του Αιρετικού
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι τα ακίνητα ήταν η αγαπημενη επένδυση των ελλήνων. Οι περισσότεροι απ΄αυτούς υποστήριζαν ότι η επιλογή αυτή είχε κυρίως συναισθηματικά κίνητρα . Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική αφού οι σύγχρονοι έλληνες είχαν ξεχάσει ένα σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας της αγοράς ακινήτων . Αυτό το κεφάλαιο αφορούσε στην πιο βίαιη αναδιανομή της ακίνητης περιουσίας κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής όταν 80.000 σπίτια πέρασαν από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους σε δοσίλογους και μαυραγορίτες καθώς η οικονομική εξαθλίωση οδήγησε χιλιάδες απελπισμένους έλληνες να τα «πουλήσουν» για ένα κομμάτι ψωμί ή για ένα τενεκέ λάδι.
Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι η απελευθέρωση θα ακύρωνε όλες τις αγοραπωλησίες ως παράνομες ήλθε το ελληνικό κράτος και διατήρησε πολλές από αυτές ή υποχρέωσε τους αρχικούς ιδιοκτήτες να πληρώσουν τους κατοχικούς-αγοραστές. Μάλιστα , η σχετική νομοθετική ρύθμιση έγινε , το 1949 , πέντε χρόνια χρόνια μετά την απελεύθερωση γεγονός που σίγουρα θα διευκόλυνε την νομιμοποίηση των κλοπών. Ο αναγκαστικός νόμος «περι των επι κατοχής συναφθεισών ακινήτων» σε 26 άρθρα είχε ως αποτέλεσμα : Τα καλύβια των φτωχών να επιστραφούν στους παλιούς ιδιοκτήτες τους . Τα σπίτια της μεσαίας τάξης να γίνει διαπραγμάτευση μεταξύ «αγοραστών» και «πωλητών» προκειμένου να διευθετηθεί η «εκκρεμότητα» Και τα μεγάλα σπίτια να δοθούν στους «αγοραστές» με την μέθοδο της φορολογίας. Μάλιστα , όλες αυτές οι νομοθετικές ρυθμίσεις επιβλήθηκαν με μεθοδεύσεις αμφιβόλου νομιμότητας αφού ο νόμος εκδόθηκε πρίν την από την σύνοδο της Βουλής , κατόπιν αποφάσεως του υπουργικού συμβουλίου χωρίς φυσικά καμία εξουσιότηση από την Βουλή ότε που με την βοήθεια του κράτους κατακυρώθηκαν σε μαυρογορίτες και στους άλλους κερδοσκόπους της …δυστυχίας όλα τα ακίνητα που είχαν αγοράσει για ένα «κομμάτι ψωμί» κατά την περίοδο της κατοχής.
Στην πραγματικότητα με την νομική μορφή αναγκαστικού νόμου η Κυβέρνηση συνεργασίας Τσαλδάρη , Βενιζέλου Κανελλόπουλου με πρωθυπουργό ένα τραπεζίτη , τον Αλέξανδρο Διομήδη έσπευσε να δημιουργησει «ένα τετελεσμενο γεγονός με την δημοσίευση του ως αναγκαστικού νόμου. Ας σημειωθεί ότι ο πρωθυπουργός ήταν και νομικός. Αυτή ήταν η πρώτη βίαιη αναδιανομή της ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα όπου το επίσημο κράτος συνειδητά υποστήριξε τους θύτες σε βάρος των θυμάτων.