Συρία, Πακιστάν, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Ερυθραία, Σιέρα Λεόνε, Γάζα, Ουκρανία, Αιγαίο και πολλά-πολλά ακόμη μέρη που με τρεις λέξεις μπορείς να αποκαλέσεις κωλοτρυπίδες της Γης.
Και γιατί κωλοτρυπίδες; Επειδή κάποιος αποφάσισε να χέσει το μέλλον των ανθρώπων τους.
Ο κροκόδειλος κλαίει για να προσεγγίσει το θύμα του. Χύνει δάκρυα και κάνει σα μωρό παιδί. Κι όταν το θήραμά του τρέξει να δει τι γίνεται, τότε κομματιάζεται στα σαγόνια του. Τι όμορφη που είναι η φύση και πόσο παραστατική. Σα μια μυθιστορηματική παράσταση που μας αγγίζει και μετά λέμε με νόημα ότι τα πάντα είναι βγαλμένα από τη ζωή.
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν είναι τα πάντα βγαλμένα από τη ζωή. Σε αυτές τις κωλοτρυπίδες της Γης δεν υπάρχει ζωή. Υπάρχει μόνο θάνατος. Μπόμπες, δικτάτορες, πείνα, αρρώστιες, φουρτουνιασμένα νερά, φράχτες και δυστυχία. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που κερδίζουν. Είτε είναι οι δουλέμποροι στο Μπόντρουμ, οι εταιρείες που φτιάχνουν «έξυπνα» κινητά με αιματοβαμμένα μέταλλα ή οι πλούσιες πελάτισσες των ματωμένων διαμαντιών.
Κι εμείς περιμένουμε. Όταν λέω «εμείς», δεν εννοώ εσένα που ίσως γνωρίζεις πέντε πράγματα παραπάνω. Εννοώ τα εκατομμύρια που πιστεύουν ότι εκείνοι που χέζουν όσους στέκονται κάτω από τις κωλοτρυπίδες της Γης, θα συμπονέσουν όσους λούζουνται με τα σκατά τους.
Κάνουν λάθος.
Δεν θα συμπονέσουν τα παιδιά που πνίγονται στο Αιγαίο γιατί ποτέ τους δεν συμπόνεσαν τα παιδιά που χάνονται στα αφρικανικά ορυχεία. Δεν θα νιώσουν τύψεις για τους άστεγους της Γάζας γιατί ποτέ δεν κοίταξαν τις ορδές αστέγων που ζουν στα εξαθλιωμένα προάστια των δικών τους μητροπόλεων. Δεν θα νοιαστούν για τον άνεργο της Ισπανίας και της Ελλάδας γιατί γέλαγαν όταν έβλεπαν τους Κινέζους εργάτες να πηδάνε από τις ταράτσες εργοστασίων απ’την απελπισία τους.
Η ανθρωπότητα πνίγεται κυριολεκτικά στα σκατά της και οι πολλοί επιλέγουν να κρατούν απλώς τη μύτη τους για να μην τους πάρει η μπόχα. Αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν σε κάποιους φαίνεται αηδιαστική.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να παρουσιάσεις αυτό το σίχαμα, παρά μόνο εάν το προσομοιάσεις με έναν βόθρο.
Γιατί αυτό πραγματικά είναι. Ένας βόθρος. Που οι λίγοι τρώνε και τον χέζουν, κι οι πολλοί κάνουν μακροβούτια στα σκατά τους και το χαίρονται· ή το συνηθίζουν.