Είναι γνωστό πως μέχρι και σήμερα υπάρχουν φυλές που αγνοούν πλήρως τα βιολογικά δεδομένα της ζωής. Η θεωρία της αναπαραγωγής με τη συνεύρεση των δύο φύλων είναι κάτι που μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία. Πότε όμως η ανθρωπότητα ανακάλυψε τη συμβολή του άντρα στην τεκνοποίηση; Η Reay Tannahill, στο βιβλίο της Sex in history χρονολογεί αυτή τη γνώση στο 7000-10000 π.Χ.. Τότε οι άνθρωποι φαίνεται να συνέδεσαν τη σεξουαλική πράξη με την αναπαραγωγή και πιθανότατα αυτός ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για να θεωρηθεί το αντρικό φύλο ως το κυρίαρχο. Η σημερινή ανδροκρατούμενη κοινωνία της δύσης φαίνεται να έλκει την ιεραρχική αυτή σχέση των φύλων από μερικές νομαδικές φυλές της νεολιθικής εποχής και να συντηρήθηκε χάρη στις θρησκείες. Η εδραιωμένη αυτή σχέση, αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά μόλις πριν μερικές δεκαετίες. Το φεμινιστικό κίνημα έχει δρόμο ακόμη…
- Χριστίνα Μπ.
“Στα πλαίσια της καθημερινότητας της παλαιολιθικής εποχής, όταν η σεξουαλική επαφή ήταν συχνή και η εγκυμοσύνη κοινός τόπος, όταν το μόνο ημερολόγιο στηριζόταν στο φεγγάρι, και οι εννέα μήνες εγκυμοσύνης -σε σχέση με την τότε διάρκεια ζωής- ισοδυναμούσαν σχεδόν με δύο σημερινά χρόνια, δεν ήταν εύκολο να αποδειχτεί ο ρόλος του άντρα στην τεκνοποίηση. Ήταν κάτι που θεωρητικά, μπορούσε να είχε γίνει γνωστό οποιαδήποτε στιγμή αφότου ο άνθρωπος μεταβλήθηκε σε homo sapiens, ίσως και νωρίτερα, αν και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καθ’ όλη τη διάρκεια των παλαιολιθικών χιλιετιών, που να μας υποδεικνύει μια τέτοια γνώση.
• Τρεις παράγοντες υποδηλώνουν πως η στιγμή της αλήθειας ίσως ήρθε κατά την έναρξη της νεολιθικής εποχής :
Κατά πρώτον, μέχρι τότε κανένα φύλο δεν φαίνεται να κυριαρχεί.
Δεύτερον, αν αποδώσουμε την ανακάλυψη σε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, το πιο προφανές και πιθανό ήταν οι αγέλες των ζώων. Πρώτα στον κατάλογο των εξημερωμένων ζώων βρίσκονταν τα κατσίκια ή, το πιθανότερο, τα πρόβατα, και οι πρώτοι αγρότες έμαθαν γρήγορα πως οι απομονωμένες προβατίνες δεν γεννούν αρνάκια ούτε παράγουν γάλα. Με την προσθήκη ενός ή δύο κριαριών στο κοπάδι, τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Για πρώτη φορά ο άντρας έβλεπε τα ίδια ζώα κάθε μέρα, όλο τον χρόνο, και αποκλείεται να μη διέκρινε το σχετικά σταθερό χρονικό διάστημα ανάμεσα στη στιγμή που ένα κριάρι ζευγάρωνε με μια προβατίνα έως τη στιγμή που εκείνη γεννούσε αρνάκια. Το τραυματικό, από αυστηρά ψυχαναλυτική άποψη, δεν ήταν η ανακάλυψη της αντρικής συμβολής στην τεκνοποίηση, αλλά το βεληνεκές των δυνατοτήτων του αρσενικού. Από ένα μόνο κριάρι μπορούσαν να γονιμοποιηθούν περισσότερες από πενήντα προβατίνες. Με τέτοια δύναμη, τι ήταν αυτό που δε θα μπορούσε ο άντρας να επιτύχει;
Ο τρίτος παράγοντας —ο πιο προβληματικός αλλά και ο πιο πειστικός συνάμα- είναι πως, πολύ απλά, κατά τη διάρκεια των μυστήριων επτά χιλιάδων χρόνων της νεολιθικής εποχής στη Μέση Ανατολή, έγινε κάτι που άλλαξε τον άντρα, από σχεδόν ισότιμο σύντροφο στην ανθρώπινη κοινωνία, σε αδιαμφισβήτητο δεσπότη. […] Οι άντρες που αναδύονται από τη νεολιθική εποχή στην εποχή της γραπτής ιστορίας χαρακτηρίζονταν από μια σιγουριά, μια αλαζονεία και κύρος που δεν ανάβλυζαν από τον κοινωφελή μόχθο ούτε από την καλή γνώση μιας τέχνης, αλλά από το είδος της εκτυφλωτικής αποκάλυψης —πέρα από κάθε επιχείρημα ή ερώτημα- που βίωσαν, αργότερα, οι προφήτες της Παλαιάς και οι άγιοι της Καινής Διαθήκης. Μήπως, ανακαλύπτοντας τον δικό τους αποφασιστικό ρόλο σε ένα πεδίο όπου η αντρική σεξουαλική ικανότητα αποκηρυσσόταν, αντέδρασαν (πολύ ανθρώπινα) υπερβολικά;
Πιο συγκεκριμένα, τώρα ένας άντρας μπορούσε να βλέπει ένα παιδί και να το φωνάζει “γιε μου”, να νιώθει την ανάγκη να λέει μια γυναίκα ” γυναίκα μου”. Όποια ήθη κι αν επικρατούσαν πρωτύτερα με τον γάμο -μονογαμία, πολυγαμία, πολυανδρία- ύστερα από αυτό, η σεξουαλική ελευθερία της γυναίκας άρχισε να περιορίζεται σημαντικά.
Ο άντρας μπορούσε έχει ολόκληρο χαρέμι -αν το επέλεγε και αν μπορούσε το προασπίσει— όμως η έννοια του “γιου μου” προϋπέθετε μια μονογαμική γυναίκα.”
Απόσπασμα από το βιβλίο “Η ιστορία των σεξουαλικών ηθών” της Tannahil Reay, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΡΑΥΛΟΣ, 1998.