Του Κώστα Βλαχόπουλου
Το Editorial του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς του Σαββάτου 5/5
Η εβδομάδα που πέρασε στιγματίστηκε από ένα ιστορικό γεγονός. Ο Κιμ Γιονγκ Ουν έγινε ο πρώτος βορειοκορεάτης ηγέτης που πέρασε τα σύνορα και συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Νότιας Κορέας Μουν Τζαε Ιν για να συζητήσουν για το μέλλον της Κορεατικής Χερσονήσου. Το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων δεν περιορίστηκε στα χαμόγελα και τις θερμές χειραψίες των δύο ανδρών, αλλά είχε και ένα εξαιρετικά ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθώς συμφωνήθηκε η λήξη του εμπόλεμου μεταξύ των δύο χωρών, η σταδιακή αποπυρηνικοποίηση της χερσονήσου και η τελική επανένωση των δύο κρατών.
Αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατούσε λίγο καιρό πριν σ’αυτή την μακρινή γωνιά του κόσμου, όταν το καθεστώς της Βόρειας Κορέας εκτόξευε βαλλιστικούς πυραύλους που περνούσαν πάνω από την Ιαπωνία, την παρ’ολίγον επέμβαση των ΗΠΑ και την ένταση που προκαλούσε στις σχέσεις των δύο χωρών η σημερινή Κυβέρνηση Τραμπ, οι πρόσφατες εξελίξεις μοιάζουν πραγματικά με θαύμα. Και επειδή θαύματα στην πολιτική δεν γίνονται, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τους βασικούς λόγους που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση.
Ο πρώτος και βασικός λόγος είναι μια κυνική αποτύπωση της πραγματικότητας που απορρέει από κάποιες βασικές αρχές στις Διεθνείς Σχέσεις. Η πολυπόθητη, για τα κράτη, ισορροπία δυνάμεων (Balance of Power) φαίνεται ότι επιτεύχθηκε στον απόλυτο βαθμό στην περίπτωση που εξετάζουμε. Ένας από τους βασικούς μοχλούς για την κατάκτηση της ισορροπίας δυνάμεων στις Διεθνείς Σχέσεις είναι και η ανάπτυξη των πυρηνικών προγραμμάτων. Η ισχύς που δίνουν τα πυρηνικά προγράμματα στα κράτη που τα διαχειρίζονται είναι τέτοια που, ακόμα και αν δεν τα χρησιμοποιήσουν ποτέ τους δίνουν τεράστια μακροπρόθεσμα οφέλη. Τους δίνουν την ευκαιρία να διαπραγματεύονται από θέση ισχύος και να καταφέρνουν να εξασφαλίζουν μακροπρόθεσμες συμφωνίες και εγγυήσεις. Ειδικότερα, στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας, η οποία είναι αποκλεισμένη από παντού, και με πολύ αυστηρές κυρώσεις στην οικονομία της, η στρατηγική κίνηση του Κιμ Γιονγκ Ουν να προχωρήσει σε ραγδαία ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος του εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό την αναγνώριση ως ενός από τους σημαντικότερους παίκτες παγκοσμίως.
Ο δεύτερος λόγος που συνέβαλε στην συμφωνία των δύο ηγετών την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η προσωπικότητα του μετριοπαθούς Προέδρου Μουν Τζαε Ιν. Όπως μας πληροφορεί ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο άρθρο της Κυριακής στην Καθημερινή, ο ηγέτης της Νότιας Κορέας προέρχεται από μια φιλειρηνική γενιά πολιτικών που πάντα αγωνιζόταν για την συνύπαρξη των δύο λαών. Ο ίδιος ήταν μέλος του φιλειρηνικού και δημοκρατικού κινήματος της Νότιας Κορέας και φυλακίστηκε για τις ιδέες του απο το δικτατορικό καθεστώς Παρκ.
Έχοντας αυτά στο μυαλό, το σίγουρο είναι ότι για λίγο καιρό θα ξεχατούν εκείνα τα δημοσιεύματα του δυτικού Τύπου για τον αιμοσταγή δικτάτορα της Βόρειας Κορέας, που «έδωσε τον θείο του σε 120 σκυλιά να τον φάνε ζωντανό» και μην απορρήσουμε αν το επόμενο διάστημα διαβάσουμε διθυραμβικά σχόλια για το πόσο ρεαλιστής και υπεύθυνος ηγέτης είναι.