Του Δημήτρη Κούλαλη
O ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΧΑΝΤΙΓΚΤΟΝ, ο γνωστός Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, στην έκθεση που συνέγραψε το 1976 με τίτλο «Η κρίση της δημοκρατίας», διατύπωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για την επίτευξη της σταθερότητας της αστικής δημοκρατίας: «Η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος», έγραφε, «προϋποθέτει συνήθως έναν βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ορισμένων ατόμων και ομάδων. (…) Ετσι- από κάποιο σημείο και μετά θα συνοδευθεί από μια μείωση της συλλογικής συνείδησης και (…) της πολιτικής συμμετοχής τους»*.
Βέβαια, εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: Αν αυτά τα άτομα-ομάδες δεν μείνουν απαθή, τότε τι γίνεται;
Στα ’80s, η Θάτσερ χαρακτήριζε «εσωτερικό εχθρό» τον επικεφαλής του συνδικάτου των ανθρακωρύχων, Arthur Scargill. Ο ίδιος, πριν από μερικά χρόνια, δήλωσε στην «Guardian» ότι «κανένας άλλος Βρετανός πρωθυπουργός δεν στοχοποίησε τόσο πολλά μέλη της κοινωνίας, (…)θέτοντας παράλληλα ως στόχο να τα συντρίψει».
Είναι πρόδηλο, λοιπόν, ότι ο μόνος τρόπος για να μη βρεθεί κάποιος στο στόχαστρο του αστικού κράτους είναι η -συναινετική- απάθεια.
Μπορεί, όμως, αυτή η απάθεια να συνεχίζεται εις το διηνεκές;…
Ο πόλεμος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή ενάντια στους λαούς εμπερικλείεται στο μαρξικό πλαίσιο της ταξικής πάλης.
O «εμβληματικός», σύμφωνα με την «Καθημερινή», κύριος Buffet το επιβεβαιώνει: «Η πάλη των τάξεων υπάρχει και είναι η δική μου που κερδίζει», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ομως, για να μπορεί ο εκάστοτε κύριος «Buffet» να ξεδιπλώνει ανενδοίαστα το αλαζονικό του ταμπεραμέντο, χρειάζεται κάποιου είδους προστασία.
Το όνομα αυτής: Αστυνομία.
Στις ΗΠΑ, στην παγκόσμια καπιταλιστική μητρόπολη:
Από το 1980, πάνω από το 80% των πόλεων άνω των 25 χιλ. κατοίκων έχει βιώσει τουλάχιστον μία επέμβαση των SWAT.
Μέσω του ομοσπονδιακού εξοπλιστικού προγράμματος «1033», περισσότερες από 17 χιλ. αστυνομικές υπηρεσίες έχουν παραλάβει από τον στρατό εξοπλισμό αξίας 4,3 δισ. δολ.
Μόνο από το 2006, στις αποθήκες της αστυνομίας βρίσκονται περίπου 100 δεσμίδες πυρομαχικών για τα αυτόματα «Μ-16», επιτρέποντας έτσι στους αστυνομικούς να πυροβολούν 3 φορές περισσότερο από το κανονικό.
38 Πολιτείες έχουν παραλάβει σιγαστήρες, τους οποίους κανονικά χρησιμοποιούν οι στρατιώτες κατά τη διάρκεια επιδρομών και επιθέσεων ελεύθερων σκοπευτών.
Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, μόνο την τελευταία δεκαετία, δόθηκαν στα σώματα ασφαλείας χιλιάδες κομμάτια καμουφλάζ, εξοπλισμός νυχτερινής όρασης, τεθωρακισμένα οχήματα, αεροσκάφη και ρομπότ (όπως τα MARCbots που είχαν σχεδιαστεί για χρήση στο Αφγανιστάν).
Ερευνα του ΝΡR αναφέρει ότι έχουν καταγραφεί 12 χιλ. ξιφολόγχες, οι οποίες διανεμήθηκαν στην αστυνομία αν και η λίστα εξοπλισμών της Υπηρεσίας Διαχείρισης Εκτακτων Καταστάσεων απαγορεύει τη χρήση τους για την καταστολή εξεγέρσεων.
Ιδιωτικές εταιρείες προωθούν χαμηλού κόστους προγράμματα εναέριας παρακολούθησης σε τοπικά αστυνομικά τμήματα.
Σύμφωνα με την έκθεση της ACLU, «War Comes Home», σε 800 επιχειρήσεις των SWAT, σχεδόν το 80% αυτών αφορούσε απλές αστυνομικές υποθέσεις και μόνο το 7% αφορούσε πραγματικά καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Κι όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 40% του παρεχόμενου στην αστυνομία εξοπλισμού είναι ολοκαίνουργιο, ενώ εταιρείες όπως η «Lockheed Martin» και η «ΑΤΚ» έλαβαν μόνο το 2015 σχεδόν 32 δισ. δολ από το αμερικανικό Πεντάγωνο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι για κάθε τεθωρακισμένο όχημα τύπου «ΜRAP» δαπανώνται 1,2 εκατ. δολ.
Αλλά, ας μην είμαστε άδικοι. Η πρόληψη, υπό την απειλή της τρομοκρατίας, μπορεί να δικαιολογήσει τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και τα άνωθεν ιλιγγιώδη ποσά…
Βέβαια, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας δεν φαίνεται να ασπάζεται απόλυτα τη συγκεκριμένη άποψη, μια και, σύμφωνα με τα στοιχεία του, οι πιθανότητες θανάτου κάποιου εξαιτίας της τρομοκρατίας είναι 1 στα 20 εκατομμύρια.
Ακόμη, φαίνεται να μην τάσσονται αναφανδόν με το εν λόγω αφήγημα ούτε οι ίδιοι οι αξιωματικοί της αστυνομίας, μια και παραδέχονται ότι η επίκληση της τρομοκρατίας, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι απλά ο τρόπος για να εισπράξουν το κονδύλι του «1033».
Πού βρίσκεται άραγε η αλήθεια; Ισως βρίσκεται στα λόγια του Ricky Ezell, αρχηγού της ομάδας SWAT: «Προετοιμαζόμαστε για κάθε κατάσταση. (…) Προπονούμαστε για απείθαρχα πλήθη που θα αντιμετωπίζαμε σε μια -ενδεχόμενη- κοινωνική αναταραχή στο αστικό περιβάλλον».**
Μπορεί πάλι να βρίσκεται στα λόγια του αρχηγού της αστυνομίας του Σικάγου, Garry McCarthy, ο οποίος, απογοητευμένος μετά την «ελαστική» στάση της αστυνομίας στις ταραχές του Φέργκιουσον το 2014, είχε δηλώσει ότι «αν πετάξεις ένα δακρυγόνο, τότε, αυτό που μαίνεται μπροστά σου είναι μια εξέγερση, όχι μια διαδήλωση».
Οσο καλόγνωμος, λοιπόν, και να ‘ναι κάποιος δεν μπορεί παρά να κατανοήσει το σχέδιο σύστασης ενός «τοπικού» στρατού για την καταπολέμηση του «εσωτερικού» εχθρού.
Σε κάθε περίπτωση, ενάντια στο αίσθημα φόβου που εντέχνως καλλιεργείται, οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα τα λόγια του Τζον Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της οργής»: «Η καταστολή λειτουργεί μόνο για να δυναμώσει και να ενώσει τους καταπιεσμένους». Αυτό, ας το ‘χουν στον νου τους.
*Κ. Λουλουδάκης, «Ασπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo», ΚΨΜ
** Craig Atkinson, «Do not Resist» documentary, 2016
efsyn.gr