινε η επόμενη κίνηση: έκλεισαν τα σύνορα για όλους. Τεράστια η ένταση. Μοιράστηκαν σκηνές ιγκλού για τις ανάγκες της νύχτας και την αντιμετώπιση του κρύου. Προγραμματισμός δεν υπάρχει, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Όσο περνάνε οι ώρες ο κόσμος πληθαίνει. Το να ξεσπάσουν είναι απλά θέμα χρόνου. Οι αλληλέγγυοι και οι οργανώσεις, στα όριά τους, προσπαθούν να κρατήσουν τις όποιες τελευταίες ισορροπίες. Ποια κεντρική εντολή θα έρθει; Θα τους επιστρέψουν πίσω; Πίσω πού; Στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα; Σε τι μέρος; Σε γυμναστήρια; Σε προχειροφτιαγμένα σε μερικές ώρες καμπ; Και πώς τους το λες, και πώς τους πείθεις να ξαναμπούν στα λεωφορεία; Οι χρυσαυγίτες των πόλεων και οι ακροδεξιοί ετοιμάζονται να κάνουν παιχνίδι.
- Ταυτοποιήθηκαν όλοι οι τρομοκράτες της επίθεσης του Παρισιού. Κανείς τους δεν ήταν πρόσφυγας. Όλοι Γάλλοι και Βέλγοι πολίτες. Στην Ελλάδα όμως είχαμε βγάλει τα συμπεράσματά μας στα τηλεδικεία, τους είχαμε περάσει όλους από Λέρο, Μυτιλήνη, Χίο κλπ., σκεφτήκαμε στρατό στα σύνορα, πρωτοπορήσαμε στο μίσος. Αλλά μην ξεχνάω, δηλώσαμε αλληλέγγυοι Γάλλοι και ζητήσαμε να πάει στην πρεσβεία της χώρας η πορεία του Πολυτεχνείου.
- Να πήγαινε εκεί, ναι, αλλά για την αντίδραση και απόφαση επίρριψης συλλογικής ευθύνης της γαλλικής ηγεσίας σε όλους τους μουσουλμάνους, μέσω των βομβαρδισμών στη Ράκα της Συρίας. Αυτών που χτες χτύπησαν νοσοκομείο και ανατίναξαν πτέρυγα παίδων και βρεφών.
- Ανατινάχτηκαν βομβιστές προχτές στη Νιγηρία. Μάλλον μέλη της Μπόκο Χαράμ, περισσότεροι από τριάντα οι νεκροί, δεκάδες τραυματίες. Την ίδια μέρα η Ρωσία ανακοινώνει ότι το αεροπλάνο της με τους 230 νεκρούς έπεσε από ανατίναξη βόμβας. Ο πόλεμος, ο παγκόσμιος εννοώ, έχει αρχίσει. Δεν ακούτε τις σειρήνες;
- Στη Γερμανία πριν το ματς της εθνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Ολλανδίας βρέθηκε έξω απ’ το γήπεδο αυτοκίνητο με εκρηκτικά, έτοιμο να τινάξει το Ανόβερο στον αέρα. Το ματς αναβλήθηκε. Μαζί και η ανέμελη ζωή των Ευρωπαίων από εδώ και πέρα.
- Στη Βουλή ψηφίζεται πολυνομοσχέδιο που η κουβέντα γύρω του δεν είναι το “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, ευαγγέλιο του Συριζα την τελευταία τριετία, αλλά το πόσα σπίτια σε χέρια ιδιοκτητών. Έξω απ’ τη Βουλή κανείς για να διαμαρτυρηθεί, να ουρλιάξει, να σπάσει, να κάψει.
- Πορεία αγροτών στην Αθήνα πνίγηκε στα δακρυγόνα. Ο λόγος; Δοκίμασε αντιπροσωπεία τους να περάσει απ’ τα ΜΑΤ νωρίτερα από ό,τι είχε συμφωνηθεί για να παραδώσει το ψήφισμά της στον αρμόδιο υπουργό. Πρώτη φορά “αριστερά” με εμμονή στην αγγλική συνέπεια των ραντεβού. Άλλες εμμονές προστάζει ο μαρξισμός, πρώην “σύντροφοι”.
- 17 Νοέμβρη, η πορεία του μπλοκ του Συριζα προς την αμερικάνικη πρεσβεία γίνεται με την περιφρούρηση και συνεργασία των ΜΑΤ. Ασχολίαστο περεταίρω. Ντρέπονται οι λέξεις μου καν να πάρουν θέση.
- Σεισμός 6,4 ρίχτερ στη Λευκάδα. Δυο νεκροί, λίγοι τραυματίες. Γκρεμίζονται σπίτια σε χωριά, εξαφανίζονται δρόμοι στη δυτική πλευρά του νησιού, το βουνό πέφτει στην ομορφότερη παραλία του, σε μια απ’ τις ομορφότερες του κόσμου. Οι Εγκρεμνοί δεν είναι όπως τους θυμόμαστε. Πώς τους θυμόμαστε όμως; Όπως πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια, χιλιόμετρα λευκής άμμου, θάλασσα γαλάζια, μυρωδιά των πεύκων και μόνοι ήχοι αυτοί των κυμάτων ή όπως τα τελευταία πέντε χρόνια με μπιτς μπαρ ως το κύμα, τέρμα μουσική πριόνια, ξαπλώστρες, πάρκινγκ στα τελευταία δυο χιλιόμετρα του χωματόδρομου και πληρωμή πεντάευρου για να αφήσεις το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου; Να πω κι ας με βρίσετε: δε στενοχωριέμαι καθόλου που η Φύση ξαναπήρε ό,τι της άνηκε. Είναι ένας παράλληλος πόλεμος που θα ζήσουμε ταυτόχρονα με όσους στήνουμε εμείς. Και η Φύση είναι αήττητη, να ξέρετε! Ο ποιητής εξάλλου, πρώτος προειδοποίησε: “Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα”. Αφού τους νεκρούς δεν τους φοβόμαστε, ξεκίνησαν να μιλάνε οι βράχοι.
*Η φωτογραφία είναι της Ιωάννας Πετρίτση.