Του Σίμου Ανδρονίδη
Η πρόθεση πώλησης πολεμικού υλικού[1], από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης στο βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, καθίσταται ζήτημα το οποίο σχετίζεται με ευρύτερες διαμεσολαβήσεις ισχύος, με δίκτυα δι-επαφής που εγγίζουν τον ‘πυρήνα’ του κρατικού μηχανισμού, ζήτημα το οποίο άπτεται πολιτικών-γεωπολιτικών παραμέτρων: αφενός μεν ενέχει το πρόσημο της προσίδιας διαδικασίας ‘κρατικοποίησης’ του κόμματος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, μία διαδικασία που, μεταβάλλεται ‘φορτισμένα’, εδραζόμενη και πάνω στον άξονα της λειτουργίας του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού ως σχηματισμού που διασταυρώνεται, ‘φιλτράρει’ και διαμεσολαβεί αντιθέσεις & γεωπολιτικούς- ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς (η ‘πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική’ της κυβέρνησης), με τον τρόπο που εκφράζονται στην περιοχή της Μεσογείου, αφετέρου δε, επρόκειτο για μία διαδικασία η οποία δύναται να προσλάβει τις εκφάνσεις της ‘διαφορικής γεωπολιτικής εξειδίκευσης’, σχετιζόμενη με και προσδιορίζοντας τον περιφερειακό ρόλο αναγνώρισης της Σαουδικής Αραβίας.
Ο πόλεμος της Σαουδικής Αραβίας (και σύμμαχων χωρών) στη γειτονική Υεμένη ανα-καλεί μνήμες και πράξεις μίας καθημερινής του σωματικοποίησης, αναπλαισιώνει τις ιμπεριαλιστικές δια-ρρήξεις, επανεγγράφει την ‘τεχνολογία’ του θρήνου, διασπά την αναπαραγωγή του πλήθους, πολιτικοποιεί διαρκώς τις ‘γωνίες’ της επέμβασης, προχωρώντας παράλληλα στον ‘διαχωρισμό’ της χώρας σε περιοχές όπου συγκροτείται και επιτελείται ένα ιδιαίτερο ‘καθεστώς’ εφαρμοσιμότητας: εφαρμοσιμότητας μίας πολιτικής άσκησης απροκάλυπτης στρατιωτικής βίας, εκεί όπου διαφαίνονται οι όψεις της επιδιωκόμενης περιφερειακής εκ νέου ανάδυσης και κυριαρχίας..
Το συγκεκριμένο ‘καθεστώς’ εφαρμοσιμότητας, ενσκήπτει στις διάστικτες εξαιρέσεις από την συμβατική- διπλωματική πολιτική, προσιδιάζοντας παράλληλα προς την δόμηση ενός ‘αντεστραμμένου’ Σαουδαραβικού & κινητικού Ουαχαμπιτισμού ο οποίος, δρώντας στην Υεμένη, εγγράφει τα προτάγματα της ιεραρχίας και της επιδιωκόμενης ‘δορυφοροποίησης’ της χώρας, φέροντας τον ‘Νόμο’ της ‘τιμωρίας’ για το ‘ψιθύρισμα’ της άλλης δυνατότητας-εναλλακτικής που δεικνύει προς την κατεύθυνση του Ιράν..
Όπως διαβάζουμε στο Info-war: «Η Διεθνής Αμνηστία έχει τεκμηριώσει τουλάχιστον 35 αεροπορικές επιδρομές υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, οι οποίοι φαίνεται να έχουν παραβιάσει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, σκοτώνοντας τουλάχιστον 504 πολίτες, συμπεριλαμβανομένων 153 παιδιών. Ο ΟΗΕ και οργανώσει ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Υεμένη έχουν τεκμηριώσει δεκάδες ακόμη. Σύμφωνα με το γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τουλάχιστον 5,144 πολίτες, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 1.200 παιδιά, έχουν επιβεβαιωθεί ότι σκοτώθηκαν και άλλοι 8.749 πολίτες τραυματίστηκαν από τότε που ξεκίνησε η σύγκρουση τον Μάρτιο του 2015. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων πιθανόν να υπερβαίνει αυτούς τους αριθμούς».[2]
Το Σαουδαραβικό καθεστώς ‘κινητής κυριαρχίας’ (Pandolfi), βάλλει εναντίον ζωτικών υποδομών της χώρας, διαμέσου της πολιτικής της συμβολικής και μη, της κάθε φορά προσίδιας και πρωταρχικής επίθεσης, εντάσσει στο πεδίο τον ιμπεριαλισμό της στόχευσης, απο-κόπτει την Υεμένη από τις οικονομικές και άλλες μορφές επικοινωνίας με τον ευρύτερο περίγυρο, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων για την ανάδυση και την αποκρυστάλλωση της ιατρικότητας ενός εκάστου κοινωνιο-περιβάλλοντος, ήτοι την αποκρυστάλλωση μίας οιονεί ιατρικής κρίσης έτσι όπως εκδηλώνεται με την μορφή κρουσμάτων χολέρας ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό που διαβεί στις πόλεις.
Ο πόλεμος & η ασκούμενη βία εγκιβωτίζονται καθημερινά στις πόλεις της Υεμένης..
Η Διεθνής Αμνηστία σε έκθεση της, κάνει λόγο για την διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στην Υεμένη, εγκλήματα που σχετίζονται με τις εκατόμβες νεκρών που προκαλούν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί της Σαουδικής Αραβία και των σύμμαχων χωρών που απαρτίζουν και συγκροτούν τον Συνασπισμό επέμβασης..
Επρόκειτο για ένα πεδίο όπου επιτελείται η διαδικασία της απ-αλλοτρίωσης, εκεί όπου, όπως επισημαίνει η Αθηνά Αθανασίου, «η απ-αλλοτρίωση λειτουργεί ως ένας αυταρχικός και συχνά πατερναλιστικός μηχανισμός ελέγχου και ιδιοποίησης της χωρικότητας, της κινητικότητας, του αισθήματος δυνατότητας και της σχεσιακότητας των υποκειμένων σε συνθήκες (νεο-) αποικιοκρατίας».[3]
Η Σαουδική Αραβία, επαναθέτει και επαναπροσδιορίζει πολιτικές απ-αλλοτρίωσης του χώρου, με άξονα και αναφορά την ευρύτερη κυβερνολογική της ασφάλειας και της ασφαλειοποίησης..
Εγκλήματα έχει διαπράξει και η πλευρά των ανταρτών Χούθι που υποστηρίζονται από το Ιράν & δρουν ενάντια στο Σαουδαραβικό καθεστώς, δια-κρατώντας την στόχευση της συγκρότησης ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών & της διάχυσης μίας ‘απαντητικής’ και εν δυνάμει απελευθερωτικής βίας που όμως, προσλαμβάνει και τις εκφάνσεις της βίας κατά αμάχων..
Η διαφαινόμενη πρόθεση πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού στη Σαουδική Αραβία, επενεργεί στην ίδια την ευρύτητα της συγκυβέρνησης Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) και Ανεξαρτήτων Ελλήνων (ΑΝ.ΕΛΛ), ιδεολογικοποιεί εκ νέου το πρόταγμα της αριστερής χρηστικότητας, διαμεσολαβεί την πολιτική ισορροπία δυνάμεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝ.ΕΛΛ, αναδεικνύοντας τους όρους πολιτικής δραστηριοποίησης μίας συγκυβέρνησης, η οποία κινούμενη στον αστερισμό του πολιτικού-ιδεολογικού ‘θεάματος’, της προσίδιας διαδικασίας ‘κρατικοποίησης’ εντός και διαμέσου των μνημονιακών συνηχήσεων, επανανοηματοδοτεί το πλαίσιο-υπόδειγμα: ότι είναι χρήσιμο, είναι ηθικό και πατριωτικό, ακριβώς την στιγμή που σημαίνει και σηματοδοτεί τον περιώνυμο ηθικό της ‘πλεονέκτημα’ ως τον ίδιο και ‘άλλο’ αριστερό πατριωτισμό..
Και γιατί ο περισσευούμενος στρατιωτικός εξοπλισμός να παραμένει στις στρατιωτικές αποθήκες, διερωτάται ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Ζαχαριάδης.
Η πολιτική ‘Κερκόπορτα’ έχει ήδη παραβιαστεί: η πολιτική των έντονων και εκτατικών πολιτικών-ιδεολογικών και κυβερνολογικών αντινομιών προχωρά προς την κατεύθυνση συγκρότησης της ‘νέας’ Αριστεράς της ηθικής της ευθύνης, προς την ίδια την κατεύθυνση ανα-δόμησης του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού πάνω στον άξονα και στα πεδία της ευρύτερης κρισιακής κοινωνικής-ταξικής & υλικής αναδιανομής από τα ‘κάτω’ προς τα ‘άνω’ καθώς και των ευρύτερων όψεων που περιλαμβάνει..
Στην κουλτούρα του κυβερνολογικού ΣΥΡΙΖΑ η καλύτερη πολιτική-ιδεολογική ‘άμυνα’ καθίσταται η αναφορά γύρω από και εντός της διάστικτης ηθικής, αναπαριστώντας και φέροντας το διχοτομικό (η άλλη αναπαράσταση της μη-εναλλακτικής), και τυπολογικό-απλουστευτικό (απλουστευτική αναγωγή-προβληματική) σχήμα: οι ‘καλοί’ εναντίον των συναισθηματικά και πολιτικά ‘κακών’.. Και σε αυτό το πεδίο εντρυφούν οι διάφοροι ‘Πολλάκηδες’..
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και η πλαισίωση των ‘δικαιολογητικών’ αποφάνσεων, η αναθεώρηση των συμβολισμών, η αναπαράσταση ενός οντολογικά ‘φθαρμένου’ Μεταπολιτευτικού-πολιτικού ‘σώματος’, η εμπρόθετη προβολή ‘αστήρικτων’ εικόνων, οι διαμεσολαβήσεις και οι πραγμολογικές λειτουργίες και συναρθρώσεις των ενδο-αστικών συμφερόντων και ανταγωνισμών, όπως εκφράζονται διαμέσου του περιώνυμου επιχειρηματικού-τηλεοπτικού-δημοσιογραφικού ‘πολέμου’..
Την ίδια στιγμή, πληθαίνουν τα ερωτηματικά και οι απορίες γύρω από την ύπαρξη και τον ρόλο δικτύων μεσαζόντων (ύποπτες συναλλαγές χρηματικών ‘ροών’) που εμπλέκονται στην πώληση του στρατιωτικού εξοπλισμού στη Σαουδική Αραβία, με την Διεθνή Αμνηστία να καταδικάζει την στάση της ελληνικής κυβέρνησης όσον αφορά ακριβώς την πώληση αυτού του οπλισμού που δυνητικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον ‘σεσημασμένο’ πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη..
Η υπόθεση της πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού στο Σαουδαραβικό βασίλειο, διαμεσολαβώντας & διαπερνώντας την σχέση των δύο κομμάτων που συγκροτούν την συγκυβέρνηση, συναρθρώνει τον ωφελιμιστικό οικονομισμό με τις πτυχώσεις μίας ιδιαίτερης άρσης του ή των ανθρωπιστικών συμβολισμών, έτσι όπως αναδύονται στην περίπτωση του πολέμου στην Υεμένη..
Στο ευρύτερο περιβάλλον του ‘μνημειώδους’ κόμματος, δια-κρατείται ο επαναπροσδιορισμός: ο πόλεμος καθίσταται το ‘δίκαιο’ του.
Οι συνηχήσεις της όλης υπόθεσης πώλησης στρατιωτικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, καθώς και οι ύποπτες συναλλαγές και ο ρόλος του μεσάζοντα μεταξύ δύο κυβερνήσεων (όπως και ο ρόλος του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Πάνου Καμμένου), αναδεικνύουν τις επάλληλες εκφάνσεις του ‘καθεστώτος’ εθνικής (και προσίδιας στρατο-πλευρικής) ‘ανδροπρέπειας’, της ορθολογικής & συναισθηματικής υπενθύμισης-ανάκλησης των μύχιων συμβολισμών, της ‘επανεφεύρεσης’ του ‘εχθρού’, με τον τρόπο που προβάλλονται στον πολιτικό-ιδεολογικό λόγο του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Το ‘παίγνιο’ των διαμεσολαβήσεων και των δικτύων επενεργεί.. Η πολιτική-ιδεολογική λογοθετικότητα του κόμματος φέρει τις σημάνσεις της περιώνυμης ‘Δεξιάς του Κυρίου’ η οποία αρθρώνεται με την ανάδυση & την διαμόρφωση των εκφάνσεων του ‘σωτηριολογικού’ ακτιβισμού..
[1] Tην πώληση στρατιωτικού οπλισμού στη Σαουδική Αραβία, καταδικάζει εκτός από την Διεθνή Αμνηστία και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ζητώντας την επιβολή εμπάργκο στην πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού στη Σαουδική Αραβία.
[2] Bλέπε σχετικά, ‘Η Διεθνής Αμνηστία καταδικάζει την Ελλάδα για το εμπόριο όπλων με τη Σ. Αραβία’, 27/11/2017, Info-War, https://info-war.gr/i-diethnis-amnistia-katadikazi-tin-ellada-gia-to-eborio-oplon-me-ti-s-aravia/.
[3] Βλέπε σχετικά, Αθανασίου Αθηνά & Μπάτλερ Τζούντιθ, ‘Απ-αλλοτρίωση. Η επιτελεστικότητα στο πολιτικό’, Μετάφραση: Κιουπκιολής Αλέξανδρος, Αθήνα, 2016, σελ. 26.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον “Δρόμο”, τo Σάββατο 16.12.2017
